Loading AI tools
biologisch proces Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Operante conditionering of instrumenteel leren is het leerproces waarbij een respons in een bepaalde context gevolgd wordt door een bekrachtiger (Engels: reinforcer) of bestraffer (Engels: punisher). Een bekrachtiger is elke gebeurtenis die de kans vergroot dat dezelfde respons in de toekomst weer zal optreden. Een bestraffer is daarentegen elke gebeurtenis die de kans verkleint dat de respons weer zal optreden. In dierexperimenten is de bekrachtiger vaak voedsel of drank, en de bestraffer een elektrisch schokje. Soms spreekt men ook wel van positieve en negatieve bekrachtigers.
Recent onderzoek toont het belang van operante conditionering aan voor zeer complex gedrag, waaronder taal en cognities. Met name de Relational Frame Theory is geënt op operante conditionering[1].
Bij operante conditionering wordt de kans op een bepaald gedrag in een bepaalde context vergroot door de daaropvolgend bekrachtigende gebeurtenis of prikkel. Dit gedrag is in tegenstelling tot reflexmatige reacties die door een stimulus worden uitgelokt, spontaan van aard. Dit gedrag wordt ook wel operant genoemd. Operant gedrag wordt dus niet uitgelokt, maar voortgebracht (Engels: emitted). Het is bovendien een vorm van gedrag dat een uitwerking heeft op de omgeving. De uitwerking kan bestaan uit een gebeurtenis die dit gedrag versterkt. Bijvoorbeeld het huilen van een baby 's nachts heeft een uitwerking op de ouders. Die kunnen het kind troosten of te eten geven.
Er worden doorgaans twee soorten bekrachtigers en twee soorten bestraffers onderscheiden, die ongeveer hetzelfde effect op het leergedrag hebben:
Volgens de Engelse onderzoeker Edmund Rolls[2] kunnen veel basisemoties die bij de mens optreden, afgeleid worden uit dit schema. Positieve bekrachtigers zijn bijvoorbeeld geassocieerd met blijheid, negatieve bekrachtigers met opluchting. Positieve correcties met vrees, en negatieve correcties met frustratie en woede.
Uitdoving (Engels: extinction) is het verschijnsel dat de frequentie van gedrag dat niet meer wordt beloond, geleidelijk zal afnemen. Partiële of intermitterende bekrachtiging wil zeggen dat het gewenste gedrag niet altijd wordt beloond: men beloont bijvoorbeeld maar 80% van de gevallen. In deze situatie zal het gewenste leereffect later optreden (het leerproces duurt langer). Een kenmerk van dit soort van gedrag is dat, als het eenmaal tot stand is gebracht, ook veel langer standhoudt, dus beter bestand is tegen uitdoving. Deze effecten spelen vermoedelijk ook een rol bij gokverslaving. Het gokspel heeft namelijk ook als kenmerk dat er maar zo af en toe een beloning of bonus wordt uitgekeerd.
B.F. Skinner onderzocht dit soort gedrag van proefdieren in zijn Skinner-box. Hierin leert het dier dat het door op een knop te drukken (of tegen een paneeltje te pikken), voedsel toegediend krijgt. Aanvankelijk treedt dit gedrag spontaan op: de rat of duif raakt toevallig het knopje aan. Als daarna voedsel in het etensbakje wordt gedeponeerd, zal een hongerig proefdier er toe neigen dezelfde handeling te herhalen. De kans dat dit specifieke gedrag optreedt, neemt dan toe boven het spontane niveau. Deze wetmatigheid wordt ook wel 'wet van het resultaat' (Engels: Law of effect) genoemd. De reacties van proefdieren worden geregistreerd op een z.g. cumulatieve recorder. Shaping wil zeggen dat men het gedrag van het dier via een aantal tussenstappen vormt, totdat het gewenste gedrag optreedt. Dit kan inhouden dat men eerst gedrag beloont dat lijkt op het gewenst gedrag (zoals kijken in de richting van een responspaneel), en dan geleidelijk de criteria aanscherpt.
Bij operant conditioneren kunnen verschillende schema's worden aangehouden voor het geven van bekrachtiging. Deze bestaat uit twee hoofdgroepen: continue en intermitterende bekrachtiging.
Elke schema roept daarbij een specifiek leerresultaat op.
Een discriminatieve stimulus is een prikkel die wijst op een verhoogde kans op bekrachtiging. Met een discriminatieve stimulus kan het gedrag van een proefdier in een Skinner-box verder onder controle worden gebracht. Een duif kan bijvoorbeeld geleerd worden alleen een respons te geven als een rood lichtje brandt, maar niet bij een groen lichtje. Ook kunnen op die manier verschillende soorten gedrag worden aangeleerd. Bijvoorbeeld om op een knop te pikken als op een schermpje het woord PIKKEN verschijnt, en rond te draaien bij het woord DRAAIEN.[3]
Operante conditionering is gebaseerd op mechanismen die in de hersenen zijn verankerd. Anders dan bij klassieke conditionering spelen hierbij ook gebieden en zenuwkernen die betrokken zijn bij het reguleren van motorische activiteit een rol. Dit zijn de motorische schors, het limbische systeem en het striatum. Ook is bekend dat dopamine het effect van beloning kan versterken. Stoffen die de dopaminereceptoren blokkeren, zullen bijvoorbeeld zelfstimulatiegedrag of een voorwaardelijke reactie van ratten in een instrumenteel leerparadigma onderdrukken.
Operant conditioneren van gedrag is zeer vaak toegepast om ernstige gedragsproblemen of psychiatrische problemen te bestrijden. De meeste toepassingen hanteren sociale bekrachtiging (een vorm van positieve bekrachtiging). Door het gewenste gedrag te belonen, leert men dan dit te versterken. Een specifieke vorm van toegepaste operante conditionering is de token economy, waarbij bekrachtiging gebeurt via tokens die achteraf kunnen ingeruild worden voor andere zaken. Biofeedback is een andere vorm van operant conditioneren die klinisch relevant blijkt. Hierbij leert iemand gedrag te vermijden waarvan hij of zij zich niet bewust is, zoals bepaalde kleine spiercontracties.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
.jpg)
