Loreley
berg in Duitsland Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Loreley of Lorelei is een 132 meter hoge rots langs de rechteroever van de Rijn bij de Duitse stad Sankt Goarshausen (tussen Koblenz en Wiesbaden) in de deelstaat Rijnland-Palts, op Rijnkilometer 555. Op dit punt maakt de rivier een scherpe bocht, waardoor er een stevige stroming ontstaat. De vele schepen die hierdoor zijn vergaan, vormen het voer voor legendes en verhalen. De beklimming van de Loreley is een toeristische activiteit. Op de rots ligt een uitkijkpunt en aan de voet staat een standbeeld van de nimf. De Loreley maakt onderdeel uit van het UNESCO-werelderfgoed Cultuurlandschap Oberes Mittelrheintal.[1]
In de geschiedenis zijn veel schepen bij de Loreley verongelukt. De Rijn is hier op zijn smalst (slechts 113 meter), maar met 25 meter ook op zijn diepst. Bovendien staat er een gevaarlijke stroming. Hoewel de gevaarlijkste stukken van de Loreley al in de jaren dertig zijn verwijderd, wordt de scheepvaart ook heden ten dage nog voor de passage gewaarschuwd. Nog in januari 2011 zorgde een ongeluk met een schip met 2400 ton zwavelzuur voor grote problemen.[2][3]
In de middeleeuwen waren er verhalen over dwergen, nimfen en berggeesten die boten schipbreuk deden lijden aan de Loreley.[4] Clemens Brentano introduceerde in zijn roman Godwi de tovernares Lore Lay, meer bepaald in de daarin opgenomen ballade Zu Bacharach am Rheine (1801). Dit was de eerste associatie van de rots met een vrouwenfiguur. Dit moderne sprookje kreeg zoveel navolging dat er een nieuwe legende ontstond, die soms ten onrechte voor een oude sage wordt gehouden. De belangrijkste bijdrager was Heinrich Heine in 1823 met Die Loreley.
Volgens de legende zouden er ooit nimfen rond de Rijn gewoond hebben. Toen de mensen de oevers begonnen te bevolken werden ze echter verjaagd. Slechts één nimf bleef achter. Zij kon geen afscheid nemen van de Rijn en vestigde zich op de hoge rots, vanwaar zij zicht had over de hele rivier. Met haar prachtige, treurige zang, haar schoonheid en haar lange, gouden haren wist zij de schippers te betoveren, die de aandacht voor hun schepen verloren en door de sterke stroom op de rotsen liepen (eenzelfde verhaalmotief vindt men in de legendes van de Sirenen uit de Odyssee). Velen verloren hierbij het leven.
Op zekere dag wilde een jonge ridder, de zoon van graaf Palatinus, het meisje eens van dichtbij bewonderen. Hij besloot met zijn schildknaap een tocht naar de rots te ondernemen, maar net als zovelen voor hem raakte hij betoverd door haar gezang. Hij kwam om toen ook zijn bootje de rotsen raakte.
De schildknaap wist zich echter te redden en bracht het droeve nieuws aan de graaf. Vol van woede en verdriet gaf die zijn mannen de opdracht de nimf van de rots te gooien, zodat zij net als al haar slachtoffers zou verdrinken. Toen de nimf de mannen van de graaf zag naderen, wierp ze haar halsketting in het water en zong nog een laatste lied. Daarop kwamen uit de Rijn grote golven op die haar meevoerden, waarna de nimf voor altijd verdween.
Deze legende vormde ook de basis voor een groot aantal andere verhalen, muzieknummers en afleveringen van televisieseries.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
