Loading AI tools
President van FC Barcelona Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Joan Laporta i Estruch (Barcelona, 29 juni 1962) is een Spaanse advocaat, politicus en president van FC Barcelona.
| Joan Laporta | ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg) | ||||
Laporta in 2023 | ||||
| Volledige naam | Joan Laporta i Estruch | |||
| Geboren | 29 juni 1962 Barcelona,  Catalonië | |||
| Kieskring | Parlement van Catalonië | |||
| Regio | Catalonië | |||
| Land |  Spanje | |||
| Politieke partij | Democràcia Catalana | |||
| Partner | Constanza Echevarría | |||
| Beroep | Advocaat, politicus en bestuurder | |||
| Website | https://www.joanlaporta.cat/ | |||
| President van FC Barcelona | ||||
| Aangetreden | 15 juni 2003 | |||
| Einde termijn | 30 juni 2010 | |||
| Voorganger | Joan Gaspart | |||
| Opvolger | Sandro Rosell | |||
| Huidige functie | ||||
| Aangetreden | 7 maart 2021 | |||
| Voorganger | Josep Maria Bartomeu | |||
| ||||
Laporta volgde zijn rechtenstudie aan de Universitat de Barcelona. Na het behalen van zijn masterdiploma richtte hij zijn eigen advocatenkantoor op, Laporta & Arbós. Van 2010 tot 2012 was hij lid van het Catalaans Parlement voor de partij Catalaanse Solidariteit voor Onafhankelijkheid.[1]
Tijdens zijn eerste termijn als voorzitter van FC Barcelona was hij in 2009 de eerste onder wie in 12 maanden alle 6 trofeeën werden gewonnen. Laporta won daarna de verkiezingen van 2021 voor het voorzitterschap van FC Barcelona. Hij kreeg meer dan de helft van de stemmen en kon zo aan zijn tweede termijn beginnen.
Zijn carrière binnen FC Barcelona begon Laporta in de jaren negentig als leider van Elefant Blau (Blauwe Olifant), een oppositiegroep gericht tegen de toenmalige voorzitter Josep Lluís Núñez. In 2003 stelde Laporta zich verkiesbaar voor het voorzitterschap van FC Barcelona. Lange tijd lag hij ver achter op favoriet Lluís Bassat, maar mede door de steun van Johan Cruijff won hij uiteindelijk de verkiezingsstrijd.
Onder het bewind van Laporta als voorzitter van FC Barcelona kende de club sportief gezien een zeer succesvolle periode. Aitor Beguiristain, oud-speler van de club, werd door Laporta aangesteld als technisch directeur. Er kwamen verschillende topspelers naar de club, onder wie Ronaldinho (2003), Deco (2004), Samuel Eto'o (2004), Thierry Henry (2007) en Zlatan Ibrahimović (2009). Zijn beleid leidde tot succes: Barça klom uit het sportieve dal waarin het zich sinds 2000 bevond en begon weer prijzen te winnen, met de Spaanse landstitel (2005, 2006, 2009, 2010), de Copa del Rey (2009), de UEFA Champions League (2006, 2009) en de wereldbeker (2009) als voornaamste voorbeelden. In het eerste deel van de bestuursperiode van Laporta was de Nederlander Frank Rijkaard de hoofdtrainer. Na twee tegenvallende seizoenen werd hij in 2008 vervangen door voormalig speler Josep Guardiola.
Naast de sportieve successen vond Laporta bovendien regelingen om de schulden van de club op te lossen, vergrootte hij de inkomsten van de club, herstelde hij de positie van FC Barcelona als boegbeeld van Catalonië, gaf hij het clubmotto més que un club (meer dan een club) een nieuwe dimensie door middel van een overeenkomst met UNICEF, en weerde hij de hooligans van de Boixos Nois uit Camp Nou. Daarnaast nam het aantal clubleden in de periode-Laporta toe tot een recordaantal.
Op bestuurlijk vlak kende Laporta de nodige problemen. Na zijn verkiezingswinst begon hij in 2003 met een directie van vijftien personen, onder wie de vicevoorzitters Sandro Rosell, Albert Vicens, Ferran Soriano, Alfons Godall en Marc Ingla. Van dit vijftal bleef alleen Godall tot het einde in functie; de overige vier oorspronkelijke vicevoorzitters stapten, evenals verschillende andere directieleden, in de loop der jaren op uit onvrede over het beleid van Laporta. Rosell, eerste vicevoorzitter en voormalig directeur van Nike in Zuid-Amerika, was in 2005 de eerste die vertrok na een hevig conflict met Laporta.
In juli 2006 kwam een procedurele fout aan het licht. Drie socios (clubleden) waren naar de rechtbank gestapt omdat zij vonden dat Laporta de clubstatuten niet had nageleefd en daarom eisten zij dat FC Barcelona met onmiddellijke ingang voorzittersverkiezingen zou houden. De statuten van FC Barcelona schrijven namelijk voor dat elke verkozen voorzitter een mandaat van vier jaar krijgt dat ingaat op 1 juli. Laporta werd voorzitter van Barcelona op 22 juni 2003 en de drie clubleden vonden dat die negen dagen tussen 22 juni en 1 juli voor een heel jaar tellen. Daardoor zou het mandaat van Laporta op 30 juni 2006 afgelopen zijn. Uiteindelijk stelde de rechtbank het drietal in het gelijk en Laporta was genoodzaakt af te treden als clubvoorzitter. Hij stelde zich wel opnieuw verkiesbaar. De verkiezingen vonden uiteindelijk niet plaats omdat alleen Laporta het benodigde aantal handtekeningen (1804) wist te verzamelen om zich verkiesbaar te kunnen stellen. Hij kreeg 8994 steunbetuigingen. Jaume Guixà kwam tot 1694 handtekeningen, Jordi Medina verzamelde er 1319, Ferrán Estrada dertien en Francesc Liñán slechts een. Hierdoor kon Laporta opnieuw aantreden als voorzitter.
In juli 2008 stapten Ingla, Soriano en Vicens op als vicevoorzitters na een motie van wantrouwen tegen Laporta. Zestig procent van de clubleden stemde voor deze motie, maar de voor het uitschrijven van nieuwe verkiezingen benodigde 66% werd daarmee niet gehaald, en Laporta bleef aan als voorzitter.
In juni 2010 liep de tweede termijn van Laporta als voorzitter af. Hij schoof Jaume Ferrer, een van zijn vicevoorzitters, naar voren als de continuïteitkandidaat in de verkiezingen. Ferrer verloor de verkiezing echter van Sandro Rosell.
In 2015 nam Laporta nogmaals deel aan de verkiezingen voor het voorzitterschap. Hij eindigde daarbij met 33% van de stemmen als tweede achter Josep Maria Bartomeu.
In november 2020 kondigde Laporta aan dat hij in 2021 opnieuw zou deelnemen aan de voorzittersverkiezingen. Hij was van mening dat de club een nieuwe start nodig had, een nieuw bestuur, en een andere clubcultuur. Zijn doel was om de club terug te brengen naar het niveau van zijn eerste termijn.[2] In januari 2021 leverde hij 10.252 handtekeningen in (waarvan er 9.625 werden goedgekeurd), en daarmee was zijn kandidatuur officieel. Laporta was vanaf het begin favoriet voor de winst. Op 7 maart won hij met 54,28% de verkiezingen, vóór Víctor Font en Toni Freixa die respectievelijk 29,99% en 8,58% van de stemmen kregen. Hij volgde Josep Maria Bartomeu op, die in oktober 2020 was afgetreden om een motie van wantrouwen van de clubleden te voorkomen.[3]
Laporta was getrouwd met Constanza Echevarría en heeft drie zoons, Pol, Guillem en Jan. Laporta's zoon Pol is een voetballer die speelt als aanvallende middenvelder.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
