In 1967 won Burny de FIBArk-race op de Arkansas te Colorado.[2] Deze overwinning bleek de voorbode van een dominantie het wildwaterkajakken. Burny zou immers in de periode die volgde viermaal wereldkampioen worden (1969, 1973, 1975 en 1979) in deze discipline, daarnaast behaalde hij met het Belgisch team op het WK wildwater twee zilveren (1973 en 1975) en een bronzen (1971) medaille.[3][4]
Daarnaast was hij ook actief in het vlakwater-concours. Zo behaalde hij tijdens zijn carrière een bronzen medaille in het onderdeel 'K1 500 meter' op de wereldkampioenschappen van 1970 en een zilveren medaille (samen met Paul Hoekstra) op het WK van 1971 in het onderdeel 'K2 500 meter'.[5] Ook vertegenwoordigde hij België driemaal op de Olympische Spelen, met name in 1968, 1972 en 1976. In 1968 te Mexico-Stad behaalde hij er met Herman Naegels een 7e plaats in de K2 1000 meter en in 1970 te München een vierde op de K1 1000 meter. In 1976 te Montreal vormde hij er een duo met Hoekstra. In de K2 1000 meter werden ze er zesde en op K2 500 meter finishten ze in de finale op de 9e plek.[6][1]
Ten slotte werd Burny daarnaast verscheidene malen Belgisch kampioen op zowel wild- als vlakwater. Hij was aangesloten bij Royal Cercle Nautique Meuse et Lesse (RCNML) te Anseremme en de Koninklijke Cano Club Gent.[1] In 1975 ontving hij de Nationale trofee voor sportverdienste.[7]
Hij was nationaal trainer van het Belgische wildwaterteam. Hij werd begin 2008 opgevolgd door Marc Richard. Burny was tijdens zijn actieve carrière werkzaam als technisch directeur van het ADEPS in Chiny. Als gepensioneerde bleef hij actief als nationaal trainer van het Luxemburgse afdalingsteam wildwater.
Bronnen, noten en/of referenties
.svg){kind=link}
_pictogram.svg){kind=link}
