Loading AI tools
klasse van door UNESCO toegekend cultureel erfgoed Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Immaterieel cultureel erfgoed omvat de praktijken, representaties, uitdrukkingen, kennis en vaardigheden die gemeenschappen erkennen als onderdeel van hun cultureel erfgoed. Het belang ervan wordt op wereldschaal (Unesco), en op het niveau van de nationale en gewestelijke overheid erkend. Daarnaast zijn er veel particuliere erfgoedverenigingen of heemkringen, meestal op regionale en lokale schaal, die zich inzetten voor immaterieel erfgoed.
Het nationaal beleid voor immaterieel erfgoed is vaak gebaseerd op de UNESCO-'Conventie voor het borgen van immaterieel cultureel erfgoed’ uit 2003. De Conventie kwam er als aanvulling op de ‘Conventie voor de bescherming van het cultureel en natuurlijk werelderfgoed’ (1972), met de welbekende Werelderfgoedlijst. Deze conventie gaat over monumenten en landschappen met bijzondere waarde of die bedreigd zijn. UNESCO erkent met de Conventie uit 2003 dat ook niet-tastbare gebruiken erfgoed zijn. en dat deze ook waardevol zijn omdat ze uiting geven aan een culturele identiteit en diversiteit.
De term ‘immaterieel cultureel erfgoed’ dekt een brede lading. Om wat richting te geven, spreekt men van 'vijf deelverzamelingen of ‘domeinen’'. Deze zijn:
De Conventie bevat naast definities zowel nationale als internationale afspraken en regels. Daaronder vallen ook de internationale lijsten, verbonden aan de Conventie[1]:
Zie Inventaris Immaterieel Cultureel Erfgoed Vlaanderen voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Het immaterieel erfgoedbeleid in Vlaanderen kende zijn start in 2006. Dat jaar onderschreef België de visie van UNESCO op immaterieel erfgoed, uitgeschreven in de Conventie van 2003.
In 2010 presenteerde de minister van Cultuur een toekomstvisie op het Vlaams beleid voor het Immaterieel Cultureel Erfgoed. De visienota zet de krijtlijnen uit voor de uitbouw van een vernieuwend beleid, gestoeld op de UNESCO-Conventie. Centraal daarbij staat de erfgoedgemeenschap en het bieden van ondersteuning bij hun erfgoedzorg.
Het immaterieel-erfgoedbeleid heeft vier grote werklijnen :
Er is een Platform voor immaterieel cultureel erfgoed in Vlaanderen dat bestaat uit een website en databank, die o.a. de immateriële erfgoedelementen opgenomen in de officiële inventaris bevat. De website is bedoeld om immaterieel erfgoed een gezicht te geven, te sensibiliseren over erfgoedzorg en het netwerk te ondersteunen. De databank inventariseert immaterieel erfgoed, bundelt erfgoedzorgvoorbeelden en informatie over gemeenschappen en organisaties betrokken bij immaterieel erfgoed.
De Directie Cultureel Erfgoed van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest plaatste verschillende erfgoedinventarissen online, waaronder een voor immaterieel cultureel erfgoed in het Gewest.
Sinds 2004 bestaat in Wallonië de Liste des chefs-d'œuvre du patrimoine oral et immatériel de la Fédération Wallonie-Bruxelles.[2]
Zie Inventaris Immaterieel Cultureel Erfgoed Nederland voor het hoofdartikel over dit onderwerp.In Nederland is er een Inventaris Immaterieel Erfgoed Nederland die het immaterieel erfgoed in Nederland zichtbaar maakt. Het is een middel om de beoefenaars te helpen in de borging van hun erfgoed. De samenstelling van de lijst wordt gecoördineerd door het Kenniscentrum Immaterieel Erfgoed Nederland. Een selectie van de lijst kan door Nederland voorgedragen worden voor opname op de UNESCO-lijst voor immaterieel erfgoed. In november 2015 werd bekendgemaakt dat het ambacht van molenaar in 2016 als eerste zou worden voorgedragen aan UNESCO.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
