Remove ads
Amerikaans marathonloper Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Frank Charles Shorter (München, 31 oktober 1947) is een voormalige Amerikaanse langeafstandsloper, die zich aanvankelijk concentreerde op de lange afstanden op de baan, maar zich al gauw specialiseerde in de marathon. Hij domineerde begin jaren zeventig van de 20e eeuw in deze discipline. Hij werd olympisch marathonkampioen en meervoudig Amerikaans kampioen op diverse lange afstanden. Als atleet was hij met name succesvol op de weg. Zo won hij viermaal de marathon van Fukuoka (1971-1974), de Peachtree in 1977 en de Falmouth in 1975 en 1976. Ook werd Shorter wereldkampioen bij de masters op biatlon in 1989.
Frank Shorter | ||||
---|---|---|---|---|
Frank Shorter in 2002 | ||||
Volledige naam | Frank Charles Shorter | |||
Geboortedatum | 31 oktober 1947 | |||
Geboorteplaats | München | |||
Nationaliteit | Verenigde Staten | |||
Lengte | 1,78 m | |||
Gewicht | 61 kg | |||
Sportieve informatie | ||||
Discipline | lange afstand | |||
Eerste titel | NCAA-kampioen 10.000 m 1969 | |||
OS | 1972, 1976 | |||
Extra | ex-Amerikaans recordhouder 10.000 m | |||
|
In 1969 behaalde Frank Shorter zijn eerste succes door tijdens de NCAA-kampioenschappen de 10.000 m te winnen. Bij de Amerikaanse kampioenschappen van 1971 maakte hij zijn marathondebuut. Hij werd tweede achter Kenny Moore. In zijn tweede marathon dat jaar veroverde hij de titel op de Pan-Amerikaanse Spelen, waar hij tevens kampioen werd op de 10.000 m, terwijl hij het jaar afrondde hij met zijn eerste van een serie van vier overwinningen op de marathon van Fukuoka. Een jaar later won hij de marathon tijdens de Amerikaanse olympische selectiewedstrijden in 1972, een wapenfeit dat hij vier jaar later, in 1976, herhaalde. In 1972 liep hij bovendien in Fukuoa zijn beste tijd ooit op de marathon: 2:10.30.
Shorter heeft zijn grootste bekendheid vooral te danken aan het winnen van de gouden medaille op de olympische marathon van 1972. Hij werd tijdens de Spelen in München ook vijfde op de 10.000 m. In datzelfde jaar kreeg hij de James E. Sullivan Award uitgereikt als top-amateuratleet uit de Verenigde Staten.
Bij de Olympische Spelen van 1976 in Montreal finishte hij als tweede op de olympische marathon achter de verrassende winnaar Waldemar Cierpinski uit Oost-Duitsland. Later kwam aan het licht dat Cierpinski, net als andere Oost-Duitse atleten tussen 1970 en 1980, anabole steroïden en andere prestatiebevorderende middelen zou hebben gebruikt. Shorter, geschoold procureur, voert sinds de jaren negentig een juridische strijd om de oneerlijk verkregen medaille van Cierpinski in handen te krijgen. Overigens is hij tot nu toe de enige Amerikaanse atleet, die tijdens Olympische Spelen erin slaagde om tweemaal een medaille te veroveren op de marathon. Volgens velen is Shorter verantwoordelijk voor de hardlooprage, die in de jaren zeventig in de Verenigde Staten ontstond.[1]
Shorter besloot om het volgende seizoen te stoppen (alhoewel hij in 1979 nog een aantal wegwedstrijden won) en begon zijn eigen bedrijf met atletiek-spullen. Hij heeft ook voor de televisie gewerkt als sportcommentator en was voorzitter van de Amerikaanse anti-dopingbond.
In de film Without Limits (1988) werd hij gespeeld door Jeremy Sisto. De film toont een gedeelte van Shorters leven en zijn olympische teamgenoot (en soms ook rivaal) Steve Prefontaine. Shorter was, helaas, een van de laatste personen die Prefontaine levend zag.
Frank Shorter studeerde in 1975 af in rechten aan de Mount Hermon School en de Yale-universiteit. Hij werd toegelaten in de Amerikaanse "Hall of Fame" in 1984, veldlopen 1989 en langeafstandslopen in 1998.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.