Ferdinand I van Aragon

Ferdinand I van Aragón (Medina del Campo, Valladolid, 27 november 1380 — Igualada, Barcelona, 2 april 1416) was koning van Aragón.

Ferdinand I van Aragón
1380 - 1416
Koning van Aragón Koning van Sicilië Koning van Sardinië
Periode	1412 - 1416
Voorganger	Martinus (I / II / I)
Opvolger	Alfons (V / I / II)
Vader	Johan I
Moeder	Eleonora van Aragón

Fernando I van Aragón, ook Fernando I van Antequera genoemd, was de tweede zoon van Johan I van Castilië en Eleonora van Aragón, een dochter van koning Peter IV van Aragón (1336-1387). In 1394 trouwde hij met Eleonora Urraca van Castilië, een welgestelde nicht van zijn vader, waardoor hij heerser werd over een uitgestrekt gebied.

Ferdinand droeg gedurende zijn leven vele titels; in 1412 waren dat Koning van Aragón, Koning van Sicilië, van Valencië en Mallorca, Sardinië, Hertog van Athene, Graaf van Barcelona, van Gerona, van Ausonne, van Urgell en van Besalú. Graaf van Valespir, van Fenouillède, van Sant, Conflent, Baron van Milhaud, van Gévaudan, Graaf van Cerdanya en van Rossilhão, en Heer van de Balearen.

Nadat zijn broer Hendrik III van Castilië in 1406 overleed, werd hij deels heerser van Castilië. Het overige deel van Castilië kwam toe aan zijn neef, Johan II van Castilië, en diens moeder Catharina van Lancaster, weduwe van Hendrik III van Castilië. Fernando begon opnieuw een oorlog tegen het koninkrijk Granada, en in 1410 nam hij Antequera in, aan welke verovering hij zijn bijnaam te danken heeft.

Toen Martinus I van Aragón, oom van zijn echtgenote, in 1410 stierf, was er geen opvolger van de eerste orde. Er ontstond een interregnum dat werd beëindigd door het Compromis van Caspe. Er waren zes kandidaten voor de troon waarvan Ferdinand en Jacobus II van Urgell de meest belangrijke waren. De steun van tegenpaus Benedictus XIII bezorgde Ferdinand de overwinning. Ferdinand werd koning van Aragón (+ Sardinië + Sicilië) in 1412 en de antipaus kroonde hem in Sicilië.

Jacobus nam vervolgens de wapens op tegen de nieuwe koning, maar werd in 1413 verslagen en gevangengenomen. Fernando werd daarna gedwongen onderhandelingen aan te gaan met de Cortes in Catalonië. Ferdinand bleef de antipaus steunen tot aan het Concilie van Konstanz (1414-1418). Met het intrekken van zijn steun leverde Ferdinand een belangrijke bijdrage aan het einde van het Groot Schisma.

Nageslacht

Met Eleonora kreeg Ferdinand zeven kinderen die in de geschiedschrijving vaak beschreven worden als de Prinsen van Aragón, in het Spaans, de Infantes de Aragón:

• Alfons V van Aragón (1394-1458)
• Maria van Aragón (1396-1445)
• Johan II van Aragón (1397-1479)
• Hendrik van Aragón (1400-1445)
• Eleonora van Aragón (1402-1449)
• Peter van Aragón (1406-1438)
• Sancho van Aragón (1410-1416)

Kwartierstaat (voorouders)

Alfons XI van Castilië (1311-1350)

Leonor Núñez de Guzmán (1310-1351)

Juan Manuel van Peñafiel (1282-1348)

Blanca Núñez de Lara de la Cerda

Alfons IV van Aragón (1299-1336)

Theresia van Entenza (ca. 1300-1327)

Peter II van Sicilië (1304-1342)

Elisabeth van Karinthië (1289-1352)

Hendrik II van Castilië (1334-1379)

Johanna Emmanuella van Castilië (1339-1381)

Peter IV van Aragón (1319-1387)

Eleonora van Sicilië (1325-1374)

Johan I van Castilië (1358-1390)

Eleonora van Aragón (1358-1382)

Hendrik III van Castilië (1379-1406)

Ferdinand I van Aragon (1380-1416)

Eleonora van Castilië (1382-1382)

Zie ook

• Lijst van graven en koningen van Sicilië

Mediabestanden

Zie de categorie Ferdinand I of Aragon van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.