Loading AI tools
Duits acteur Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dieter Hildebrandt (Bunzlau, 23 mei 1927 – München, 20 november 2013)[1][2] was een Duitse acteur, cabaretier en boekauteur.
| Dieter Hildebrandt | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Dieter Hildebrandt in 2010 | ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 23 mei 1927 | |||
| Overleden | 20 november 2013 | |||
| Land |  Duitsland | |||
| Werk | ||||
| Beroep | acteur, cabaretier, boekauteur | |||
| Handtekening | ||||
 | ||||
| Officiële website | ||||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| MovieMeter-profiel | ||||
| (mul) TMDb-profiel (en) AllMovie-profiel | ||||
| ||||
Dieter Hildebrandt werd geboren in Bunslau als zoon van Walter Hildebrandt en zijn vrouw Gertrud. Hij had twee broers, waarvan er een op jonge leeftijd overleed en de andere journalist werd. Toen Dieter Hildebrandt 8 jaar was verkreeg zijn vader een boerderij, die door de familie werd geleid. Reeds tijdens zijn schooltijd ontdekte Dieter Hildebrandt zijn liefde voor het acteervak. Hij werd lid van een acteergroep van de Hitlerjugend. Vanaf 1943 was hij HJ-marinehulp, kort voor het einde van de oorlog werd hij alsnog opgeroepen voor de militaire dienstplicht.
Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog werd hij in de nabijheid van Berlijn ingezet en belandde in Amerikaanse krijgsgevangenschap in Gardelegen. Na zijn ontslag in 1945 kwam hij in Windischeschenbach weer samen met zijn uit Silezië verdreven familie. In Weiden in der Oberpfalz behaalde hij alsnog zijn diploma. In 1950 startte hij een studie literatuur- en theaterwetenschap en kunstgeschiedenis aan de Ludwig Maximilians-Universiteit in München. Nog steeds wilde hij acteur worden en nam na het zakken voor het toelatingsexamen aan de Otto-Falckenberg-school privé-acteerlessen bij Alice Strathmann. In 1953 legde hij het examen af van de acteursgenootschap bij het Residenztheater München. Hildebrandt was begonnen aan een proefschrift voor het behalen van een dokterstitel, maar brak in 1955 de opleiding af zonder diploma, toen zijn studiebegeleider in ruste ging en zich de eerste successen aankondigden bij zijn optredens in studentencabarets.
Zijn eerste contact met het cabaret kreeg hij tijdens zijn studie. Hij werkte als plaatsaanwijzer in het Theater Die Kleine Freiheit in München, dat in 1951 werd opgericht door Trude Kolman en waar Erich Kästner de programma's schreef. Hier leerde hij Werner Finck, Robert Neumann en Oliver Hassencamp kennen, waarvan hij behoorlijk onder de indruk was. Vervolgens werkte Hildebrandt zelf mee bij het studentencabaret Die Seminarren en richtte het cabaret Die Namenlosen op, wiens opvoeringen in Schwabing zo succesvol waren, dat in 1956 een programma werd uitgezonden op de televisie.
Na de ontbinding van Die Namenlosen richtte hij samen met sportreporter Sammy Drechsel in 1956 de Münchner Lach- und Schießgesellschaft op, die zich in de daaropvolgende jaren als een van de populairste cabarets in Duitsland ontwikkelden. Vanaf het begin werden de programma's door radio en televisie uitgezonden. Vooral Schimpf vor zwölf, het oudejaarsprogramma dat tussen 1963 en 1971 om de twee jaar door de ARD live werd uitgezonden, werd een vaste registratie en maakte de groep bij het grote publiek populair. Vanaf 1962 ging het gezelschap jaarlijks op tournee. Terwijl de andere leden in het verloop van een aantal jaren wisselden, bleven Drechsel als regisseur en organisator en Hildebrandt de steunpunten van het gezelschap.
In december 1972 was de afscheidsvoorstelling van de Lach- und Schießgesellschaft. Toen het gezelschap in 1976 opnieuw werd opgericht, bleef Hildebrandt bij het cabaret als raadgever en tekstdichter, maar trad zelf niet meer op.
Een nieuwe partner voor eigen cabaretgerichte activiteiten vond Hildebrandt in de Oostenrijker Werner Schneyder[3], waarmee hij tussen 1974 en 1981 in totaal zes programma's schreef en door geheel Duitsland en Oostenrijk toerde. In 1985 kwam het tot een gezamenlijk gastspel in de DDR op uitnodiging van de Leipziger Pfeffermühle, welk optreden door Hildebrandt als een bovenmatige beroepservaring werd beschouwd. In de jaren 1980 volgden twee gezamenlijke programma's met Gerhard Polt[4] en de medewerking in diens filmen Kehraus en Man spricht Deutsch.
Hildebrandts cabaretistische optredens onderscheidden zich door slagvaardigheid, spontaniteit en improvisatietalent.
Al sinds het einde van de jaren 1950 had Hildebrandt steeds weer voor de televisie gewerkt. Hij speelde in producties als de musical Es gibt immer drei Möglichkeiten (1959) en schreef draaiboeken voor de filmkomedie Mein Mann, das Wirtschaftswunder (1960). Beide activiteiten verenigde de verfilming van de satirische vertelling Doktor Murkes gesammeltes Schweigen (1964) van Heinrich Böll, waarin Hildebrandt de titelrol speelde. Ook in verschillende cabaretprogramma's was hij actief voor meerdere jaren, zoals in Die Rückblende en de oudejaarsproductie Schimpf vor zwölf.
Vanaf 1973 kreeg hij bij het ZDF een eigen politieke satire-serie met de naam Notizen aus der Provinz, die werd uitgezonden tot 1979 in 66 afleveringen. Ook hier was een samenwerking tussen Sammy Drechsel en Dieter Hildebrandt. Terwijl eerstgenoemde regisseerde, presenteerde Hildebrandt in de typische stijl van politieke magazines de filmbijdragen, waarin confronterende scenes en gedocumenteerd materiaal tegen elkaar werden gesneden. Door de uitzending werd hij bekend.
Geproduceerd door de Sender Freies Berlin en opnieuw onder de regie van Drechsel schiep Hildebrandt bij de ARD het live-cabaretprogramma Scheibenwischer (1980 tot 2008). De laatste Scheibenwischer met Dieter Hildebrandt werd op 2 oktober 2003 in het kader van een groot gala gevierd, waaraan jarenlange vrienden als Bruno Jonas deelnamen. Na Hildebrandts afscheid belastte Jonas zich samen met Mathias Richling en Georg Schramm met de leiding van het programma.
Terwijl Hildebrandt in 2004 en 2005 nog enkele gastoptredens afwerkte in Scheibenwischer, trad hij daarna meermaals op in de serie Neues aus der Anstalt, het eerste cabaretformat van het ZDF sinds zijn Notizen aus der Provinz. Samen met Werner Schneyder speelde hij in 2000 in het theaterstuk Sonny Boys een oud, gehaat komiekenpaar. De opvoering bij de Münchner Kammerspiele leverden een tournee en een tv-verfilming op. Sindsdien hij zijn tv-carrière had opgegeven, werkte hij steeds meer als auteur en hield hij satirische lezingen. Zijn boeken – als eerste Was bleibt mir übrig, gepubliceerd in 1986 – scoorden in de bestsellerlijsten. Tijdens een gesprek met Bernd Schroeder ontstond de in 2006 gepubliceerde autobiografie Ich mußte immer lachen. Tot 2012/2013 was hij met programma's op tournee en hield jaarlijks zo'n 180 lezingen. Verder werkte hij mee in de bioscoopfilm Zettl van Helmut Dietl, een vervolg van de tv-serie Kir Royal, waarin hij in 1986 een hoofdrol speelde. Hij hield zich bezig bij störsender.tv, een met crowdfunding gefinancierd Internet-tv-project. De eerste uitzending was op 31 maart 2013.
Hildebrandt leerde zijn vrouw Irene Mendler kennen in 1951 en vier jaar later traden ze in het huwelijk. Uit het huwelijk ontstonden twee dochters. Zijn vrouw overleed op 9 augustus 1985 na een langdurige ziekte (kanker). Enkele maanden later op 19 januari 1986 overleed ook zijn jarenlange vriend Sammy Drechsel. In 1992 trouwde hij met zijn cabaretcollega en actrice Renate Küster. Hij woonde in het stadsdeel Waldperlach van München, interesseerde zich voor sport, speelde tennis en was jarenlang lid van de prominentenvoetbalclub FC Schmiere. Hildebrandt overleed op 20 november 2013 op 86-jarige leeftijd in een ziekenhuis in München aan de gevolgen van prostaatkanker en werd bijgezet op de Neue Südfriedhof in München.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
