Chloride

Chloride heeft in de scheikunde verschillende betekenissen.

• Chloriden zijn algemeen verbindingen waarin chloor in de oxidatietoestand −1 voorkomt.
• Het chloride-ion is het negatief geladen ion Cl⁻. Het ontstaat wanneer een elektrische neutraal atoom van chloor één elektron opneemt.
• De zouten van zoutzuur HCl worden ook chloriden genoemd. Een voorbeeld hiervan is keukenzout of natriumchloride NaCl. Keukenzout lost in water op en vormt dan Na⁺ en Cl⁻ ionen.
• Covalente chloriden zijn ook mogelijk. Enkele voorbeelden zijn fosforpentachloride, stikstoftrichloride en siliciumtetrachloride. Dizwaveldichloride S₂Cl₂ wordt gebruikt om rubber mee te vulkaniseren.

Calciumchloride CaCl₂

Chloriden kunnen, evenals de andere halogeniden, zich gedragen als liganden en complexe verbindingen vormen met verschillende metaalionen tot CoCl₃⁻, CoCl₄⁻, FeCl₄⁻ of met covalente halogeniden tot BCl₄⁻. Er kunnen ook samen met andere liganden gemengde complexe verbindingen worden gevormd, zoals met [Co(NH₃)₄Cl₂]⁺.^[1]

Chloorhoudende verbindingen worden in de organische chemie soms ook, maar verkeerd met (organo)chloride aangeduid. Vooral de verouderde namen van de veel in de industrie gebruikte verbindingen als vinylchloride, methylchloride voor chloormethaan en methyleenchloride voor dichloormethaan blijven hardnekkig standhouden.

Testen op chloride-ionen

Chloriden worden beschouwd als een ongewenste stof omdat ze staal kunnen laten roesten, zelfs als rond dat staal een beschermlaag is aangebracht. De chloriden in waterdamp trekken door osmose door de beschermlaag heen.

Een veelgebruikte test om om de hoeveelheid chloriden in een mengsel te bepalen is het gebruik van zilvernitraat. Door zilvernitraat en salpeterzuur toe te voegen aan het mengsel zal er een reactie plaatsvinden die resulteert in de vorming van zilverchloride. Dit veroorzaakt een vertroebeling van het mengsel, wat tot melkachtig wit kan gaan. Door vergelijking met standaardresultaten kan men zo de hoeveelheid chloriden bepalen. Deze testen worden bijvoorbeeld uitgevoerd na de voorbehandeling van staal oppervlakken om er zeker van te zijn dat coatings die bescherming moeten bieden onderwater niet voortijdig falen door osmotisch blisteren. Dit gebeurt bijvoorbeeld op de romp van schepen, in tanks of in beton om zeker te stellen dat overmatige chloriden niet voortijdig de wapening laten roesten.