Brosheid

De brosheid van een materiaal is de eigenschap om zonder veel (plastisch) te rekken te breken. Een brosse breuk is een breuk waarin het materiaal, in tegenstelling tot een ductiele breuk, weinig breukenergie en plastische vervorming nodig heeft om te breken. Het breukvlak is daardoor vlak.^[1]

Conchoïdale of schelpvormige breuk in het amorfe materiaal glas

Spanning-rekdiagram van in het blauw een ductiel materiaal en in het rood een bros materiaal. De oppervlakte onder de curve geeft de energie dat het materiaal kan opnemen en dus de taaiheid aan. De hoeveelheid plastische rek die een materiaal kan ondergaan zonder te breken geeft de brosheid of ductiliteit aan.

Brosse breuk

Een brosse breuk is een onderbreking in de structuur van een materiaal. Brosse breuk in kristallijn materiaal wordt ook wel splijtbreuk of splijting genoemd.^[2] Als de bindingskrachten tussen de atomen overtroffen worden door trekkrachten, zal er splijting optreden.

In een amorf materiaal heet een brosse breuk een conchoïdale of schelpvormige breuk.

Bij brosse breuk komt bijna geen plastische vervorming voor, maar er is wel een hoge scheurvoortplantingssnelheid. Het vindt plaats wanneer een materiaal uiterst bros is of wanneer de treksnelheid zeer groot is. Wanneer een taai materiaal bros gebroken moet worden - bijvoorbeeld nadat er scheurgroei in een materiaal is opgetreden, en de staaf geheel gebroken moet worden om de scheurtip te onderzoeken - kan hij met stikstof worden afgekoeld, en daarna in een trekbank worden geplaatst. Dit fenomeen is ook te zien bij een sterretje in de voorruit van een auto, welke abrupt kan doorscheuren over het materiaal.^[1]

Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn er door brosse breuk tientallen liberty-schepen gezonken.