Anne Teresa De Keersmaeker is een dochter van Maurits De Keersmaeker en Marie-Jeanne Lindemans. Anne Teresa is de kleindochter van Paul Lindemans.[2] Ze heeft nog drie zussen, waaronder de Belgische actrice Jolente De Keersmaeker, en een broer. Ze groeide op in Wemmel. De Keersmaeker leerde Gerhard Jäger, de bezieler van Art Basics for Children, kennen in Wenen.[3] Ze hebben twee kinderen: filosoof Anton Jäger en actrice Anna Franziska Jäger.[4][5] Haar oom langs vaderszijde was Henri De Keersmaeker, burgemeester van Wemmel, haar oom langs moederzijde was Vic Everaet, burgemeester van Opwijk.[2][6]
Anne Teresa De Keersmaeker volgde als kind balletles in de balletschool van Wemmel.[7]
In 1980 debuteerde ze met haar stuk Asch in de toenmalige Nieuwe Workshop of de zuilenzaal in De Markten in Brussel, dat ze maakte samen met acteur en regisseur Jean-Luc Breuer.[8] Vlaams dramaturge en schrijfster Marianne Van Kerkhoven schreef dat men toen al die “elektrische, alerte bewegingen” kon bemerken die typerend waren voor De Keersmaeker's vroege werk.[9] Er is geen narratief of verhaal, al zijn er wel twee personages, een klein meisje en een gekwetste piloot.[10] De muziek werd gecomponeerd door Christian Copin en Serge Biran.[10]
New York
In 1981 verhuisde ze naar de Verenigde Staten, om te gaan studeren aan de Tisch School of the Arts te New York. Daar maakte ze kennis met de Amerikaanse postmoderne dans. In New York begon ze te werken aan een solo, Violin Phase, en deze vertoonde ze voor het eerst op de campus.[11] Met haar medestudente, Jennifer Everhard, zal ze het duet Come Out ontwikkelen.[12]
Terug in België, breit ze in 1982 samen met Michelle-Anne De Mey een vervolg aan de twee eerdere stukken: Clapping en Piano Phase zien het licht. Deze vier delen zullen samen Fase, Four Movements to the Music of Steve Reich vormen, een stuk dat in 2020 nog steeds op het repertoire van Rosas staat. Pas in 2018 zal De Keersmaeker dit stuk niet meer zelf dansen.[13] Het stuk betekende haar doorbraak en leverde haar enkele uitnodigingen voor internationale festivals op. De aandacht voor minimalistische muziek en beweging in deze choreografie vormt de basis voor haar latere werk.[14]
Gezelschap
In 1983 richtte De Keersmaeker haar eigen gezelschap, Rosas, op. Met deze compagnie maakte de danseres en choreografe vele beroemde voorstellingen, zoals Rosas danst Rosas, Elena's Aria, Mikrokosmos, Ottone, Ottone, Achterland, Rain en Drumming. Ze werkte een hele tijd nauw samen met het Brusselse Kaaitheater, tot ze in 1992 op uitnodiging van de nieuwe directeur Bernard Foccroulle resident werd in de Brusselse Muntschouwburg.
in 1997 zien de voorstellingen "3 Solos for Vincent Dunoyer" en "Just before" het licht.
in 1998 de choreografie "Drumming"
in 1998 regisseerde ze voor de eerste maal een opera, “Blauwbaards Kasteel” van Béla Bartók.
in 2007 met de choreografie "Eight Lines" en "Four Organs"
mei 2007: "Keeping still - Part I" in samenwerking met de beeldend kunstenares Ann Veronica Janssens, die werkt met massieve lichtbundels en vluchtige mistslierten.[18]
juli 2008 uitvoering van Keeping still te Salzburg op de Sommerszene08
juli 2009 productie van The song, twee uur dans in stilte, i.s.m. Ann Veronica Janssens en Michel François[19]
februari 2010: 3Abschied in samenwerking met Jérôme Bel
juli 2010: En atendant met ars subtilior, een polyfonische muziekvorm uit de 14e eeuw, première in de Cloître des Célestins te Avignon
juli 2011: Cesena op de Cour d'Honneur te Avignon (met liederen uit de Codex Chantilly en het gregoriaanseKyrie)
oktober 2013: wereldpremière op de Ruhrtriennale van Vortex Temporum, i.s.m. Ictus en op muziek van Gérard Grisey
2015-2017: Work/Travail/Arbeid, een herinterpretatie met dansers en muzikanten van de dansvoorstelling Vortex Temporum als een tentoonstelling die doorlopend toegankelijk is voor het publiek, eerst gedurende negen weken uitgevoerd in het kunstencentrum Wiels (Brussel)[20] en nadien ook in Centre Pompidou (Parijs), Tate Modern (Londen) en MoMA (New York).[21]
Anne Teresa De Keersmaeker's producties waren te zien in theaters en op festivals in vrijwel geheel Europa, de Verenigde Staten, Zuid-Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland, China, Rusland, Japan en Hong Kong. Ze won tientallen dans- en choreografie prijzen, waaronder de befaamde London Dance and Performance Award.
In juni 2024 kwam naar buiten, na een onderzoek door De Standaard, dat De Keersmaeker was beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag en „psychologisch geweld". Volgens een intern rapport uit 2022 zou zij zich schuldig hebben gemaakt aan kwalijk taalgebruik, subtiele pesterijen en kwetsende opmerkingen. Er zou „onvoldoende psychologische veiligheid op de werkvloer” zijn. Daarnaast sprak De Standaard met ruim twintig ex-medewerkers. De choreograaf kon dansers „het gevoel geven dat je waardeloos was”, aldus een van de ondervraagden, van wie meerderen de afgelopen jaren opstapten vanwege haar bewind.[23]
P.A.R.T.S.: School for contemporary dance
In 1995 startte Anne Teresa De Keersmaeker met een eigen opleiding te Vorst, in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. In samenwerking met De Muntschouwburg richtte ze P.A.R.T.S. (Performing Arts Research and Training Studios) op. Na een uitvoerige auditie en selectieprocedure kunnen hier elk jaar een zestigtal studenten uit zo’n 25 landen zich komen vervolmaken in dans en choreografie. De cursussen gaan door in een gerenoveerd industrieel gebouw aan de Van Volxemlaan te Vorst. Het gebouw is eigendom van de Vlaamse Gemeenschap.[24]
Steve Reich
Reichs minimalistische muziek vormt een rode draad doorheen het vroege oeuvre van De Keersmaeker. De paradox tussen de wiskundige precisie van Reichs muziek en de emotionele impact ervan die zich ontlaadt in uitbundige vreugde, trok de choreografe sterk aan. Vanaf haar eerste succes Fase, Just Before, Drumming en Rain voorzag Reich De Keersmaeker van inspirerende muziek. De strakke systematiek van Reichs werk en de even pure bewegingstaal van De Keersmaeker sluiten wonderwel op elkaar aan. De choreografe vond gedurende haar gehele carrière telkens weer andere manieren om de structuren van Reichs muziek in dansbewegingen te vertalen. Met haar twee nieuwe producties Eight Lines en Four Organs zien wij een evolutie van minimalistische strakheid naar complexe groepschoregrafieën.
2023 EXIT ABOVE, after the tempest / d'après la tempête / naar de storm
Prélude à la mer (Thierry De Mey, 2009, 16min)[45][50]
Early Works - Films and Documentaries 4 DVDs / Cinéart, 2012 (Fase, A film by Thierry De Mey, 2002, 58 min - Rosas danst Rosas, A film by Thierry De Mey, 1997, 57 min - Répétitions, A film by Marie André, 1985, 43 min - Hoppla!, A film by Wolfgang Kolb, 1989, 52 min)
In februari 2008 werd ze Commandeur dans l'Ordre des Arts et des Lettres, omdat zij bijgedragen heeft aan de verrijking van de kunsten of de literatuur in Frankrijk en wereldwijd.
In december 2011 ontving ze de Gouden Orde van Verdienste van de Oostenrijkse deelstaat Wenen.
2012: Prijs voor Algemene Culturele Verdienste van de Vlaamse Regering
2014: Medaille van Culturele Verdienste van de Portugese regering
2015 Venice Biennale Golden Lion for Lifetime Achievement[53]
In 2015 ontving ze het Oostenrijkse Erekruis voor Wetenschap en Kunst.[54]
