Top Qs
Tijdlijn
Chat
Perspectief
Andrea Pirlo
Italiaans voetballer Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Remove ads
Andrea Pirlo (Flero, 19 mei 1979) is een Italiaans voetbaltrainer en voormalig profvoetballer die doorgaans als middenvelder speelde. Hij won als speler van AC Milan onder meer twee keer de UEFA Champions League, twee keer de UEFA Super Cup, een keer het wereldkampioenschap voetbal voor clubs en twee keer het landskampioenschap in de Serie A. Nadat hij overstapte naar Juventus werd hij daarmee nog vier keer Italiaans landskampioen. Pirlo was van 2002 tot en met 2015 international in het Italiaans voetbalelftal, waarvoor hij 116 interlands speelde en dertien keer scoorde. Hij werd in 2006 wereldkampioen met Italië. Pirlo is een van slechts acht spelers die uitkwamen voor zowel AC Milan, Internazionale als Juventus. Andere spelers die voor de Italiaanse Grote Drie uitkwamen zijn Giuseppe Meazza, Aldo Serena, Roberto Baggio, Christian Vieri, Edgar Davids, Patrick Vieira en Zlatan Ibrahimović.
Remove ads
Op 8 augustus 2020 werd hij hoofdtrainer van Juventus, nadat hij tien dagen eerder werd aangesteld als trainer van het beloftenelftal.[1] Pirlo won in zijn debuutseizoen de Supercoppa Italiana en de Coppa Italia met Juventus, maar speelde nooit een rol in de titelstrijd en kon zich pas op de laatste speeldag plaatsen voor het UEFA Champions League-seizoen 2021/22. In mei 2021 werd bekend dat Pirlo en Juventus uit elkaar gingen.[2] Tijdens het seizoen 2022/23 stond Pirlo aan het roer bij het Turkse Fatih Karagümrük, waar hij op 23 mei 2023 vertrok.[3]
Remove ads
Clubstatistieken
Remove ads
Interlandcarrière
Samenvatten
Perspectief
Pirlo speelde zijn eerste interland op 7 september 2002 tegen Azerbeidzjan. Hij nam met het Italiaans olympisch voetbalelftal deel aan de Olympische Spelen van 2004 in Athene. Daar won de ploeg onder leiding van bondscoach Claudio Gentile de bronzen medaille door Irak in de troostfinale met 1-0 te verslaan.
Op het gewonnen WK 2006 was Pirlo een vaste waarde in het Italiaans elftal en speelde hij in alle wedstrijden mee. Hij maakte het eerste doelpunt tegen Ghana in de groepsfase en bereidde meerdere treffers voor, waaronder het doelpunt van Fabio Grosso tegen Duitsland dat Italië een finaleplaats opleverde. Hij was trefzeker vanaf elf meter in de beslissende penaltyreeks in de finale tegen Frankrijk.
Pirlo nam deel aan het Europees kampioenschap van 2012 in Polen en Oekraïne. In de groepsfase scoorde hij tegen Kroatië (1-1) de openingstreffer uit een vrije trap. In de kwartfinale tussen Engeland en Italië scoorde hij met een Panenka-penalty in de penaltyreeks die Italië uiteindelijk wist te winnen. In de finale verloor de ploeg van bondscoach Cesare Prandelli met 4-0 van titelverdediger Spanje.
Vooraf had hij geprobeerd de euforie te temperen in het Italiaanse kamp na de 2-1 zege op Duitsland in de halve eindstrijd. "We hebben nog helemaal niks", stelde hij. "De finale verliezen is als Rome bezoeken zonder de paus te zien."[4]
Pirlo besliste op 2 mei 2013 dat hij na het Wereldkampioenschap voetbal 2014 ging stoppen met zijn internationale carrière. Net als in 2010 verliet Italië het WK 2014 na de groepsfase. In 2014 gebeurde dat na een met 1-0 verloren wedstrijd tegen Uruguay.
Bijgewerkt t/m 24 juni 2014[5]
Remove ads
Persoonlijk
Pirlo heeft een oudere broer en een jongere zus. Hij heeft een zoon en dochter. In 2014 verscheen er een autobiografie van hem getiteld I Think Therefore I Play. Het boek vertelt over zowel zijn sportieve carrière als zijn persoonlijk leven.
Erelijst
Als speler
Als trainer
Remove ads
Zie ook
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads