Loading AI tools
fotograaf uit Nigeria Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Yinka Shonibare (Londen, 9 augustus 1962) is een Brits-Nigeriaanse kunstenaar. In zijn werk onderzoekt Yinka Shonibare de culturele identiteit en het post-kolonialisme binnen de hedendaagse context van de globalisering. Dit doet hij in de vorm van schilderkunst, beeldhouwkunst, fotografie, installatiekunst en later ook film en performance. Hierbij gebruikt hij vaak felgekleurde batikstoffen.
| Yinka Shonibare | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Yinka Shonibare (2012) | ||||
| Persoonsgegevens | ||||
| Geboren | 9 augustus 1962 | |||
| Geboorteland |  Engeland | |||
| Beroep(en) | kunstenaar | |||
| RKD-profiel | ||||
| Website | ||||
| ||||
Yinka Shonibare werd geboren in Londen in 1962. Toen hij drie jaar oud was, verhuisde het gezin naar Lagos in Nigeria, waar zijn vader als advocaat werkte. Op zijn zeventiende keerde hij terug naar Groot-Brittannië om zijn studie af te maken. Vervolgens studeerde hij aan de Wimbledon School of Art. Na drie weken werd echter transversale myelitis geconstateerd, waardoor één kant van zijn lichaam werd verlamd. Na zijn revalidatie volgde hij kunstopleidingen. Eerst aan de Byam Shaw School of Art) en daarna aan het Goldsmiths College, onderdeel van de Universiteit van Londen. Hier studeerde hij af als onderdeel van de Young British Artists-generatie. Na zijn studies werkte Shonibare voor Shape Arts, een organisatie die kunst toegankelijk maakt voor mensen met een handicap. Vanwege de eenzijdige verlamming van zijn lichaam, maakt Shonibare bij het maken van zijn werk tegenwoordig gebruik van assistenten.
In zijn studietijd voelde hij zich betrokken bij de politiek. Als eerste werk maakte hij een stuk dat te maken had met de Russische perestrojka. Door de vraag van een van zijn leraren waarom hij geen authentieke Afrikaanse kunst maakte, ging hij op zoek naar die Afrikaanse authenticiteit. Afrikaanse maskers en rituele voorwerpen pasten niet bij zijn gevoel van zijn eigen moderne Afrikaanse leven. In de Londense wijk Brixton voelde hij zich aangetrokken tot een winkel die Afrikaanse stoffen verkocht. Die Afrikaans aandoende stoffen bleken evenwel gemaakt in Nederland. De oorspronkelijk Indonesische motieven hadden dus als stof een soort handelsroute over de wereld gemaakt. Dit Dutch Wax bestaat uit Afrikaanse patronen en design dat wordt gemaakt en ontworpen in Nederland door het bedrijf Vlisco in Helmond. De machinaal gemaakte Indonesische batikstoffen waren bedoeld voor de Indonesische markt, maar bleken vooral populair in West-Afrika. De handelsroute van het textiel stond voor Shonibare symbool voor kolonialisme, migratie en Afrikaanse identiteit. Shonibare zag dat als een metafoor voor het bestaan van Afrikaanse mensen. Hij onderzoekt in het bijzonder de complexiteit van de relatie tussen Afrika en Europa in hun economische en politieke geschiedenis. Vaak gebruikt hij dan ook Afrikaanse stoffen om zijn maatschappijkritische commentaar te verpakken. Zijn werken bevatten veel uitbundige kleuren, humor en fantasie om op een luchtige manier sociale kwesties aan te kaarten. Met zijn werken spreekt hij zich op een lichte wijze uit als filosoof en activist.
Een van zijn eerste werken met stoffen was Double Dutch in 1994.[1] Het bestond uit vele beschilderde rechthoekige afbeeldingen die gebaseerd waren op de in Nederland gemaakte batikstoffen. In de stijl van deze stoffen zou hij in de negentiger jaren in Londen blijven werken. Op een van zijn tentoonstellingen werd zijn werk aangekocht door Charles Saatchi, een verzamelaar van hedendaagse kunst. Shonibare hield zich sindsdien bezig met de vraagstukken van kolonialisme naast die van ras en klasse. Hij voelde zich aangetrokken tot het gedachtegoed van William Morris die geloofde in een egalitaire maatschappij. Kunst dient in de ogen van Shonibare dan ook voor iedereen bereikbaar te zijn. Een deel van zijn studio is daarom ingericht voor veelbelovende kunstenaars om hun werk te tonen. In zijn werk William Morris Family Album plukte hij dan ook gewone mensen van de straat om foto's uit het familiealbum van Morris te reconstrueren. Hij verving daarbij meerdere personen op de foto door hedendaagse mensen uit diverse culturen in Afrikaanse kleding.
Een bezoek aan het Victoria en Albert Museum met veel victoriaanse kostuums leidde tot zijn fotoserie Diary of a Victorian Dandy in de Londense metro.[2] De benodigde aristocratische kleding maakte hij van Afrikaanse stoffen. Vaak liet hij in zijn objecten de hoofden van de beelden weg om de figuren los te zien van individualiteit of ras. De onthoofding was tevens een knipoog naar de Franse revolutie waar de aristocratie werd onthoofd met de guillotine. Zijn werk Black Gold en Flower Cloud gaan over de oliewinning in Nigeria die het milieu heeft aangetast en de kloof tussen arm en rijk heeft vergroot. Het thema klimaatverandering beeldde hij uit door Griekse goden, gekleed in Afrikaanse textiel, met een wereldbol als hoofd.
In 2010 verscheen zijn werk Nelson's Ship in the Bottle in de openbare ruimte van Trafalgar Square. Het slagschip HMS Victory van admiraal Nelson, die de slag bij Trafalgar won, had zeilen die gemaakt zijn van Afrikaanse stoffen. Door het schip in een fles te stoppen kreeg het de uitstraling van souvenir uit de tijd van het Britse Rijk. De fles stond tot 2012 op Trafalgar Square in Londen. Het behoort sindsdien tot de collectie van de National Maritime Museum in Greenwich. De laatste jaren is hij erg bezig met het milieu. Op 3 december 2016 werd een van zijn Wind Sculpture-stukken geplaatst in de voorkant van het Smithsonian National Museum of African Art in Washington DC.
In 1998 won hij voor zijn hele oeuvre de prestigieuze Paul Hamlyn Award. Dit stelde hem financieel in staat om zich helemaal aan de kunst te wijden. Shonibare wordt gerekend tot de Young British Artists. In 2004 was hij winnaar van de Turner Prize. In 2005 kreeg hij de titel Orde van het Britse Rijk (MBE). In 2010 ontving Shonibare een eredoctoraat van de Royal College of Art. In 2013 werd hij gekozen tot Royal Academician van de Koninklijke Academie van Kunsten.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
