Wehrmachtbefehlshaber
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Wehrmachtbefehlshaber (afgekort: WBF, sporadisch gespeld met Fugen-s als Wehrmachtsbefehlshaber) was een territoriale commandant in de Wehrmacht met militaire soevereine rechten in de bezette landen die tijdens de Tweede Wereldoorlog een civiel bestuur hadden.
Wehrmachtbefehlshaber | ||||
---|---|---|---|---|
De standaard van een Wehrmachtbefehlshaber. | ||||
Land | nazi-Duitsland | |||
Aangetreden | 1940 | |||
Einde termijn | 7 mei 1945 | |||
Leider(s) | Adolf Hitler | |||
|
Het door het Derde Rijk bezette gebieden, en die stonden onder een militair bestuur of een civiel bestuur. De Wehrmachtbefehlshaber was er alleen in landen die onder een Duits civiel bestuur stonden[1] actief. Of het bestuurd werd door een Reichskommissar of een Chef der Zivilverwaltung (CdZ). De Wehrmachtbefehlshaber had geen civiele bestuurstaken, die uitvoerende macht lag bij de Chef der zivilen Verwaltung. De Wehrmachtbefehlshaber vertrouwden op een netwerk van plaatselijke commandanten. Hun competenties kwamen meestal overeen met die van een Kommandierender General of bevelhebber in een militair district (Wehrkreis). Hun ondergeschiktheid was niet uniform geregeld. Sommige van hen rapporteerden rechtstreeks aan Adolf Hitler, anderen kregen hun instructies van het Oberkommando der Wehrmacht. De Wehrmachtbefehlshaber voerden het bevel over de troepen van alle onderdelen van de Wehrmacht (leger, luchtmacht, marine) in zijn bevelsgebied. En was naast de politie verantwoordelijk voor veiligheidstaken, en het gebruik van het land voor de bevoorrading van de Wehrmacht.
De Wehrmachtbefehlshaber vertegenwoordigde militaire belangen tegenover de Reichskommissar of andere civiele hoofden. Als echter civiele gebieden werden getroffen, namen zij de uitvoering van de militaire eisen op eigen verantwoordelijkheid over. De Wehrmachtbefehlshaber waren slechts in uitzonderlijke militaire gevallen bevoegd om bevelen te geven in de civiele sector.