Ulrike Meyfarth
Duits hoogspringer Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Duits hoogspringer Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ulrike Nasse-Meyfarth (Frankfurt am Main, 4 mei 1956) is een voormalige Duitse hoogspringster en tweevoudig olympisch kampioene.
| Ulrike Meyfarth | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Ulrike Meyfarth in 2012 | ||||
| Volledige naam | Ulrike Meyfarth | |||
| Geboortedatum | 4 mei 1956 | |||
| Geboorteplaats | Frankfurt am Main | |||
| Nationaliteit |  Duitsland | |||
| Lengte | 1,88 m | |||
| Gewicht | 70 kg | |||
| Sportieve informatie | ||||
| Discipline | hoogspringen | |||
| Trainer/coach | Günther Janietz | |||
| Eerste titel | Olympisch kampioene hoogspringen 1972 | |||
| OS | 1972, 1976, 1984 | |||
| Extra | Wereldrecordhoudster hoogspringen 1972 (ev.) + 1982-1983 | |||
| ||||
Meyfarth's talent kwam reeds op jonge leeftijd aan het licht. In 1971 werd ze op vijftienjarige leeftijd tweede op de Duitse kampioenschappen. Het jaar erop wist zij zich als derde te kwalificeren voor de Olympische Spelen van München. In München won ze met een sprong van 1,90 m en pakte het goud voor de Bulgaarse Jordanka Blagojeva (zilver) en de Oostenrijkse Ilona Gusenbauer (brons). Toen haar overwinning vast stond, liet Meyfarth de lat op de wereldrecordhoogte van 1,92 leggen. Ze sprong ook over deze hoogte.
Na haar gouden medaille maakte ze zo'n moeilijke periode door, dat ze over die vierde september 1972 ooit zei: 'Ik heb die dag vervloekt'.[1] Het begon ermee dat ze door haar middelmatige punten niet door de numerus clausus kwam en maar moeilijk binnen raakte in de sporthogeschool van Keulen.[1] Daarnaast presteerde ze niet meer constant en kwam niet meer op hoogte. Op de Olympische Spelen van Montreal in 1976 kwalificeerde ze zich niet voor de finale. Bovendien wisselde ze van club en trainer. Op de EK's van 1974 en 1978 werd ze respectievelijk zevende en vijfde. En nauwelijks had ze zich moeizaam omhoog gewerkt, of de West-Duitsers besloten de Olympische Spelen van Moskou in 1980 te boycotten. Daardoor moest ze wachten op een nieuwe belangrijke overwinning tot de wereldbeker in Rome, een jaar later.[1]
Pas in 1982 trad Meyfarth weer uit de schaduw. Tijdens de Europese kampioenschappen in 1982 in Athene verbeterde ze het wereldrecord naar 2,02. Met deze hoogte werd ze Europees kampioene hoogspringen en in 1983 behaalde ze op de wereldkampioenschappen in Helsinki na een spannend duel met de Russin Tamara Bykova een zilveren medaille.
Op 21 augustus 1983 verbeterde ze op een atletiekwedstrijd in Londen samen met Tamara Bykova het wereldrecord tot 2,03. Vier dagen later sprong Bykova nog een centimeter hoger.
De Olympische Spelen van Los Angeles in 1984 waren het laatste grote toernooi waar Ulrike Meyfarth aan deelnam. Wegens een boycot vanuit de Oostbloklanden waren er minder sterke atleten dan anders. Met een sprong van 2,02 versloeg Meyfarth de titelverdedigster Sara Simeoni uit Italië en won hiermee twaalf jaar na haar eerste, haar tweede olympische medaille. Op dat moment was ze de jongste en tevens de oudste olympisch kampioene hoogspringen. De cirkel was rond. Meyfarth noemde het 'mijn komische carrière'.[1]
Wegens haar sportieve prestaties was Meyfarth zeer populair. Van 1981 tot 1984 werd ze viermaal op rij in Duitsland tot sporter van het jaar verkozen. De stad Wesseling, waar Ulrike Meyfarth opgroeide, vernoemde op 23 mei 2004 het stadion, dat tot dusver Kronenbuschstadion heette, naar haar en doopte dit om tot Ulrike-Meyfarth-Stadion.
Meyfarth woont in Odenthal, is in 1987 getrouwd met Roland Nasse en heeft twee dochters.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
