Steenkoolbekken van Ronchamp

Het steenkoolbekken van Ronchamp vormt, samen met de stad Ronchamp, een cultureel en industrieel monument in het departement Haute-Saône in de Franse regio Bourgogne-Franche-Comté.

Meerdere beelden die de verscheidenheid van het landschap en architectonische van Steenkoolbekken van Ronchamp.

Achtergrond

Omvang van de mijnstreek op de kaart van de gemeenten van de Haute-Saône.

■ Gemeente waar steenkool werd gewonnen

■ Andere gemeente

Het mijnbekken van Ronchamp strekt zich uit over ongeveer 16 kilometer en ligt in het departement Haute-Saône. De mijnbouw drukt nog steeds een stempel op het landschap.

Dit landschap is gevormd door drie eeuwen van steenkoolwinning, van 1750 tot 1958.^[1]

Mijnen

De steenkoolmijnen van Ronchamp werden geëxploiteerd door verschillende mijnbouwbedrijven. Ze lagen in drie gemeenten: Ronchamp, Champagney en Magny-Danigon in het departement Haute-Saône. Ze werden meer dan twee eeuwen gebruikt: vanaf het midden van de achttiende eeuw tot het midden van de twintigste eeuw. De steenkoolwinning heeft het landschap veranderd door het tot stand komen van terrils en mijnschachten. Ook de lokale economie en de aard van de bevolking veranderde, onder meer door de vestiging van talrijke Poolse arbeiders en door de aanwezigheid van uit de mijnbouw stammende tradities.

De werkzaamheden begonnen in horizontale galerijen die in de heuvels werden gegraven. De steenkoolmijn Saint-Louis was de eerste die, in 1810, een verticale schacht aanlegde. Men ging steeds diepere steenkoollagen exploiteren, totdat de Steenkoolwinningsmaatschappij van Ronchamp uiteindelijk twee schachten boorde die toen tot de diepste in Frankrijk behoorden. het betrof de steenkoolmijn Du Magny (694 meter) in 1878 en de steenkoolmijn Arthur-de-Buyer (1.010 meter) in 1900. Bij de nationalisatie van de mijnen in 1946, de werd de energievoorziening van de putten toevertrouwd aan Electricité de France.

Na de mijnsluiting in 1958, werden de mijnsites, om veiligheidsredenen, meestal gesloopt en kregen de werknemers een andere baan. Later werd een museum gesticht en werden twee verenigingen opgericht om de herinnering aan het mijnverleden te bewaren. Een aantal sites werd herontwikkeld om opengesteld te worden voor bezoekers.

Steenkolenmijn Saint-Louis.

Steenkolenmijn du Chanois.

Steenkolenmijn du Magny.

Steenkolenmijn^[2]

Jaar van boring	Naam	Diepte	Activiteit	Functie	Andere functie
1810	Saint-Louis	135 m	1823 – 1842	extractie
1815	Henri IV	61 m	1816 – 1835	extractie
1822	Samson	19 m	1824	extractie
1825	Nº 1	164 m	1827 – 1833	extractie
1825	Nº 2	156 m	1828 – 1833	extractie
1825	Nº 3	38 m	1826 – 1829	extractie
1829	Nº 4	45 m	1830 – 1841	extractie
1830	Nº 5	74 m	1832	zoeken
1832	Nº 6	66 m	1834 – 1836	extractie	ventilatie 1839-1850
1839	Nº 7	205 m	1843 – 1849	extractie	ventilatie 1849-1872
1845	Saint-Charles / Nº 8	315 m	1847 – 1895	extractie
1850	Saint-Joseph	453 m	1855 – 1895	extractie
1851	Notre-Dame d'Éboulet	564 m	1859 – 1896	extractie	waterpompen 1896-1958
1854	Saint-Jean	51 m	1856	extractie
1854	Sainte-Barbe	324 m	1860 – 1872	extractie	ventilatie Sainte-Pauline
1854	Sainte-Pauline	546 m	1861 – 1884	extractie
1855	L'Espérance	103 m	1858	zoeken
1864	Sainte-Marie	359 m	1866 – 1869	extractie	ventilatie 1869-1958
1866	Saint-Georges	470 m	1870 – 1873	extractie
1873	Du Magny	694 m	1878 – 1958	extractie	in gebruik 1916-1928
1873	Du Chanois	588 m	1900 – 1951	extractie
1883	Du Tonnet / Nº 9	574 m	1886 – 1888	zoeken
1884	Nº 10	247 m	1886 – 1896	ventilatie
1892	Arthur-de-Buyer / Nº 11	1.010 m	1900 – 1954	extractie
1949	L'Étançon / Nº 13 bis	44 m	1950 – 1958	extractie

Externe links

Op andere Wikimedia-projecten

Mediabestanden
• 
  Media

  op Commons

• (fr) Les amis du musée de la mine de Ronchamp
• (fr) Oude ansichtkaarten van steenkoolbekken, Ronchamp au siècle dernier

Voetnoten

1. (fr) Geschiedenis van Steenkoolbekken
2. (fr) Geschiedenis van Steenkolenmijn