Minutes to Midnight

Minutes to Midnight
Regie	Mark Fiore, Joseph Hahn, Michael Perlmutter
Producent	Devin Sarno, Bill Boyd, Rob McDermott
Hoofdrollen	Chester Bennington; Rob Bourdon; Brad Delson; Dave Farrell; Joseph Hahn; Rick Rubin; Mike Shinoda
Muziek	Linkin Park
Distributie	Films Di Bovino/Warner
Genre	Documentaire
Speelduur	±40 min
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Voorloper	Collision Course
Vervolg	Road to Revolution: Live at Milton Keynes
	Officiële website
Portaal	Film

Minutes to Midnight
	Studioalbum van Linkin Park
	(Albumhoes op en.wikipedia.org)
Uitgebracht	12 mei 2007
Opgenomen	Juni 2006 - januari 2007; The Mansion; (Los Angeles, Californië); NRG Studios; (North Hollywood, Californië)
Gemasterd	Dave Collins
Gemixt	Neal Avron
Genre	Alternatieve rock
Duur	43:30
Label(s)	Warner Bros. Records; Machine Shop Recordings
Producent(en)	Rick Rubin; Mike Shinoda
Positie(s) in de hitlijsten
	Nr. 1 (Australië, Duitsland, Finland, Frankrijk, Italië, Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Oostenrijk, Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk, Zweden, Zwitserland); Nr. 2 (België (Vlaanderen en Wallonië), Denemarken, Nederland, Spanje); Nr. 3 (Portugal);
Professionele recensie
	▪ AllMusic ; ▪ Rolling Stone
Chronologie
Singles van Minutes to Midnight
	What I've Done; Uitgebracht: 2 april 2007; Bleed It Out; Uitgebracht: 10 augustus 2007; Shadow of the Day; Uitgebracht: 25 januari 2008; Given Up; Uitgebracht: 8 maart 2008; Leave Out All the Rest; Uitgebracht: 7 juli 2008;
	(en) Allmusic-pagina; (en) MusicBrainz-pagina;
Portaal	Rock

Minutes to Midnight is het derde studioalbum van rockband Linkin Park. Het is geproduceerd door Rick Rubin en Mike Shinoda en werd in 2007 uitgebracht onder het Warner Bros.-label.

Snelle feiten Uitgebracht, Opgenomen ...

Sluiten

Het album kwam op verschillende data in de eerste helft van mei 2007 uit. Het is het eerste studioalbum van de band na een relatieve rustperiode van twee jaar. Het album debuteerde op de tweede plek in Nederland en op de zevende plek in Vlaanderen van de desbetreffende albumlijsten. Het bereikte in de Verenigde Staten de dubbele platina status, waar het op de eerste positie van de albumlijst debuteerde.^[6]

De band verlaat op het album het nu-metalgenre dat op de vorige albums prominent was. Daarnaast probeerde de band te experimenteren met andere muzikale vormen en stijlen. Rapper Mike Shinoda is minder op de voorgrond te horen door zijn betrokkenheid als producer. Van het album werden in een tijdsbestek van vijftien maanden vijf singles uitgebracht, waarvan de eerste, What I've Done, het best presteerde in de hitlijsten. Andere singles waren Bleed It Out, Shadow of the Day, Given Up en Leave Out All the Rest. Het album werd door critici gemengd ontvangen en was commercieel minder succesvol.

Linkin Park heeft aan Minutes to Midnight relatief lang gewerkt; vorige albums kwamen veel sneller tot stand. In ruim veertien maanden zijn er meer dan 150 demo's opgenomen en aan de songteksten werd ruim zes maanden gewerkt. Het album is het eerste studioalbum dat medegeproduceerd is door bandlid Mike Shinoda en het eerste studioalbum met een Parental Advisory-sticker. Shinoda deelt de productie met Rick Rubin (onder andere Red Hot Chili Peppers, Run-D.M.C.). Het album is het eerste studioalbum dat de band uitbracht na een relatieve stilte van twee jaar, waarin de band een pauze nam na vier jaar achtereenvolgende tours.

Rubin nodigde de band voor de opnames uit in zijn huis The Mansion, een villa in Los Angeles. Hier werden al eerder onder andere de albums Blood Sugar Sex Magik en Stadium Arcadium van de Red Hot Chili Peppers opgenomen.^[7] Toen de ruimte gereed werd gemaakt voor een andere artiest, nam Linkin Park de laatste nummers op in de NRG Studios te North Hollywood, Californië, waar de band ook de vorige albums heeft opgenomen. Rubin had een grote invloed op de nieuwe muziekstijl van de band. Op zijn vraag wat de band met het album wilden bereiken, antwoordde de groep dat het grenzen wilde verleggen en een nu-metaltrilogie wilde voorkomen. Dit genre was op de eerdere albums Hybrid Theory en Meteora prominent aanwezig. Rubin antwoordde dat de band geen grenzen nodig had en gewoon moest gaan schrijven, alles kon materiaal voor het nieuwe album worden.^[8] Vervolgens ging de band aan de slag en kwam met nummers met verschillende stijlen, van heavy metal tot typische jaren 60 muziek en techno. Een nieuwigheid bij het opnemen van het album, was dat elk lid van de band een eigen harde schijf meekreeg en daarop de nummers kon opslaan.^[7]

Een kleine indruk van het nieuwe geluid van de band was te horen in augustus 2006, waar ze op het Summer Sonic Festival in Japan optraden en het nummer QWERTY voor het eerst speelden, een nummer waarvan de songteksten in het vliegtuig op weg naar het land werden geschreven. De demoversie, opgenomen in The Mansion, en de live-versie van het nummer staan op de ep Linkin Park Underground 6.0. Hoewel dit nummer nog steeds in het nu-metalgenre te plaatsen is, is het nummer veel harder door de schreeuwvocalen in de refreinen en de brug. Op deze ep staat ook Announcement Service Public, een nagenoeg volledig instrumentaal nummer waarin een geschreeuwde zin van Bennington achterstevoren is gesampled. Ook dit nummer heeft het album, net als QWERTY, niet gehaald.

Voor het eerst bestaat de cover van een album niet uit het artwork van Shinoda of Joe Hahn. De cover is een in zwart-wit bewerkte foto, waarop de band op een strand over zee uitkijken met in de verte een eiland. Op een andere versie van de cover kijken de bandleden naar de camera die op de grond ligt waarbij de bandleden rondom de camera staan.

De titel is een verwijzing naar de Doomsday Clock^[9], waar de Minutes to Midnight de minuten zijn tot de vernietiging van de aarde door atoomwapens. Volgens frontman Chester Bennington keek hij de avond voor de band een titel zou kiezen naar een documentaire over de doemdagklok. De dag erna had de band moeite met het kiezen van een juiste titel en toen Bennington met Minutes to Midnight kwam, koos de band voor deze titel.

"Neem dat niet al te direct. Er zijn verschillende meningen, de meeste zijn metaforisch. Het is zeker een verwijzing naar de doemdagklok... de onheilspellendheid... een metafoor voor de dood en wedergeboorte, maar het kan ook toegepast worden in de muziekindustrie."^[7]

De release van het album is meerdere malen uitgesteld. Oorspronkelijk stond het album gepland voor een release in de zomer van 2006 en later werd dit de herfst van 2006. Volgens Shinoda bleven de nummers komen en wilde de band de stroom niet onderbreken. De band richtte zich vervolgens op een datum in de eerste maanden van 2007 en op 6 maart 2007 plaatste Shinoda een bericht op de MySpaceblog van Linkin Park en Fort Minor, met daarin de tekst: "Minutes to Midnight, 15 may, -m". Het bericht was een minuut voor middernacht geplaatst en na enkele minuten weer verwijderd. Warner Bros. Records kondigde de dag erna in een officieel persbericht aan dat het derde studioalbum van de band, getiteld Minutes to Midnight, op 15 mei 2007 zou worden uitgebracht. In Europa kwam het album op 14 mei uit. In verschillende andere landen was de release op een ander datum dan 14 mei, waarbij het album in Malta al op 10 mei in de schappen lag.

Linkin Park begon het promoten van het album in Berlijn waar twee nummers debuteerden. Hierna volgde van mei tot en met juni een Europese tour en deed het festivals aan waaronder Pinkpop aandeed. Midden juli bliezen ze hun eigen Projekt Revolution-tour opnieuw leven in met een vierde editie met bands als My Chemical Romance, Placebo en Julien-K. In oktober werd Oceanië aangedaan en de band sloot het jaar af in Azië. In januari begon Linkin Park na een korte pauze opnieuw met toeren en begon in januari de European Winter Tour. Noord-Amerika volgde in februari en maart en tot van begin tot half juni toerde Linkin Park opnieuw tijdens het festivalseizoen in Europa. In de tweede helft van juni kwam Projekt Revolution voor het eerst naar Europa en trad de band op in het Verenigd Koninkrijk en Duitsland. Het concert in Milton Keynes, Londen, werd opgenomen en staat op het DualDiscalbum Road to Revolution: Live at Milton Keynes. Het lange toeren kwam tot een einde in augustus met een laatste Projekt Revolution-tour in juli en augustus. Een kleine tour stond gepland voor oktober, waarin Linkin Park in Azië voor Music for Relief enkele concerten zou spelen. Dit ging niet door vanwege rugproblemen bij Bennington.

In maart 2007 nam Linkin Park in hun oefenruimte al enkele nummers op voor de camera's van onder andere AOL en Walmart, waarbij What I've Done en Given Up voor het eerst werden gespeeld. Op 28 april speelde de band het eerste concert in 2007 in Berlijn en speelde No More Sorrow voor het eerst.^[10] De rest van het album werd in 2007 voor het eerst gespeeld, op Valentine's Day, In Between en No Roads Left na. De eerste twee debuteerden in januari 2008 en No Roads Left is tot op heden nog niet gespeeld.

Voordat het album was uitgebracht, schemerde de band af en toe informatie over het album door. Bennington vertelde dat het een mix van punk, klassieke rock en hiphop beats zou zijn. De andere richting werd gekozen omdat de band geen nu-metaltrilogie wilde maken. De band wilde de muzikale grenzen verleggen. "Het was makkelijk voor ons het na te doen, het was makkelijk voor anderen het na te doen", aldus Shinoda.^[7]

Minutes to Midnight is het eerste album met nummers waarop Shinoda de leadzang volledig voor zijn rekening neemt, in plaats van de rapvocalen waar hij om bekendstaat. Dit is het geval op In Between, hoewel Bennington als achtergrondzanger aanwezig is. Ook op No Roads Left bestaat de zang alleen uit die van Shinoda en zingt hij op een ruigere manier en zonder de achtergrondzang van Bennington. Door de voor Shinoda moeilijke zangstijl is het nummer tot op heden niet live gespeeld. Daarnaast rapt hij slechts op twee nummers: op Bleed It Out en Hands Held High. Dit is een grote afname ten opzichte van de vorige albums waar hij op bijna alle nummers rappend te horen was. De rap staat dicht bij de stijl die Shinoda gebruikte op zijn nevenproject Fort Minor.

Op What I've Done, In Pieces en The Little Things Give You Away na zijn alle scratch-elementen van Joe Hahn weggemixt, waardoor deze niet te horen zijn. Hahn is meer bezig met programmering, de elektronica bij het maken van beats en andere geluidselementen. Ook dit is een verandering met de vorige albums.

Minutes to Midnight is het eerste album waarop gitarist Brad Delson solo's speelt. Dit doet hij op In Pieces, Shadow of the Day en The Little Things You Give Away. Ook gebruikt hij het E-Bow effect, waarbij in plaats van de vingers of een plectrum de gitaarsnaren worden bewogen door een apparaatje dat een elektromagnetisch veld creëert en zo een geluid produceert dat lijkt op een strijkstok op de snaren. Het E-Bow effect was oorspronkelijk bestemd voor The Little Things Give You Away maar is uiteindelijk toch voor No More Sorrow gebruikt.

De vierde single Given Up was het eerste stevige nummer dat de band schreef, waar de andere nummers waarmee Linkin Park bezig was rustiger waren. Geluiden als het gerinkel van een sleutelbos en het klappen van handen werden opgenomen en gebruikt in de compositie, waardoor de refreinen op een nog meer punk en industriële manier uitkwamen. Het is het eerste nummer op het album dat scheldwoorden bevat ("fuck" in de refreinen en "fucking" in de brug). De brug bestaat uit een zeventien seconde durende achtereenvolgende schreeuw, dat in spontaniteit is ontstaan. Tijdens concerten wordt deze meestal in twee delen gedaan. Given Up is een van de zwaarste nummers op het album, samen met het door percussie gedreven No More Sorrow.

De vijfde single Leave Out All the Rest was snel in elkaar gezet, de songteksten voor het refrein waren echter een probleem. De band moest het nummer ruim dertig keer herschrijven voordat het in de uiteindelijke vorm terechtkwam. Rubin vond het nummer klinken als een "enorme single". Een demoversie van het nummer werd vrijgegeven op de negende editie van de jaarlijkse fanclub-cd. Deze versie bevat gezongen en gerapte vocalen van Shinoda en heeft een andere songtekst. Het instrumentale introductienummer Wake is met een duur van één minuut en veertig seconden het kortste nummer op het album. De tweede single Bleed It Out is het snelste nummer van het album met 140 BPM en is het kortste nummer met vocalen en bevat het rapcoregeluid waar de band bekend om staat. De derde single en ballad Shadow of the Day is weer het rustigste nummer waar de gitaardistortion alleen in het vierde en laatste refrein is te horen. Het nummer begint met een achterstevoren gespeelde drumsample en bouwt zich op doordat er telkens een nieuwe laag wordt toegevoegd. In het nummer zijn de snaarinstrumenten duidelijk aanwezig en speelt Brad Delson voor het eerst een gitaarsolo.

What I've Done was de eerste single en is volgens de band het nummer dat de verandering in koers het beste weergeeft. Toen de band vond dat het album klaar was, kregen ze in feedback van vrienden te horen dat het album een nummer miste. Het opnemen van een nieuw nummer kon de reeds geplande deadlines in de war schoppen, maar desondanks ging Linkin Park de uitdaging aan en rondde ruim anderhalve week later de single af. In het nummer zingt Bennington over het achterlaten van fouten uit het verleden. In de brug is plaatsgemaakt voor een gitaarsolo van Delson en was het voor het publiek voor het eerst te horen omdat het de eerste single was. De zevende track Hands Held High was oorspronkelijk bestemd als een nummer met Benningtons zangvocalen maar Rubin daagde de band uit om op nummers die perfect bij zangvocalen pasten, rapvocalen te proberen en vice versa. Hands Held High verschilt van de meeste nummers van Linkin Park doordat het uit twee lange coupletten bestaat, het geen gitaardistortie heeft en het over een politiek thema gaat, namelijk de Irakoorlog. Het refrein bestaat uit de gelaagde zang van alle bandleden dat ook voor het eerst gedaan is. Valentine's Day, het negende nummer, is opgenomen in de Kornstudios en is het meest door pop beïnvloedde nummer door het rustige karakter dat zich voortzet tot na het tweede couplet. Een break en een brug volgen waarna het climacterische refrein begint.

In Between is het eerste nummer dat uit de zang van Shinoda bestaat, met Bennington op de achtergrond. Op veel van de nummers werden twee versies opgenomen, waarbij de eerste uit de zang van Bennington bestaat en de andere uit die van Shinoda. Bij het stemmen van de versies, kreeg Shinoda's versie de voorkeur. In Between bestaat uit enkele lagen en hoewel de band experimenteerde met gitaardistortion en drumsamples, werd de demoversie uiteindelijk gekozen. Op In Pieces was er een probleem op de brug, waarbij de vocalen van Bennington niet goed aanvoelden. Hierom voegde de band op de brug opnieuw een gitaarsolo toe en hiermee was het nummer af. Het thema is het niet houden van beloftes tussen twee personen in een relatie en is afkomstig van Bennington. Het laatste nummer op de standaardeditie is The Little Things Give You Away en gebouwd rondom het drumpatroon dat te horen is op de brug. Drummer Rob Bourdon bedacht deze sample. Het nummer is anders dan de meeste Linkin Park-nummers op muzikaal en lyrisch gebied en is het langste nummer dat is gemaakt. In het nummer wordt gebruikgemaakt van een akoestisch gitaar Het nummer bevat opnieuw een politiek statement, ditmaal wordt het te laat te hulp schieten van voormalig president Bush na de rampzalige orkaan Katrina bekritiseerd. Het nummer is geschreven in een zesachtstemaat en heeft na de brug een lange gitaarsolo van zestien maten. Dit leidt het climax in, dat bestaat uit vele instrumenten. In de demo worden de vocalen door Shinoda gezongen. De band heeft meerdere malen duidelijk gemaakt dat de band het meest trots is op dit nummer. B-kant No Roads Left wordt gedragen door een gitaarriff dat veranderd in het tweede refrein. Ook dit nummer werd door zowel Bennington als Shinoda ingezongen en ook hier werd de versie van Shinoda gekozen.

Op de negende fanclub-cd stond het nummer Across the Line, dat oorspronkelijk het dertiende nummer van het album zou zijn. In de achtergronddocumentaire over de productie van het album is een gedeelte van het nummer te horen onder de demotitel Japan.

Linkin Park heeft voor dit album met verschillende instrumenten gewerkt, van banjo's tot mumba's. Dit was vooral het geval op Shadow of the Day, waarin lange tijd gezocht werd naar een juiste introductie van het nummer.

"Je hoort Mike [Shinoda] minder. Het zal lijken dat hij niet op het album staat, maar hij doet meer de muzikale dingen. Wij presenteren ons ook anders. Andere kleren, onze haren zijn gedaan en dit is het uiteindelijke resultaat." - Chester Bennington

In april lekte een album onder de naam Minutes to Midnight. Dit bleek echter een samenvoeging van oude en demotracks van Linkin Park, nummers van Benningtons voormalige band Grey Daze. Een maand later kwam het echte album alsnog voor de releasedatum op diverse downloadwebsites, torrentsites en deelprogramma's terecht. Shinoda gaf kort daarna commentaar op de uitgelekte versie van Minutes to Midnight:

"Het kan niet meer opwindend zijn nieuwe muziek te mogen presenteren. Vooral na al het harde werk dat we in dit album hebben gestopt, bijna anderhalf jaar experimenteren, fouten, inspiratie en voorzichtig vakmanschap. We hebben alles wat we hadden in deze nummers gestopt en we willen dat jullie elke seconde daarvan kunnen horen. Ik kan niet wachten tot jullie de hele betekenis van de nummers zullen begrijpen, en de lagen van muziek, zodat jullie uiteindelijk zelf je ideeën mogen vormen over wat deze nummers voor jullie betekenen.
Aan de andere kant hebben wij maanden van ons leven gebruikt om dit album, de cover, de special edition en het grote boek zo creatief mogelijk om te zetten in een kunstwerk. Het album heeft fantastische foto's, songteksten, en opmerkingen over hoe de nummers zo zijn samen gekomen. Het is de visuele helft van het album. Zelfs de volgorde waarin het wordt afgespeeld is belangrijk. Voor degene die het album toch hebben gedownload, doe ons een plezier, en luister het album op volgorde, dat is het minste wat we van jullie kunnen vragen, zo zal je er waarschijnlijk ook meer van genieten.^[11]

Alle muziek en teksten zijn geschreven door Linkin Park.