![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8b/Hexamminecobalt%2528III%2529Chloride.jpg/640px-Hexamminecobalt%2528III%2529Chloride.jpg&w=640&q=50)
Hexamminekobalt(III)chloride
chemische verbinding / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Hexamminekobalt(III)chloride is een anorganische verbinding met als brutoformule [Co(NH3)6]Cl3. Deze coördinatieverbinding van kobalt wordt beschouwd als het schoolvoorbeeld van de Werner-complexen, vernoemd naar Alfred Werner, de eerste die deze groep verbindingen systematisch bestudeerd heeft. Het zout bestaat uit het driewaardige kation [Co(NH3)6]3+, dat met drie chloride-ionen als tegenionen de verbinding vormt. De aanduiding ammine verwijst naar de ammoniak in het complex, het voorvoegsel hex is afgeleid van het Griekse telwoord voor zes: er zijn zes ammoniakmoleculen als ligand aanwezig.
Hexamminekobalt(III)chloride | ||||
---|---|---|---|---|
Structuurformule en molecuulmodel | ||||
![]() | ||||
hexamminekobalt(III)chloride | ||||
Algemeen | ||||
Molecuulformule | H18Cl3CoN6 Co(NH3)6Cl3 | |||
IUPAC-naam | hexaamminekobalt(III)chloride | |||
Andere namen | hexamminekobalttrichloride, kobalthexamminechloride, hexaamminekobalt(III)chloride | |||
Molmassa | 267,48 g/mol | |||
CAS-nummer | 10534-89-1 | |||
Wikidata | Q2627616 | |||
Beschrijving | gele of oranje kristallijne stof | |||
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen | ||||
| ||||
H-zinnen | H315 - H319 - H335 | |||
EUH-zinnen | geen | |||
P-zinnen | P261 - P305+P351+P338 | |||
EG-Index-nummer | 234-103-9 | |||
Fysische eigenschappen | ||||
Aggregatietoestand | vast | |||
Kleur | geel of oranje | |||
Dichtheid | 1,710[1] g/cm³ | |||
Smeltpunt | 217[1] °C | |||
Oplosbaarheid in water | (bij 20°C) 267,5 g/L | |||
Goed oplosbaar in | water | |||
Geometrie en kristalstructuur | ||||
Dipoolmoment | 0 D | |||
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar). | ||||
|
In de oorspronkelijke beschrijving van de verbinding werd gesproken van het luteo (Latijn: geel) complex. In de moderne chemie is kleur een veel minder belangrijk kenmerk van een verbinding dan zijn structuur, dus is de aanduiding "geel" alleen nog van historische betekenis. Ook voor vergelijkbare verbindingen werden de op kleuren gebaseerde namen vervangen door varianten die de structuur beschrijven. De purpureo (Latijn: purper) verbinding wordt nu als het pentamminecomplex beschreven, de twee isomere tetramminecomplexen werden vroeger aangeduid als praseo (Grieks: groen) en violeo (Latijn: violet).[2]