Loading AI tools
Amerikaans jazzmuzikant Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Greg Osby (St. Louis, 3 augustus 1960)[1][2][3][4][5] is een Amerikaanse jazzsaxofonist.
| Greg Osby | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | St. Louis, 3 augustus 1960 | |||
| Geboorteplaats | Saint Louis | |||
| Land |  Verenigde Staten | |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | jazz | |||
| Beroep | muzikant | |||
| Instrument(en) | altsaxofoon | |||
| Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Osby kreeg als kind een opleiding in het klarinet-, fluit- en altsaxofoonspel. Zijn professionele muziekcarrière begon in 1975. Vanaf 1978 studeerde hij aan de Howard University en van 1980 tot 1983 aan het Berklee College of Music. Daarna werkte hij in New York o.a. met muzikanten als Herbie Hancock, Dizzy Gillespie, Andrew Hill, Muhal Richard Abrams, Jim Hall en Jaki Byard. In 1985 werd hij lid van de band Special Edition van Jack DeJohnette.
In 1987 verscheen Osby's eerste album bij het Duitse label JMT. Hij behoorde de eerste jaren esthetisch tot het M-Base-collectief, dat werd mede-opgericht door zijn saxofoon-collega Steve Coleman en waartoe spoedig muzikanten als Gary Thomas en Cassandra Wilson zouden toetreden. Met zijn wissel naar Blue Note Records voltrok zich zijn eerste stijlwissel en nam hij met Man-Talk for Moderns Vol. X een met fusion en funk gekenmerkt album op, waarop met 3D-Lifestyles een eerder door rap overheerst album volgde. Black Book gaf uiteindelijk een aanduiding op de later volgende albums. Jazz nam in tegenstelling tot de twee vorige albums naast het andere hoofdelement, in dit geval de hiphop, weer een gelijkwaardige positie in.
Volgens Osby zelf had hij de jazz tijdens deze periode nooit verlaten. Elektronica en hiphop waren gewoon slechts een andere soundomgeving geweest.
Met Art Forum concentreerde Osby zich volledig op de akoestische jazz, zonder daarbij afstand te doen van moderne elementen. Op het daaropvolgende album Further Ado leidde hij Jason Morgan in het circuit binnen, die in 1999 met zijn debuut zelf tot een bekend Blue Note-muzikant zou worden. Het in 1998 verschenen Banned in New York is een officiële bootleg, die direct werd opgenomen op DAT. Vervolgens kreeg hij door Blue Note een project toevertrouwd, waarin hij de jonge Blue Note-muzikanten Stefon Harris, Jason Moran en Mark Shim beschermde: het album verscheen in 2000 als New Directions. The Invisible Hand volgde de omgekeerde weg. Hier speelde Osby samen met oudgedienden als Andrew Hill en Jim Hall.
Op Symbols of Light (A Solution) werd een strijkkwartet erbij betrokken. Het vertegenwoordigt het vooralsnog laatste album met Jason Morane als bandlid. Inner Circle, dat al in 1999 ontstond en weer een meer experimenteel werk, werd door Osby pas in 2002 uitgebracht, omdat hij zijn bedenkingen had betreffende de acceptatie bij het publiek. Met St. Louis Shoes bracht Osby een als hommage aan de stad van zijn kindertijd bedacht werk uit, waarin hij jazzklassiekers volledig opnieuw arrangeerde. Na het livealbum Public nam hij in 2005 het album Channel Three op met de bassist Matthew Brewer en de drummer Jeff Watts, waarop hij met het afzien van een toetsinstrument wederom een nieuw gebied betrad.
In 2013 nam hij samen met de Nederlandse saxofoniste Tineke Postma het album Sonic Halo op. Hij was ten laatste hoogleraar aan het Berklee College of Music.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
