Edmond Hall (New Orleans, 15 mei 1901 - Cambridge, 11 februari 1967)[1][2][3][4] was een Amerikaanse jazzmuzikant (saxofoon, klarinet).
| Edmond Hall | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Hall in 1962 | ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | New Orleans, 15 mei 1901 | |||
| Geboorteplaats | New Orleans | |||
| Overleden | Cambridge, 11 februari 1967 | |||
| Overlijdensplaats | Cambridge | |||
| Land |  Verenigde Staten | |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | jazz | |||
| Beroep | muzikant | |||
| Instrument(en) | saxofoon, klarinet | |||
| (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Carrière
Hall was autodidact in een muzikale familie. Zijn vader was de klarinettist Edward Hall sr., zijn broer Robert (klarinet, saxofoon), Clarence (saxofoon, gitaar, banjo) en als jongste Herb (klarinet), die ook te horen is op talrijke albums, onder andere met Wild Bill Davison. Net als bij Johnny Dodds, Frank Teschenmaker en Pee Wee Russell bleef zijn melodiek overheersend staccato-bepaald. Ondanks technische beperkingen was Hall op basis van de altijd herkenbare diepe emotionaliteit van zijn spel in staat om zowel bij de blues als ook bij lyrische stukken prestaties te volbrengen. Hij was daarbij altijd gretig om zich verder te ontwikkelen en wisselde tegen het einde van zijn carrière zelfs naar een ander klarinettensysteem.
Hij speelde tijdens de jaren 1920 in lokale bands in het zuiden van de Verenigde Staten, onder andere bij de Pensacola Jazzers, later in New York, vooral met de trompettist Frankie Newton[5] en van 1942 tot 1944 onder Teddy Wilson. In het begin werd Hall eerder bekend als bariton-saxofonist dan als klarinettist. Het werken met eigen bands volgde, onder andere met opnamen voor Continental Records met zijn Cafe Society Orchestra[6]. Hierbij werkte hij samen met enkele van de beste swingmuzikanten als Johnny Guarnieri[7] (piano, celesta, cembalet), Red Norvo (vibrafoon) en Charlie Christian (akoestische gitaar). Tijdens het midden van de jaren 1950 behoorde Hall tot de Allstar-formatie van Louis Armstrong, waarmee hij in 1956 op tournee optrad in Chicago en daar op 1 juni een voortreffelijke sessie bood (Clarinet Marmelde) met Trummy Young (trombone), Billy Kyle[8] (piano), Dale Jones (bas), Barrett Deems (drums) en Armstrong. In Armstrongs Allstar-concerten werd Hall regelmatig met zijn persoonlijke bravourstuk Dardanella in de schijnwerpers gezet. In december 1966, enkele weken voor zijn overlijden, nam hij in Kopenhagen met Papa Bue's Viking Jazzband en het Jorn Jensens Trio[9] een reeks legendarische nummers op, waaronder Ed's Blues.
Hij musiceerde in concerten en bij plaatopnamen bovendien met Claude Hopkins, Billie Holiday, Lionel Hampton, Joe Sullivan, Coleman Hawkins, Jack Teagarden, Harry Belafonte en vele anderen en was nu en dan vast lid van de legendarische band van Eddie Condon tijdens de jaren 1940 aan de zijde van muzikanten als Wild Bill Davison, Max Kaminsky en George Brunies.
Overlijden
Edmond Hall overleed in 1967 aan de gevolgen van een hartinfarct, nadat hij een weg sneeuwvrij maakte. Hij werd 65 jaar.
Discografie
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
