![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/5a/Baja_ingresso_alle_Cento_Camerelle.jpg/640px-Baja_ingresso_alle_Cento_Camerelle.jpg&w=640&q=50)
Centum Cellae
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Centum Cellae is een ondergronds Romeins bouwwerk in Bacoli, een gemeente in de metropolitane stad Napels in Zuid-Italië. Centum Cellae is gelegen op de uitstekende punt Punto Cento Camerelle in de baai van Pozzuoli, namelijk tussen het strand van Bacoli en het strand van Poggio.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/5a/Baja_ingresso_alle_Cento_Camerelle.jpg/640px-Baja_ingresso_alle_Cento_Camerelle.jpg)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c2/Beloch_misenum.png/640px-Beloch_misenum.png)
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d7/Ager_puteolanus%2C_siue%2C_Prospectus_eiusdem_insigniores_%281620%29_%2814761851306%29.jpg/640px-Ager_puteolanus%2C_siue%2C_Prospectus_eiusdem_insigniores_%281620%29_%2814761851306%29.jpg)
Centum Cellae bestaat uit twee boven elkaar liggende waterreservoirs.[1] Het geheel werd uitgehakt in de tufstenen ondergrond. Zuilen in het water ondersteunden de tongewelven. De binnenbekleding was speciaal voorzien om waterdicht te zijn. Deze laag wordt cocciopesto genoemd, een tot poeder gestampt mengsel van (kalkzand)mortel en potscherven.
Het onderste reservoir is het oudste en dateert van de tweede eeuw v.Chr., ten tijde van de Romeinse Republiek. Het ligt zes meter onder het bovenste en heeft een verbinding met het zeewater. Aan de zeezijde stonden beelden, onder meer van waternimfen. De beelden zijn later op de zeebodem terecht gekomen. Het bovenste reservoir dateert van de eerste eeuw, het begin van het keizerrijk. Dit reservoir is het grootste en heeft de vorm van de letter H. De gangen zijn er vier meter hoog.
Er was geen verbinding tussen de twee waterbekkens. Centum Cellae is niet volledig uitgegraven. Het ligt volledig ondergronds, wat slechts deels het geval was in de Romeinse Tijd. Van de villa waarvoor de waterbekkens dienden, is niets meer gevonden.[2]