Loading AI tools
Duits acteur Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Josef Beppo Brem (München, 11 maart 1906 - aldaar, 5 september 1990)[1][2][3] was een Duitse acteur, die vooral bekend werd door zijn optreden als Beierse volksacteur.
| Beppo Brem | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Graf van Beppo Brem | ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Josef Beppo Brem | |||
| Geboren | München, 11 maart 1906 | |||
| Overleden | München, 5 september 1990 | |||
| Land |  Duitsland | |||
| Werk | ||||
| Beroep | acteur | |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| (mul) TMDb-profiel (en) AllMovie-profiel | ||||
| ||||
Beppo Brem was de zoon van een bierbrouwer en groeide op in het stadsdeel Schwabing van München. Zijn voorliefde voor het theater ontdekte hij als toneeltimmerman bij de Münchner Kammerspiele. Na zijn eerste figurantenrollen begon hij in 1925 met een toneelopleiding en kreeg hij in 1927 zijn eerste verbintenis aan de Bauernbühne van Bad Reichenhall. Er volgden gastspelen in Regensburg, Ulm, Berlijn en München, waar hij optrad in stukken als Don Karlos en Carl Zuckmayers Schinderhannes.
Op 24-jarige leeftijd kreeg hij eerste aanbiedingen bij de nog jonge geluidsfilm. Daar werd hij snel in de rol van de onbehouwen boerenlummel geplaatst. Vaak waren de films waarin hij meedeed van komische aard en twijfelachtige beweringen. De bekendste films, waarin hij tot 1944 te zien was, waren Das sündige Dorf (1940), Quax, der Bruchpilot (1941), Kohlhiesels Töchter (1943) en Die falsche Braut (1944). Ook in de nazi-propagandafilms Unternehmen Michael (1937), Stoßtrupp 1917 (1934), Stukas (1941) en Venus vor Gericht (1941) werkte hij mee.
Tijdens de jaren 1950 bouwde Brem zijn filmwerk verder uit. Hij speelde met sterren als Heinz Rühmann, Hans Moser, Johannes Heesters, Hans Albers, Heinz Erhardt, Peter Alexander en Theo Lingen en was te zien in heimatfilms, verwarrende komedies en muziek en militaire kleding. Vaak trad hij op in de films van zijn vriend Joe Stückel. Zowel het genre als het type, dat hij speelde, veranderden zich nauwelijks. Zelden speelde hij een serieus karakter, met uitzondering van de rolprenten Fanfaren der Liebe (1951) en Des Teufels General (1955) van Helmut Käutner met Curd Jürgens. Samen met Liesl Karlstadt[4] speelde hij in 1956 in de eerste televisie-reclamespot, die de ARD op 3 november 1956 uitzond.
Tijdens de jaren 1960 waren het meerdere afleveringen van Ludwig Thomas' succesvol verfilmde Lausbubengeschichten, die hem weer als komediant lieten zien. Op televisie had hij van 1965 tot 1970 en van 1978 tot 1982 groot succes met de in totaal 112-delige serie Die seltsamen Methoden des Franz Josef Wanninger naast Maxl Graf en Fritz Straßner. Hier speelde hij de sluwe politie-inspecteur, die zijn zaak onconventioneel oploste. Toen de betekenis van de heimat- en muziekfilms verminderde, werkte de acteur ook mee in enkele Duitse sexfilms van de jaren 1970, hetgeen zijn populariteit geen afbreuk deed. Beppo Brem was ook steeds weer altijd te zien op de theaterpodiums in München, o.a. in de Kleinen Komödie am Max II, aan het Bayerischen Staatsschauspiel en in het Theater an der Brienner Straße. Daar speelde hij ook serieuzere rollen in volksstukken. Nu en dan was hij ook lid van het ensemble van het Chiemgauer Volkstheater.
Een hoogtepunt in het late werk van de acteur was de belichaming van de huismeester in de komedie Hexenschuß uit 1987 met Helmut Fischer. Zijn laatste optredens had hij in het stuk Der verkaufte Großvater, in de tv-serie Heidi und Erni en als uitgerangeerde trambestuurder in het melancholieke drama Auf dem Abstellgleis (1989) met Erni Singerl en Toni Berger, een cadeau van de BR aan een van zijn belangrijkste optredens. Kort na het einde van de opnamen overleed Beppo Brem.
In 1932 trouwde hij met de voormalige soubrette Marga Wening, met wie hij tot aan zijn dood getrouwd was. Uit dit huwelijk kwam een dochter voort. Beppo Brem overleed in september 1990 op 84-jarige leeftijd in een ziekenhuis in München aan de gevolgen van longkanker. Hij werd bijgezet op het Nordfriedhof in München.[5]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
