De Ross Sea Party weer en Deel vun de Endurance-Expeditschoon van 1914 bit 1917 ünner de Leiden vun Ernest Shackleton. De sien Plaan weer dat, den antarktischen Kontinent to dörqueren. Wiel dat nich mögelk weer, utreckend Vörräte mittoführen, sull en tweet Schipp en ünnerstüttend Grupp to'n McMurdo-Sund transporteeren, de Ross Sea Party. Deren Upgaav weer dat, en Reeg vun Depots över dat Ross-Schelfies entlang de all fröher bruukt Südpolarroute över den Beardmore-Gletscher antouleggen[1], wat nah eenig Unglücksfällen un binnere Spannungen ok reckt wurr.
Disse Spood wies sück aber nahderhen as vergevens, wiel de Hööftexpeditschoon vun Shackleton nich lannen kunn un de Endurance in't Ies vun de Weddell-See körtdrückt wurr – de transkontinentale Marsch funn nie nich statt. Vergleeken mit de apenlich Upmarksomkeit, de Skackleton sien as heroisch upfaat Fehlslag tomöötbrocht wurr, wurr de Ross Sea Party meest nich beacht, wat hör de Ökelnaam „Shackleton’s Forgotten Men“ („Shackleton sien vergeeten Mannlüüd“) inbroch.
- För en kumplett Mannschapslist kiek hier
Shackleton hett Aeneas Mackintosh to'n Baas vun de Ross Sea Party mömmt, nahdem he tonächst versöcht harr, de Admiralität to övertüügen, hüm en Marinemannschap to gevenn.[2] Mackintosh weer as Shackleton ok en ehmaliger P&O-Offizier, de an de Nimrod-Expeditschoon deelnommen harr, bit sien Insatz dör en Unfall to Enn' gung, bi de he sien rechte Oog verlor.[3] En wiedere Nimrod-Veteran, Ernest Joyce, de sien Antarktiserfohren mit Robert Falcon Scott sien Discovery-Expeditschoon anfungen harr, sull sück um de Sledden un de Hunnen kümmern. Joyce weer en umstreeden Persönlichkeit, beschreeven as „eine seltsame Mischung aus Betrug, Extravaganz und Befähigung“,[4] aber he harr Shackleton bi fröheren Expeditschonen mit sien Arbeit bi de Depotanlaag beindruckt. Ernest Wild, en Seemann vun de Royal Navy mit twintig Johren Deensterfohren, wurr up Raat vun sien ansehn Bröer Frank Wild hin upnommen, de up de Endurance as Vertreder vun Shackleton tätig weer.
Eenige vun de Instellungen wurrn verhältnismäßig överielt vörnommen, wiel eenige Liddmaaten in Australien kört vör Affohrt vun de Aurora in de Antarktis dör den eklatanten Geldmangel hör Vertroen in de Expeditschoon verloren harrn, kiek ok ünnern. Joseph Stenhouse (1887–1941), en klüftig jung Offizier vun de British India Steam Navigation Company, wurr in letzt Minüüt to'n Eersten Offizier vun de Aurora nömmt.[5] En Kuriosum weer Reverend Arnold Spencer-Smith, en Preester vun de Scottish Episcopal Church un fröherer Lehrer, de as Ersatz för en vun de Originalliddmaaten an Bord nommen wurr, de in den Eersten Weltkrieg gahn weer.[6] Victor Hayward, en Londoner Finanzangestellter, wurr trotz sien Unerfohrenheit as allgemeen Assistent mitommen, anschienend, wiel he dorup vörbereit weer, „alles zu tun“.[7]
Ofschons de Ross Sea Party mit de Anlaag vun dat Depot en bestimmten Updrag harr, wurr, as dat so begäng weer, en wetenschaplich Team mitführt, um biologische, meteorologische un magnetologische Forschungen dortoführen. De leiden Wetenschapler weer Alexander Stevens, en schottisch Geoloog un fröherer Theologiestudent.[8] John Cope, en 21 Johr olt Cambridge-Afsolvent weer de Bioloog vun de Grupp; later wurr he ok Schippsdokter.[7] Twee wiedere Wetenschapler wurrn in Australien instellt, de Chemiker Keith Jack un de Physiker Dick Richards. De sien Nominalgehalt vun een Pund Sterling pro Week weer för de Verhältnisse temelk leeg.
As Mackintosh un de Karn vun de Expeditschoon in den laat Oktober 1914 in Sydney ankeemen, um hör Expeditschoon vörtobereiten, stunnen se unverwacht chaotisch Umstännen tegenöver, de vun Shackleton torüchlaaten wurrn weern. De Tostand vun de Aurora leet nich to, dat dat Schipp affohren kunn un dat Kloormaaken vun dat Schipp muss mit bedüüdend mehr Geld betallt wurrn, as annommen. Shackleton harr anschienend de Bedingungen falsch verstahn, ünner de he dat Schipp köfft harr,[9] un Mackintosh befunn, dat en praktisch vullstännig Renoveeren notwennig weer.[10] Tosätzlich harr Shackleton de för Mackintosh verfügbaren Geldmittel vun £ 2.000 up £ 1.000 minneseert un hett vun hüm verwacht, de Differenz dör dat Sammeln vun Spenden un dör Upnahm vun en Hypothek up dat Schipp to överbrücken.[11]
Günner in Australien, verjaagt dör de Probleme, in de Shackleton dit entscheeden Element vun sien Plaan torüchlaaten harr, hemm en utreckend Geldmenge insammelt, um de Expeditschoon an't Leven to hollen. Allerdings sünd mehrere Liddmaaten vun Mackintosh sien Grupp torüchtreeden, wiel se hör Vertroen in dat Ünnernehmen verloren harrn. Eenige vun de in letzt Minüüt funnen Ersatzlüüd weern ok wirklich nich jüst hoochspezialiseert: De Funker Lionel Hooke etwa weer en Elektrikerlehrling, de 18 Johr olt weer. En anner weer de Sportler, Avendürer un latere Jagdfleeger Irvine Gaze, en Cousin vun Spencer-Smith, de as en wiedere „allgemeener Assistent“ mitnommen wurr.[7][12]
Trotz all de Schwierigkeiten hett man aber so groot Fortschritte maakt, dat de Aurora an' 15. Dezember 1914 ut Sydney nah Hobart utloopen kunn, wo se an' 20. Dezember ankeem, um letzte Waren ud Ööl uptonehmen. An' 24. Dezember, dree Week nah den plaanten Termin, segel de Aurora denn in Richt Antarktis un keem an' 16. Januar 1915 vör de Ross-Insel an, woruphen de Lüüd de Küstenbasis an dat Kap Evans inrichten dee, wo Scott sien olt Hööftquartier leeg[13]
Weddell Sea Party:
Root: Reis vun de Endurance
Geel: Drift vun de Endurance fangen in dat Packies
Gröön: Drift vun dat Ies nordwärts nah den Ünnergang vun de Endurance
Blau: Reis vun de James Caird nah Südgeorgien
Türkis: Shackleton sien beafsichtigt Route dör de Antarktis.[14]
Ross Sea Party:
Orange: Reis vun de Aurora in de Antarktis
Rosa: Rückfohrt vun de Aurora
Bruun: Anlaag vun de Depots
Eerste Depotanlaag Januar-März 1915
Ut Sörg, dat Shackleton de Dörqueren in dissen eersten Sömmer ünnernehmen kunn, hett Mackintosh beslooten, sofort Depots an' Minna Bluff un bi 80° S antoleggen, bevör de Winter rinbreeken dee. De würrn Shackleton dat Överlevensminimum paratstellen. De to laat Ankunft vun de Aurora in de Antarktis geev hör blots wenig Tiet för dat Wehnen vun de Hunnen un de Lüüd un führ to överielt Entscheeden. Ernest Joyce, de Mann mit de gröttste Antarktiserfohren, weer för en vörsichtiger Vörgahn un forder en Tiet to Wachten vun mindst een Week[15] Joyce hett seggt, dat Shackleton hüm de alleenige Kontroll över Sleddenfohrten geven harr,[16] en Ansicht, de Mackintosh torüchwiesen un later as unbegrünnd henstellen dee,[17] aber dat Thema bleev en Strietpunkt tüschen de beid un weer för de Eenheit vun de Grupp hinnerlich.
Nahdem sück Mackintosh dörsett harr, is an' 24. Januar 1915 de eerste vun dree Gruppen up dat Schelfies upbraken, de beid annern sünd an den folgen Dag losgahn. Bald weern sück Joyce un Mackintosh uneenig doröver, wu wiet nah Süden man de Hunnen mitnehmen sull. Joyce wull de nich wieder as to'n Minna Bluff mitnehmen, um de Deerten nich ahn Not to belasten, aber Mackintosh hett beslooten, dat se wegen de Iel bit up 80° S mitkommen würrn.[18] En wiedere Rückslag weer de völlige Unmögelkeit, Waren mit Motorsledden to bewegen.[19] Ofschons de Depots letztendlich de Traditschoon folgend[20] an' Bluff un up 80° S leggt wurrn, weer de Operatschoon all tosommen sehn nich spoodriek. Nich all vörsehn Göder harrn de Depots reckt,[21] buterdem weern all teihn Hunnen, de man up de Reis mitnommen harr, up de Rückfohrt storven. As sück all Mannschapen an' 25. März an' Hut Point weer drapen deen, weern de Mannlüüd zuff un harrn Verfreesen, an dat Vertroen in Mackintosh weer stark sunken. De Tostand vun dat Packies in' Sund hett de Rückreis nah Kap Evans unmögelk maakt, so dat man tietwies fastseet un dwungen weer, dat beste ut de Bedingungen to maken un sück för Frischfleesch un Heizööl (ersett dör brennboren Blubber) up de Robben to verlaaten. Eerst an' 1. Juni kunn man nah Kap Evans wiederfohren.
Dat wurr eerst later bekannt, dat Shackleton in en Breef, de he an' 5. Dezember 1914[22] ut Südgeorgien an Ernest Perris vun den Daily Chronicle schickt harr, ok seggt harr, dat en Dörqueren in disse Saison nich mögelk ween weer. Mackintosh harr dorvan Bescheed hemm sullt, doch „the cable was never sent“ („dat Telegramm wurr nie nich send“).[23] De eerste Depotanlaag-Saison un de Anstrengungen weern also gar nich nödig ween.
De Verlust vun de Aurora
As Mackintosh to dat Schelfies upbraken is, leet he de Aurora ünner dat Kommando vun den eersten Offizier Stenhouse torüch, de sien dringendste Upgaav dat weer, en sekeren Ankerplatz to finnen, de in Övereenstimmen mit de Instruktschonen vun Shackleton an Mackintosh nich südlich vun de Erebus-Gletschertung tüschen Hut Point un Kap Evans liggen drüff,[24][25] vermoodlich, um den Gebruuk as Mannschapsquartier nich to erschweren un um Shackleton sien Plääns nich to dörkrüüzen, nah de Ankunft vun sien Grupp ut de Antarktis uptobreeken.[26] De Söök aber weer en lang un gefährlich Perzess, un dat düer mehrere Week, bit dat Schipp seker vör Kap Evans verankert weer. Nah en letzt Fohrt nah Hut Point an' 11. März, wo man veer fröhe Torüchkehrer upnehm, hett man de Aurora vör Kap Evans verankert un hett de infreesen laaten.
In de Nacht vun den 7. Mai hett en swoor Storm de Aurora ut hör Verankerung reeten un hett hör mit dat Ies up See dragen. Manövrierunfähig un mit dör den Iesdruck kört wurrn Ruder kunn dat Schipp nich weer nach Kap Evans torüchkehren. Versöök, de Küstengrupp antofunken, gungen ok scheef. In dat Ies fangen, is de Aurora rut up dat Rossmeer un den Südlichen Ozean dreeven, bevör se an 12. Februar freekam un slussendlich ab' 2. April 1916 Neeseeland recken dee.[27]
Improvisatschoon
De Verlust vun dat Schipp weer en swoor Slag för de gesamte Expeditschoon. To'n Glück weern de för Shackleton sien Depots bestimmten Göder all an Land brocht wurrn. Dennoch weer en Grootdeel an Gerät, Nehren, Utrüsten un Heizööl noch immer an Bord vun de Aurora, wiel de as Quartier vun de Mannlüüd docht ween weer. Ahn Weeten över dat Schicksal vun dat Schipp hungen de teihn Mann[28] vun hör Eegenitiative un hör Infallsriekdom af, um to överleeven. Se hemm annommen, dat nich blots hör Tokunft, sonnern ok de vun Shackleton sien Lüüd in hör Hann'n leeg.
Anschienend wies Mackintosh in disse kritisch Situatschoon Führensqualitäten, de Indruck up sien Lüüd maken deeen, sogor den Ernest Joyce. He hett den Indruck as folgt apen tosommenfaat: „We have to face the possibility that we may have to stay here, unsupported, for two years. We cannot expect rescue before then, and so we must conserve and economize on what we have, and we must seek and apply what substitutes we can gather“. („Wir müssen mit der Möglichkeit rechnen, dass wir hier, ohne Unterstützung, zwei Jahre bleiben müssen. Wir können vorher keine Rettung erwarten und müssen also an dem sparen, was wir haben, und es aufbewahren, und wir müssen herausfinden, wie wir weitere Vorräte sammeln können.“)[29] De wichtigste Rückhalt vun de Grupp weern Nehren un Material, de vun fröheren Expeditschonen vun Scott und Shackleton torüchlaaten wurrn weern.[30] Kleedasch, Schohwark un Utrüsten kunnen dordör improviseert wurrn, wiels Robbenfleesch un Blubber as tosätzlich Borns för Nehren un Heizööl bruukt wurrn. „Joyce’s Famous Tailoring Shop“ stell Kleedasch ut en groot Linnentelt her, dat Scott torüchlaaten harr.[31] Sogor Tabak – de „Hut Point Mixture“ – wurr vun Ernest Wild ut Saagmehl, Tee, Koffie un eenig dröögt Krüder herstellt.[32] An' letzten Augustdag hett Mackintosh in sien letzt Daagbookindragen, de wiels den Winter afslooten Arbeit tosommen; de Indrag gung to Enn' mit: „Tomorrow we start for Hut Point“ („Morgen brechen wir nach Hut Point auf“).[33]
Depotanlaag
De Arbeit vun den tweeten Sömmer sull in dree Phasen afloopen: Erstens de Transfer vun all lagert Waren vun Kap Evans up de Hut-Point-Halfinsel; tweetens den Transport vun disse Waren vun Hut Point to en Lager an de Minna-Klippe un dartens en Reis nah Süden um dat Depot up 80° Süd to verstärken un nee Depots up 81°, 82° und 83° un an' Foot vun den Beardmore-Gletscher bi 83° 45′ S, 171° 0′ O antoleggen.
Negen Mann in Dreeergruppen würrn de Sleddenfohrten övernehmen. De eerste Phase fung an' 1. September 1915 an un wurr ahn Probleme afslooten. De tweete Phase wies sück as problematischer, wiel dat Weer schlecht un de Böverflach vun die Schelfiestafel swoor to befohren weer un de Differenzen tüschen Mackintosh un Joyce över de Methoden grötter wurrn. Ditmal wull Mackintosh den alleenigen Insatz vun Minschenkraft, wiels Joyce de veer insatzbereit Hunnen bruuken wull.[34] Mackintosh, de sien Autorität wat nahleet, hett Joyce togestahn, nah eegen Vörstellungen to verfohren, wiels he, Wild un Spencer-Smith de Sledden sülvst trecken deen. De Methood vun Joyce wies sück as effektiver[35], wat de beförderten Waren un de Fitness vun de Mannschap angung. Dat Basisdepot an de Minna-Klippe weer an' 28. Dezember fardigstellt, aber eenig Lüüd, vör allen Spencer-Smith un Mackintosh sülvst weern jetzt dör de Kombinatschoon vun hart Arbeit un schlecht Nehren düütlich swaaker.
Kört, nahdem den Marsch to den Beardmore-Gletscher los gahn weer, dwung de Utfall vun en Primuskaaker dree Mann to de Rückkehr nah Kap Evans (Cope, Jack un Gaze).[36] De anner söss Mann (Mackintosh, Wild, Spencer-Smith, Joyce, Hayward un Richards) sünd wieder südwärts fohren, aber de Tostand vun Spencer-Smith wurr immer schlechter un Mackintosh sülvst wies Anteeken vun Skorbut. Se hemm sück aber wieder vörankämpt, bit se hör Depots anleggen kunnen, hemm dorbi sülvst blots wenig eeten, dorför aber de Hunnen goot fohrt.
As se den Foot vun den Beardmore-Gletscher, den Oort vun hör letzt Depot, meest reckt harrn, is Spencer-Smith tosommenbraken un kunn nich mehr wieder. De annern hemm hüm in en lütt Telt laten un sünd de verbleeven Kilometer wieder fohren, um an' 26. Januar 1916 dat letzte Depot antoleggen. Ernest Wild hett dorto en Breef an sien Bröer Frank achterleggt, wiel de mit Shackleton de Querung ünnernehmen sull. Denn is man weer umdreiht un hett Spencer-Smith an' 29. Januar weer upnommen. De weer mittllerwiel physisch ganz ünnern un muss up den Sledden leggt wurrn. Bald muss sück ok Mackintosh up den Sledden leggen un de Führen vun de Grupp gung eenstimmig an Joyce över.
All Mann harrn nu mit Skorbut un Schneeblindheit zu kämpen, aber se keemen goot vöran, bit se an' 12. Februar 16 Kilometer vun dat Minna-Depot vun en Schneestorm uphollen wurrn. Se mussen teihn Daag lang in't Telt blieven un de Nehrensmiddel wurrn knapp. Joyce, Richards un Hayward hemm sück in hör Vertwiefeln dör den Blizzard to dat Depot kämpt un hemm de Kranken in de Hann' vun Wild eerstmal achterwegens laaten. De Rückfohrt nehm en vull Week in Anspröök, aber nah groo persönlich Not sünd se weer mit Nehren un Brennstoff to hör Kameraden torüchkommen. De Marsch wurr denn weer upnommen, ofschons de Skorbut immer wieder um sück to greep. Nah en körten Tiet ist denn ok noch Hayward tosommenbraken. De dree Mann, de denn noch överbleeven, weern aber ok to swaak, um de dree Invaliden to trecken. Mackintosh hett sück denn dormit an' 8. März inverstahn verklort, in dat Telt to blieven, wiels de annern mit Spencer-Smith un Hayward versööken deen, dat noch immer meest fievtig Kilometer wegg liggen Lager an' Hut Point to recken. An den Folgedag is Spencer-Smith storven, völlig up dör Erschöppen un Skorbut, un wurr in't Ies begraven. Joyce un Wild hemm Hut Point an' 11. März mit Hayward reckt un sünd denn torüchgahn, um Mackintosh to halen. An' 16. März weern se all torüch (mit Utnahm vun Specer-Smith) in de ehmalge Hütt vun de Discovery-Expeditschoon.
Vun den Anfang vun de Reis an' 1. September 1915 bit to de Rückkehr nah Hut Point weern all tosommen 198 Daag vergangen, wat meeten an de vergangen Tiet bi wieden de längste Sleddenfohrt ween weer, de bit dorhen up en Expeditschoon ünnernommen wurrn weer.[37]
Dood vun Mackintosh un Hayward
De fiev Överleeven wunne mit en Nehren dör Robbenfleesch langsam hör Kräfte torüch. Dat Ies weer to dünn, um doröver nah Kap Evans to kommen, un de Eentönigkeit vun de Nehren un de Ümgeeven hett de Lüüd mööd maakt. An' 8. Mai hett Mackintosh ankünnigt, dat he un Hayward vörharrn, dat Risiko intogahn un över dat Ies nah Kap Evans to gahn. Gegen de energisch Inwände vun hör Gefährten hemm se dat ok so umsett un sünd bald in en Schneestorm verschwunnen. nah den Storm sünd de annern upbraken, um nah de beid to söken, aber se hemm blots Sporen funnen, de to den Rand vun dat braken Ies führen deen. Mackintosh un Hayward wurrn nie nich weer sehn. Se weern entweder dör dat dünn Ies braken oder weern up en Iesplaat up de See dreeven wurrn.[38] Richards, Joyce un Wild hemm bit to'n 15. Juli, wacht, bevör se to dat Kap Evans torüchkehren deen, wo se sluutend Stevens, Cope, Jack un Gaze wedder drapen deen.
De Rettung
An' 31. Mai 1916 wurr de Welt över den Verbliev vun Shackleton informeert, nahdem he twee Johr lang kiehn Kuntakt to de övrige Welt hatt harr. Vun de Falklandinseln ut hett he en Telegramm an sien Hööftquartier in London schickt. Nah dat Tosommenfaaten vun sien Averdüer nah den Verlust vun de Endurance hett he sien Plääns för de Retten vun de Mannlüüd, de up de Elephant Island fatstseeten, umreeten. Dör den südlichen Winter weer dat nich eenfack to recken un dat düer bit to'n fröhen September, bevör he sück de Retten vun de Ross Sea Party towennen kunn.
Mittlerwiel harr he aber kien Geldmiddel mehr. Todem seech he sück ok Schann un Misstroen tegenöver, wat dör dat Chaos um de Affohrt vun de Aurora 1914 to verstahn is. De Regeeren vun Australien, Neeseeland un dat Vereenigt Königriek keemen wedderstrevend överin, en Överhalen vun de Aurora to betallen, dormit se up en Rettungsexpeditschoon gahn kunn, hemm aber ok fordert, dat Shackleton de aber nich leiten sull. Se hemm dorup bestahn, dat John King Davis, de 1914 dat Kommando över de Endurance aflehnt harr un en Veteran vun Douglas Mawson sien Expeditschoon weer, anwurben wurr. Shackleton kreeg de Erloovnis, as Statist mittofohren. An' 10. Januar 1917 reck dat Schipp Kap Evans; de Överleeven weern verwunnert, Shackleton to sehn – jetzt eerst kreegen se mit, dat hör Anstrengungen unnütz ween weern. Nah en wiedere Week vun vergeevlich Söök nah de Lieken vun Mackintosh un Hayward hett sück de Aurora up den Weg in Richt Neeseeland maakt.
De Hütten vun de Discovery- un Terra-Nova-Expeditschoon stahn noch immer an hör oorsprünglich Standöörd, schuult vun de Antarctic Heritage Trust un de neeseelännsch Regeeren. De sück verschlechtern Tostand vun de Hütten reep Interesse hervör un Plääns för dat Erhollen hemm to en Kontroverse führt.[39] En vun Richards anbrocht Inschrift an de Wand dicht bi sien Koje in de Hütt an dat Kap Evans list immer noch de Naams vun de Vermissten up. Vun de veer Hunnen, de de Reis överleevt hemm, wurr Con vun de anner Hunnen in en Kamp dood maakt, Oscar, Gunner und Towser wurrn in den Zoo vun Wellington ünnerbrocht, wo Oscar angevlich 25 Johr olt wurr.[40]
Hör letzte Rückkehr ut dat Rossmeer hett de Aurora weniger as een Johr överstahn. Shackleton harr dat Schipp för £ 10.000 verköfft, de nee Rull weer nu de vun en Köhlentransporter tüschen Australien un Süüdamerika. Se is um den 2. Januar 1918 in' Pazifik verschwunden un weer entweder in' Storm sunken oder in' Toog vun den Eersten Weltkriegs vun en feindlichen Angrieper versenkt wurrn. An Bord weer ok James Paton vun de Schippscrew vun de Ross Sea Party, de as Bootosmann anhüert harr.
Ok Ernest Wild wurr en Opfer vun den Krieg. He is an' 10. März 1918 up Malta an en typhöös Feever storven, wiels he in de Royal Navy in dat Middelmeer deenen dee.
An' 4. Juli 1923 wurrn Joyce un Richards vun George V. för ehr Moot un hör levensretten Anstrengungen wiels de tweet Reis to de Depotanlaag mit de Albert Medal uttekent. Wild un Victor Hayward kreegen posthum de sülvige Ehrung.
John Cope hett van 1920 bit 1922 de British Imperial Antarctic Expeditschoon leit, en ünnerfinanzeert, schlecht plaant Ünnernehmen ahn wesentliche Ergebnisse.[41]
Völ vun de Överleeven sullen lang un spoodriek Loopbahnen för sück hemm. De jung Funker Lionel Hooke is in de Amalgamated Wireless Australasia Ltd intreeden un weer för völ technologisch Innovatschonen verantwortlich. He wurr 1945 Bedrievsführer un 1962 Präsident. 1957 weer he för de Deensten um de Industrie all to'n Ridder slahn wurrn.[42]
- Bickel, Leonard: Shackleton’s Forgotten Men: The Untold Tragedy of the Endurance Epic Thunder’s Mouth Press 2000 ISBN 1-56025-256-1.
- McElrea, Richard: Polar Castaways: The Ross Sea Party Of Sir Ernest Shackleton, 1914-17 McGill-Queen’s University Press 2004 ISBN 0-7735-2825-3.
- Richards, R W: The Ross Sea Shore Party 1914-17 Reprint by The Erskine Press 2002 ISBN 1-85297-077-4.
- Tyler-Lewis, Kelly: (2006) The Lost Men: The Harrowing Saga of Shackleton’s Ross Sea Party Viking Adult 2006 ISBN 0-670-03412-6.
- Fisher, Margery & James: Shackleton (Biografie) James Barrie Books 1957.
- Huntford, Roland: Shackleton (Biografie) Hodder & Stoughton 1985 ISBN 0-340-25007-0.
- Shackleton, Ernest: South Century Edition 1991, ausg. Peter King. ISBN 0-7126-3927-6.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
