ဝိုင်အိုးမင်းပြည်နယ်

ဝိုင်အိုးမင်းပြည်နယ်သည် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုနိုင်ငံတွင် အနောက်မြောက်ပိုင်း ပြည်နယ်တစ်နယ် ဖြစ်သည်။ မြောက်ဘက်တွင် မွန်တားနားပြည်နယ်၊ အရှေ့ဘက်တွင် တောင်ဒါကိုတာပြည်နယ်နှင့် နီဗရက်စကပြည်နယ်၊ တောင်ဘက်တွင် ကော်လိုရာဒိုပြည်နယ်နှင့် ယူးတားပြည်နယ်၊ အနောက်ဘက်တွင် အိုင်ဒါဟိုပြည်နယ်တို့ အသီးအသီး တည်ရှိကြသည်။ ဝိုင်အိုးမင်းပြည်နယ် အကျယ်အဝန်းမှာ ၉၇၈၁၄ စတုရန်းမိုင် ဖြစ်၍ လူဦးရေ ခန့်မှန်းခြေ ၅၈၂,၆၅၈ (၂၀၁၃) ရှိသည်။

ဝိုင်အိုးမင်းပြည်နယ်
အလံတော် စည်းတံဆိပ်
အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု၏ မြေပုံ၊ ဝိုင်အိုးမင်း အားအရောင်ခြယ်ပြထား
နိုင်ငံ	အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု
Before statehood	Wyoming Territory
ပြည်ထောင်စုသို့ ဝင်ရောက်ခြင်း	၁၀ ဇူလိုင် ၁၈၉၀ (44th)
အကြီးဆုံးမြို့	မြို့တော်
အကြီးဆုံး မက်ထရိုနှင့် မြို့ပြ ဧရိယာများ	Cheyenne Metro Area
အစိုးရ
• ပြည်နယ်အုပ်ချုပ်ရေးမှူး	Matt Mead (R)
• လက်ထောက် ပြည်နယ်အုပ်ချုပ်ရေးမှူး	Max Maxfield (R)
လူဦးရေ
• စုစုပေါင်း	၅၈၂,၆၅၈ (၂၀၁၃ ခန့်မှန်း)[1]
• သိပ်သည်းမှု	၅.၈၅/sq mi (၂.၂၆/km၂)
ဘာသာစကား
• ရုံးသုံးဘာသာစကား	အင်္ဂလိပ်ဘာသာ
လတ္တီကျူ	41°N to 45°N
လောင်ဂျီကျူ	104°3'W to 111°3'W

ဝိုင်အိုးမင်းပြည်နယ်သည် ကုန်းပြင်မြင့်ဖြစ်၍ ရော့ကီးတောင်တန်းမှ တောင်အစွယ်အပွားတို့ ဖြတ်သန်း တည်ရှိသော်လည်း အရှေ့ပိုင်းသည် ကျယ်ပြန့်သော လွင်ပြင်ဖြစ်၏။ တောင်တန်းတို့ အကြား၌လည်း ချိုင့်ဝှမ်းများ ရှိသည်။ ယင်းသည့် တောင်တန်းများတွင် ဂန်နက်တောင်ထိပ် (၁၃၈၀၉ ပေ) နှင့် ဖရီးမွန့်တောင်ထိပ် (၁၃၇၃ဝ ပေ) တို့သည် ဝိုင်အိုးမင်းပြည်နယ်တွင် အမြင့်ဆုံး တောင်ထိပ်များ ဖြစ်ကြသည်။

ပြည်နယ်တွင်း၌ မီဇူးရီမြစ်၏ ထင်ရှားသော မြစ်လက်တက်များ ဖြစ်သည့် ယဲလိုးစတုန်းမြစ်၊ ဗစ်ဟွန်းမြစ်၊ ပေါင်ဒါမြစ်တို့သည် မြောက်ဘက်သို့၎င်း၊ နော့သပလက်မြစ်သည် အရှေ့ဘက်သို့၎င်း အသီးအသီး စီးဆင်းကြသည်။ ထို့ပြင် စနိတ်မြစ်သည် အနောက်ဘက် ကိုလမ္ဗီးယားမြစ်ထဲသို့၎င်း၊ ဂရင်းမြစ်သည် အနောက်တောင်ဘက် ကော်လိုရားဒိုး မြစ်ထဲသို့၎င်း စီးဝင်လေသည်။ ထိုမြစ်အားလုံးတို့သည် လှေသင်္ဘော သွားလာရန်အတွက် အသုံးမဝင်ကြချေ။ ယဲလိုးစတုန်းအိုင်၊ ဂျက္ကဆန်အိုင်နှင့် ရှိုရှုန်းအိုင်တို့သည် ထင်ရှားသော တောင်ပေါ်အိုင်များ ဖြစ်သည်။

ပျမ်းမျှခြင်းအားဖြင့် တစ်နှစ်လျှင် မိုးရေချိန် ၁၄ လက်မခန့်သာ ရရှိသောကြောင့် ခြောက်သွေ့သောပြည်နယ် ဖြစ်သည်။ စိုက်ပျိုးရေး၊ တိရစ္ဆာန် မွေးမြူရေးနှင့် သတ္တုတူးဖော်ရေးလုပ်ငန်းတို့မှာ အဓိကလုပ်ငန်းများဖြစ်သည်။ အသီးအနှံများကို ရေသွင်းစိုက်ပျိုးရသည်။ ရေသွင်းစိုက်ပျိုးသော မြေဧကပေါင်း ၁ယ၅ဝဝဝဝဝ ခန့်ရှိသည်။ မြက်ခြောက်၊ သကြား၊ မုန်လာ၊ အာလူး၊ ပဲ၊ ဂျုံနှင့် မြင်းစားဂျုံတို့ကို စိုက်ပျိုးကြသည်။ ဝိုင်အိုးမင်းပြည်နယ်တွင် မြက်ခင်းပေါများသဖြင့် ရှေးနယ်သစ်ဖွင့်စအချိန်ကတည်းက တိရစ္ဆာန်မွေးမြူရေးလုပ်ငန်းကိုလုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ၁၈၇ဝ နှင့် ၁၈၈ဝ ပြည့်နှစ်များအတွင်းက နွားမွေးမြူရေးသည် ကြီးကျယ်သောလုပ်ငန်းဖြစ်၍ ထိုနယ်တွင် နွားမွေးမြူသူတို့ မင်းမူခဲ့ကြသည်။ ၁၈၉ဝ ပြည့်နှစ်လွန်သော် သိုးမွေးမြူရေးလုပ်ငန်းသည် ကြီးကျယ်လာသည်။ ထိုအခါ သိုးမွေးအထွက်အများဆုံး ပြည်နယ်တစ်နယ်အဖြစ် ထင်ရှားခဲ့သည်။ ယခုအခါ၌ မူကား နွားနို့လုပ်ငန်း၊ ကြက်၊ ငှက်၊ မွေးမြူရေးလုပ်ငန်းတို့မှာ ထင်ရှားသောလုပ်ငန်းများ ဖြစ်သည်။ သားမွေးအတွက် တိရစ္ဆာန်မွေးမြူသည့် လုပ်ငန်းလည်း တိုးတက်လျက်ရှိသည်။ တွင်းထွက်ပစ္စည်းများအနက် ရေနံအများဆုံးထွက်သည်။ အခြားတွင်းထွက်ပစ္စည်းများမှာ ကျောက်မီးသွေး၊ သံ၊ ရွှေ၊ ဓာတ်ငွေ့တို့ဖြစ်ကြသည်။

ပြည်နယ်၏ အနောက်မြောက်ပိုင်းတွင် ယဲလိုးစတုန်း အမျိုးသားဥယျာဉ်နှင့် တက်တန်အမျိုးသားဥယျာဉ်ဟူ၍ အံ့ချီးဖွယ်ရာကောင်းသော သဘာဝဥယျာဉ်ကြီးများတည်ရှိသည်။ ထိုဥယျာဉ်များ၌ ရေပူစမ်းနှင့်ရေပူပန်းများ၊ ကင်ညွန်ချောက်နှင့်ရေတံခွန်များ၊ ဘေးမဲ့လွှတ်ထားသော သားရဲတိရစ္ဆာန်များရှိလေသည်။ ပြည်နယ်၏မြို့တော်မှာ ရှိုင်းအင်းမြို့ဖြစ်၍ လူဦးရေ ၄၃၅၅၅ (၁၉၆ဝ) ယောက်ရှိသည်။

ဝိုင်အိုးမင်းပြည်နယ်ဒေသသည် ရှေးအခါက ရက်အင်ဒီးယန်း မျိုးတူစုကြီး ၁၂ စုတို့ အမဲလိုက်ရာအရပ်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် အမေရိကန်နိုင်ငံသားတို့သည် ထိုပြည်နယ်သို့ လာရောက်၍ သားမွေးကုန်သွယ်ရေး စခန်းများကို ဖွင့်လှစ်ကြသည်။၁၈၄၇ ခုနှစ်တွင် မော်မန်ဂိုဏ်းသားတို့သည် လည်းကောင်း၊ ၁၈၆၇ ခုနှစ်တွင် ရွှေသိုက်တူးသမားတို့သည်လည်းကောင်း ရောက်ရှိလာကြသည်။၁၈၆၇ ခုနှစ်တွင် ယူနီယံ ပစိဖိတ် မီးရထားလမ်းကို ရှိုင်းအင်းမြို့သို့ တိုးချဲ့ဖောက်လုပ်ခဲ့သည်။ ၁၈၆၈ ခုနှစ်တွင် ဝိုင်အိုးမင်းပြည်နယ်ဟူ၍ ဖွဲ့စည်းခဲ့ကြပြီးလျှင် ၁၈၉ဝ ပြည့်နှစ်၌ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု တွင်ပါဝင်ခဲ့လေသည်။ အမေရိကန်နိုင်ငံတွင် အမျိုးသမီးများ မဲဆန္ဒပေးနိုင်ခွင့်ကို ပထမဦးဆုံးရရှိခဲ့သော ပြည်နယ်ဖြစ်လေသည်။^[2]

ဂရမ်းတက်တန် အမျိုးသားဥယျာဉ်

ကိုးကား

2. မြန်မာ့စွယ်စုံကျမ်း၊ အတွဲ(၁၂)