Chinese poetry

Puisi Cina ialah puisi yang ditulis, diucapkan, ataupun dinyanyikan dalam bahasa Cina, dan juga sebahagian daripada kesusasteraan Cina . Walaupun sambungan terakhir ini telah termasuklah Classical Chinese, Standard Chinese, Mandarin Chinese, Yue Chinese, serta bahasa-bahasa yang diformatkan daripada sebab-sebab sejarah dan vernakular lain. Lazimnya, puisi Cina adalah diklasifikasikan kepada dua jenis bahasa utama, iaitu Classical Chinese poetry and Modern Chinese poetry.^[1][2]

"Quatrain on Heavenly Mountain" oleh Maharaja Gaozong

Dui lian Tahun Baharu Cina yang dilukis dengan tangan (對聯 "gandingan"), hasil sampingan puisi Cina, ditampal di tepi pintu menuju ke rumah orang, di Bandar Lijiang, Yunnan .

Puisi adalah dipentingkan tinggi dalam China, dan selalunya diunjungkan sebagai anggapan cendekiawan ataupun ilmuwan dengan mengabungkan pengaruh-pengaruh insan yang berekspresif.^[3] Puisi ini telah menyambungkan suatu platform dan forum untuk pengungkapan terbuka dan juga persendirian yang mempunyai perasaan terdalam, membolehkan kepunyaan pembaca-pembaca, rakan-rakan untuk memahami kehidupan dalaman penulis Cina yang menyebarang dua milenium.^[4] Puisi Cina sering mencerminkan akibat-akibat yang diberikan oleh pelbagai tradisi-tradisi agama.^[5]

Puisi Cina klasik termasuklah, mungkin yang paling pertama, iaitu shi (詩/诗), dan juga jenis utama yang lain seperti ci (詞/词) dan qu (曲). Terdapat juga bentuk sastera Cina tradisional yang bernama fu (賦/赋), yang menentang pengkategorian kepada bahasa Inggeris yang lebih daripada istilah lain, tetapi mungkin boleh digambarkan sebagai sejenis puisi prosa . ^[2] Pada zaman moden, ayat bebas juga telah diperkembangkan dengan mempunyai gaya Barat. Bentuk tradisional puisi Cina adalah berirama, tetapi teks semata-mata yang berima mungkin tidak melayakkan sastera sebagai puisi; samanya, kekurangan berima dalam puisi tidak semestinya membatalkan karya moden itu daripada dianggap puisi, dalam erti kata puisi Cina moden. ^[1]