From Wikipedia, the free encyclopedia
Rusuhan 12th Street, juga dikenali sebagai Rusuhan Detroit 1967, atau Kebangkitan Detroit, adalah rusuhan bandar paling berdarah di Amerika Syarikat semasa "musim panas yang panjang dan panas pada tahun 1967".[1] Terdiri terutamanya daripada konfrontasi antara penduduk kulit hitam dan Jabatan Polis Detroit, ia bermula pada awal pagi Ahad 23 Julai 1967, di Detroit, Michigan.
| Rusuhan 12th Street[1] | |||
|---|---|---|---|
| Sebahagian daripada Musim Panas Panjang 1967 | |||
 Bangunan musnah di Detroit, 24 Julai 1967 | |||
| Tarikh | 23–28 Julai 1967 | ||
| Lokasi | 42°22′35″N 83°05′58″W | ||
| Punca | Polis menyerbu sebuah bar selepas waktu pejabat yang tidak berlesen | ||
| Kaedah | Rusuhan, bantahan , rompakan, pembakaran, pembunuhan, serangan | ||
| Kesan | Lihat Kesan-kesan | ||
| Pihak terlibat | |||
| |||
| Korban | |||
| |||
Korban orang awam 23 terbunuh[2] | |||
Peristiwa yang mencetuskan ialah serbuan polis ke atas sebuah bar selepas waktu pejabat tidak berlesen, yang dikenali sebagai babi buta, di Near West Side di bandar itu. Ia meletup menjadi salah satu pemberontakan sosial paling maut dan paling merosakkan dalam sejarah Amerika, berlarutan lima hari dan melepasi skala rusuhan perlumbaan Detroit 1943 24 tahun sebelumnya.
Gabenor George W. Romney mengarahkan Pengawal Kebangsaan Tentera Michigan ke Detroit untuk membantu menamatkan gangguan. Presiden Lyndon B. Johnson menghantar divisyen Airborne ke-82 dan ke-101 Tentera Amerika Syarikat. Rusuhan itu mengakibatkan 43 kematian, 1,189 cedera, lebih 7,200 tangkapan, dan lebih 400 bangunan musnah.
Skala rusuhan adalah yang paling teruk di Amerika Syarikat sejak rusuhan draf 1863 New York City semasa Perang Saudara Amerika, dan ia tidak diatasi sehingga rusuhan Los Angeles 1992 25 tahun kemudian.
Rusuhan itu dipaparkan dengan jelas dalam media berita, dengan liputan televisyen secara langsung, laporan akhbar yang meluas dan cerita yang meluas dalam majalah Time and Life. Kakitangan Detroit Free Press memenangi Hadiah Pulitzer 1968 untuk laporan tempatan umum untuk liputannya.
Penyanyi rakyat Kanada Gordon Lightfoot menulis dan merakam lagu "Black Day in July", yang menceritakan peristiwa ini, untuk album 1968 Did She Mention My Name?. Lagu itu kemudiannya diharamkan oleh stesen radio di 30 negeri Amerika. "Hari Hitam pada bulan Julai" kemudiannya diliputi oleh The Tragically Hip pada antologi 2003 Beautiful: A Tribute to Gordon Lightfoot.
Pada awal abad ke-20, apabila orang Afrika Amerika berhijrah ke Detroit dalam Migrasi Besar, bandar ini mengalami peningkatan populasi yang pesat dan kekurangan perumahan. Orang Afrika Amerika menghadapi diskriminasi yang kuat dalam perumahan. Kedua-dua perjanjian perkauman dan perjanjian tidak diucapkan di kalangan orang kulit putih menghalang orang kulit hitam keluar dari kawasan kejiranan tertentu dan menghalang kebanyakan orang Afrika Amerika daripada membeli rumah mereka sendiri. Kehadiran ahli Ku Klux Klan di seluruh Michigan meningkatkan lagi ketegangan dan keganasan kaum. Bapa Malcolm X, Earl Little, terbunuh dalam kemalangan jalan raya pada tahun 1931, walaupun X menyatakan dalam autobiografinya bahawa dia percaya Legion Hitam Klan di East Lansing terlibat.[4] Di samping itu, sistem garis merah telah dimulakan, yang menjadikannya hampir mustahil bagi warga Detroit berkulit hitam untuk membeli rumah di kebanyakan kawasan bandar, dengan berkesan mengunci penduduk kulit hitam ke kawasan kejiranan yang berkualiti rendah.[5] Amalan diskriminasi ini dan kesan pengasingan yang terhasil daripadanya menyumbang dengan ketara kepada ketegangan kaum di bandar sebelum rusuhan. Pengasingan juga menggalakkan kepolisan yang lebih keras di kawasan kejiranan Afrika Amerika, yang meningkatkan kekecewaan warga hitam Detroit yang membawa kepada rusuhan.
Corak pengasingan kaum dan etnik berterusan sehingga pertengahan abad ke-20. Pada tahun 1956, Datuk Bandar Orville Hubbard dari Dearborn, sebahagian daripada Metro Detroit, bermegah kepada Pengiklan Montgomery bahawa "Orang Negro tidak boleh masuk ke sini...Orang-orang ini sangat anti-warna, lebih daripada anda di Alabama."[48]
Pemilihan Datuk Bandar Jerome Cavanagh pada tahun 1961 membawa beberapa pembaharuan kepada jabatan polis, diketuai oleh Pesuruhjaya Polis Detroit yang baharu George Edwards. Detroit telah memperoleh berjuta-juta dana persekutuan melalui program Persatuan Hebat Presiden Johnson dan melaburkannya hampir secara eksklusif di dalam bandar, di mana kemiskinan dan masalah sosial tertumpu. Menjelang 1960-an, ramai orang kulit hitam telah maju ke dalam kesatuan yang lebih baik dan pekerjaan profesional. Bandar ini mempunyai kelas menengah hitam yang makmur; gaji yang lebih tinggi daripada biasa untuk pekerja kulit hitam tidak mahir kerana kejayaan industri automotif; dua Ahli Kongres kulit hitam (separuh daripada Ahli Kongres kulit hitam pada masa itu); tiga hakim hitam; dua ahli kulit hitam di Lembaga Pendidikan Detroit; komisen perumahan yang empat puluh peratus hitam; dan dua belas wakil kulit hitam yang mewakili Detroit dalam badan perundangan Michigan.[49] Bandar ini mempunyai kawasan kejiranan kulit hitam yang matang seperti Conant Gardens. Pada Mei 1967, pentadbiran persekutuan meletakkan perumahan untuk komuniti kulit hitam di Detroit melebihi Philadelphia, New York City, Chicago, dan Cleveland. Nicholas Hood, satu-satunya ahli kulit hitam dari sembilan anggota Majlis Bersama Detroit, memuji pentadbiran Cavanagh kerana kesediaannya untuk mendengar kebimbangan mengenai bandar dalaman. Beberapa minggu sebelum rusuhan itu, Datuk Bandar Cavanagh telah berkata bahawa penduduk tidak "perlu membuang batu untuk berkomunikasi dengan Dewan Bandaraya."[50]
Walau bagaimanapun, masih terdapat tanda-tanda ketidakpuasan hati hitam; Pada tahun 1964, Rosa Parks, yang telah berpindah ke Detroit pada akhir tahun lima puluhan, memberitahu seorang penemuduga: "Saya tidak merasakan banyak perbezaan di sini [dari Alabama]... Pengasingan perumahan adalah sama buruknya, dan nampaknya lebih ketara di bandar-bandar besar."[42] Penambahbaikan kebanyakannya memberi manfaat kepada warga Detroit kulit hitam yang lebih kaya, dan warga Detroit kulit hitam yang miskin tetap kecewa dengan keadaan sosial di Detroit.[5] Walaupun penambahbaikan sederhana yang diterangkan di atas, pengasingan, kekejaman polis dan ketegangan kaum berleluasa pada tahun 1960-an Detroit dan memainkan peranan besar dalam menghasut rusuhan.
Jabatan Polis Detroit ditadbir secara langsung oleh Datuk Bandar. Sebelum rusuhan itu, orang yang dilantik oleh Datuk Bandar Cavanagh, George Edwards dan Ray Girardin, bekerja untuk pembaharuan. Edwards cuba merekrut dan mempromosikan pegawai polis kulit hitam, tetapi dia enggan menubuhkan lembaga semakan polis awam, seperti yang diminta oleh orang Afrika Amerika. Dalam cubaan untuk mendisiplinkan pegawai polis yang dituduh melakukan kekejaman, dia membalikkan pangkat dan fail jabatan polis terhadapnya. Ramai orang kulit putih menganggap dasar beliau sebagai "terlalu lembut terhadap jenayah".[6] Bahagian Perhubungan Komuniti Suruhanjaya Hak Sivil Michigan menjalankan kajian polis pada tahun 1965, diterbitkan pada tahun 1968. Ia mendakwa "sistem polis" bersalah kerana perkauman. Sistem polis dipersalahkan kerana merekrut "orang taksub" dan memperkukuh ketaksuban melalui "sistem nilai" jabatan itu. Satu tinjauan yang dijalankan oleh Suruhanjaya Kerner Presiden Johnson mendapati bahawa sebelum rusuhan, 45 peratus polis yang bekerja di kawasan kejiranan kulit hitam adalah "sangat anti-Negro" dan 34 peratus tambahan "berprasangka".[7]
Pada tahun 1967, 93% daripada pasukan masih putih, walaupun 30% daripada penduduk bandar adalah kulit hitam.[8][9] Insiden kekejaman polis menyebabkan penduduk kulit hitam berasa berisiko. Mereka membenci ramai pegawai polis yang mereka rasa meremehkan mereka, memanggil lelaki sebagai "lelaki" dan wanita sebagai "madu" dan "bayi." Polis membuat carian jalanan terhadap kumpulan lelaki muda, dan wanita bujang mengadu dipanggil pelacur kerana hanya berjalan di jalan.[10] Polis kerap menangkap orang yang tidak mempunyai pengenalan diri yang betul. Akhbar tempatan melaporkan beberapa tembakan yang dipersoalkan dan pukulan terhadap warga kulit hitam oleh pegawai pada tahun-tahun sebelum 1967.[11] Selepas rusuhan itu, tinjauan Detroit Free Press menunjukkan bahawa penduduk melaporkan kekejaman polis sebagai masalah nombor satu yang mereka hadapi dalam tempoh sebelum rusuhan itu.[12]
Warga kulit hitam mengadu bahawa polis tidak menjawab panggilan mereka secepat warga kulit putih. Mereka percaya bahawa polis mendapat keuntungan daripada maksiat dan jenayah lain di kawasan kejiranan kulit hitam, dan tuduhan akhbar tentang rasuah dan kaitan dengan jenayah terancang melemahkan kepercayaan mereka kepada polis. Menurut Sidney Fine, "aduan terbesar tentang maksiat di ghetto ialah pelacuran." Kepimpinan masyarakat kulit hitam berpendapat polis tidak melakukan secukupnya untuk mengekang white johns daripada mengeksploitasi wanita tempatan.[13] Dalam beberapa minggu sebelum rusuhan itu, polis telah mula berusaha untuk membendung pelacuran di sepanjang Twelfth Street. Pada 1 Julai, seorang pelacur telah dibunuh, dan khabar angin tersebar bahawa polis telah menembaknya. Polis berkata bahawa dia dibunuh oleh germo tempatan.[14] Polis Detroit menggunakan skuad Big 4 atau Tac, masing-masing terdiri daripada empat pegawai polis, untuk meronda kawasan kejiranan Detroit, dan skuad tersebut digunakan untuk memerangi permintaan.
Penduduk kulit hitam merasakan serbuan polis ke atas kelab minum selepas waktu kerja adalah tindakan berat sebelah perkauman. Sejak tahun 1920-an, kelab sebegitu telah menjadi bahagian penting dalam kehidupan sosial Detroit untuk warga kulit hitam; walaupun mereka bermula dengan Larangan, mereka meneruskan kerana diskriminasi terhadap orang kulit hitam dalam perkhidmatan di banyak bar, restoran dan tempat hiburan di Detroit.[15]
Dalam tempoh selepas perang, bandar itu telah kehilangan hampir 150,000 pekerjaan ke pinggir bandar. Faktor-faktor ialah gabungan perubahan dalam teknologi, peningkatan automasi, penyatuan industri auto, dasar percukaian, keperluan untuk pelbagai jenis ruang pembuatan, dan pembinaan sistem lebuh raya yang memudahkan pengangkutan. Syarikat utama seperti Packard, Hudson, dan Studebaker, serta ratusan syarikat yang lebih kecil, gulung tikar. Pada tahun 1950-an, kadar pengangguran berlegar hampir 10 peratus. Antara 1946 dan 1956, GM membelanjakan $3.4 bilion untuk kilang baharu, Ford $2.5 bilion, dan Chrysler $700 juta, membuka sejumlah 25 kilang kereta, semuanya di pinggir bandar Detroit. Akibatnya, pekerja yang boleh berbuat demikian meninggalkan Detroit untuk bekerja di pinggir bandar. Penduduk kelas pertengahan lain meninggalkan bandar untuk perumahan yang lebih baharu, dalam corak yang berulang di seluruh negara. Pada tahun 1960-an, bandar ini kehilangan kira-kira 10,000 penduduk setiap tahun ke pinggir bandar. Penduduk Detroit turun sebanyak 179,000 antara 1950 dan 1960, dan 156,000 lagi penduduk menjelang 1970, yang menjejaskan semua perniagaan runcit dan perkhidmatan bandarnya.[16]
Pada masa rusuhan itu, pengangguran di kalangan lelaki kulit hitam adalah lebih daripada dua kali ganda daripada di kalangan lelaki kulit putih di Detroit. Pada tahun 1950-an, 15.9 peratus orang kulit hitam menganggur, tetapi hanya 6 peratus orang kulit putih menganggur. Ini sebahagiannya disebabkan oleh sistem kekananan kesatuan kilang. Kecuali Ford, yang mengupah sejumlah besar pekerja kulit hitam untuk kilang mereka, pembuat kereta lain tidak mengupah pekerja kulit hitam sehingga Perang Dunia II mengakibatkan kekurangan buruh. Dengan kekananan yang lebih rendah, pekerja kulit hitam adalah yang pertama diberhentikan dalam pengurangan kerja selepas perang. Lebih-lebih lagi, buruh hitam telah "dighettokan" menjadi "pekerjaan yang paling sukar, berbahaya dan tidak sihat."[17]
Apabila industri auto kembali berkembang pesat pada awal 1960-an, hanya Chrysler dan Bahagian Cadillac General Motors yang memasang kenderaan di bandar Detroit. Pekerja kulit hitam yang mereka upah mendapat "pekerjaan yang paling teruk dan paling berbahaya: faundri dan kedai badan."[18][19]
Kelas berpendidikan kulit hitam yang makmur telah berkembang dalam profesion tradisional seperti kerja sosial, kementerian, perubatan, dan kejururawatan. Ramai warga kulit hitam lain yang bekerja di luar pembuatan telah diturunkan ke industri perkhidmatan sebagai pelayan, kuli atau janitor. Ramai wanita kulit hitam dihadkan untuk bekerja dalam perkhidmatan domestik.[20] Sektor perniagaan tertentu diketahui mendiskriminasi pengambilan pekerja kulit hitam, walaupun pada kedudukan peringkat permulaan. Ia mengambil masa piket oleh Arthur Johnson dan bab Detroit NAACP sebelum First Federal Bank mengupah juruwang hitam dan kerani pertama mereka.[21]
Perumahan di Detroit telah menjadi masalah utama akibat ledakan industri yang bermula pada awal abad ke-20. Beberapa projek pembaharuan bandar selepas Perang Dunia II, bertujuan untuk menambah baik perumahan, mengubah sempadan kejiranan dan komposisi etnik secara mendadak. Keterjangkauan untuk pekerja industri dan bilangan orang baru yang ramai di bandar mengakibatkan kekurangan perumahan, akhirnya memupuk keperluan untuk mewujudkan sistem pinjaman persekutuan dan melabur dalam perumahan awam, terutamanya untuk populasi minoriti.[5] Detroit menjalankan beberapa siri projek pembaharuan bandar yang menjejaskan orang kulit hitam secara tidak seimbang, yang menduduki beberapa perumahan tertua.[22]
Diskriminasi kaum dalam perumahan telah dikuatkuasakan secara persekutuan dengan menyekat dan menyekat perjanjian pada pertengahan abad ke-20. Mereka memainkan peranan penting dalam mengasingkan Detroit dan meningkatkan ketegangan kaum di bandar. Perbadanan Pinjaman Pemilik Rumah bertanggungjawab memberikan penarafan "A" (hijau) hingga "D" (merah) kepada semua kejiranan di bandar utama A.S. berdasarkan keadaan bangunan, infrastruktur dan yang paling penting, komposisi kaum di kawasan tersebut. Penduduk kejiranan dengan penarafan "C" atau "D" bergelut untuk mendapatkan pinjaman, dan hampir semua kawasan kejiranan dengan mana-mana penduduk Afrika Amerika diberi penarafan "D", dengan berkesan mengasingkan bandar mengikut kaum.[5] Ini secara berkesan mengehadkan pilihan untuk warga Afrika Amerika untuk membeli rumah di luar kawasan ini, atau memperoleh sumber untuk membaiki rumah mereka yang sudah rosak di kawasan ini. Malah, hanya 0.8% daripada semua pembinaan baharu di bandar ini tersedia untuk warga Afrika Amerika.[23] Black Bottom dan Paradise Valley (terletak di sebelah timur bawah Detroit, selatan Gratiot) ialah contoh kawasan kejiranan Afrika-Amerika yang terbentuk akibat sekatan kerajaan ini.
Contoh projek bandar untuk perumahan termasuk Projek Pembangunan Semula Gratiot yang besar-besaran, yang dirancang seawal tahun 1946. Ia telah dirancang akhirnya untuk meliputi tapak 129-ekar (52 he) di sebelah timur bawah yang termasuk Hastings Street — pusat Paradise Valley. Projek perumahan awam lain juga mengakibatkan lebih banyak ketegangan antara orang kulit putih dan kulit hitam di bandar itu. Walaupun ia kelihatan positif untuk individu kelas pekerja, kesan negatif masih boleh dirasai hari ini. Projek-projek seperti Sojurner Truth telah didirikan pada tahun 1941 untuk menjelaskan sikap tidak adil terhadap orang Afrika Amerika dalam pencarian perumahan mereka. Walau bagaimanapun, ia akhirnya menumpukan orang Afrika Amerika di kawasan di mana orang kulit putih bandar tidak mahu mereka, hanya meningkatkan lagi ketegangan kaum di bandar.[23]
Matlamat bandar ini adalah untuk "menangkap eksodus perniagaan dari pusat bandar, untuk menukar harta setinggan kepada perumahan yang lebih baik, dan untuk membesarkan asas cukai bandar."[24] Didorong oleh undang-undang persekutuan berturut-turut, termasuk versi 1941, 1949, 1950, 1954 Akta Perumahan dan pindaannya sepanjang 1960-an, bandar itu memperoleh dana untuk membangunkan kompleks Pusat Perubatan Detroit, Lafayette Park, Central Business District Project One, dan Chrysler Freeway, dengan memperuntukkan tanah dan "membersihkan kawasan setinggan". Wang telah dimasukkan untuk menggantikan perumahan dalam perundangan, tetapi matlamat pembaharuan bandar adalah untuk membentuk semula bandar secara fizikal; kesan sosialnya terhadap kawasan kejiranan tidak difahami dengan baik.[24] Apabila kawasan kejiranan yang lebih lama dirobohkan, orang kulit hitam dan orang dari setiap warna dari barisan gelincir Detroit, berpindah ke kawasan di utara Black Bottom di sepanjang Grand Boulevard, tetapi terutamanya ke sebelah barat Woodward, di sepanjang Grand Boulevard dan akhirnya kejiranan 12th Street. Seperti yang ditulis oleh Ze'ev Chafets dalam Devil's Night and Other True Tales of Detroit (1990-an), pada tahun 1950-an kawasan sekitar 12th Street dengan cepat berubah daripada komuniti etnik Yahudi kepada komuniti yang kebanyakannya berkulit hitam, contoh penerbangan putih.[25] Penduduk Yahudi telah berpindah ke pinggir bandar untuk perumahan yang lebih baru, tetapi mereka sering mengekalkan kepentingan perniagaan atau hartanah dalam komuniti lama mereka. Oleh itu, ramai orang kulit hitam yang berpindah ke kawasan 12th Street menyewa daripada tuan tanah yang tidak hadir dan membeli-belah dalam perniagaan yang dijalankan oleh penduduk pinggir bandar. Kadar jenayah meningkat di kawasan 12th Street.[26]
Menjelang tahun 1967, sempadan kejiranan yang berbeza telah diketahui, sama ada boleh dilihat (seperti yang berlaku di Eight Mile dan Wyoming), atau tidak kelihatan (seperti kes Dequindre Road).[23] Dengan orang kulit putih dan kulit hitam dipisahkan dari segi budaya dan fizikal, ketegangan kaum memuncak di bandar itu. Akibatnya, kawasan kejiranan Afrika Amerika telah ditakluki, berketumpatan tinggi, dan selalunya lemah dalam kualiti kesihatan. Sebagai contoh, kejiranan sekitar 12th Street mempunyai kepadatan penduduk yang dua kali ganda purata bandar.[27]Selepas rusuhan itu, responden kepada tinjauan pendapat Detroit Free Press menyenaraikan perumahan miskin sebagai isu kedua paling penting yang membawa kepada rusuhan, di sebalik kekejaman polis.[12]
Sekolah Awam Detroit mengalami kekurangan dana dan diskriminasi kaum sebelum rusuhan. Kekurangan dana adalah fungsi asas cukai yang berkurangan apabila populasi menyusut manakala bilangan pelajar meningkat. Dari 1962 hingga 1966, enrolmen meningkat daripada 283,811 kepada 294,653, tetapi kehilangan asas cukai menyebabkan kurang pembiayaan tersedia.[28] Pada masa yang sama, keluarga kelas pertengahan meninggalkan daerah itu, dan bilangan pelajar yang mendapat markah rendah dan kurang bernasib baik dari segi ekonomi, kebanyakannya berkulit hitam, semakin meningkat. Pada 1966–67, pembiayaan setiap murid di Detroit ialah $193 berbanding $225 setiap murid di pinggir bandar. Memburukkan lagi ketidakadilan ini adalah cabaran dalam mendidik pelajar yang kurang bernasib baik. Lembaga Pendidikan Detroit menganggarkan kos dua kali lebih banyak untuk mendidik "kanak-kanak ghetto dengan betul berbanding untuk mendidik kanak-kanak pinggir bandar".[29] Menurut undang-undang Michigan pada tahun 1967, saiz kelas tidak boleh melebihi tiga puluh lima pelajar, tetapi di sekolah dalam bandar mereka melakukannya, kadang-kadang membengkak kepada empat puluh pelajar setiap guru. Untuk mempunyai nisbah guru/pelajar yang sama dengan seluruh negeri, Detroit perlu mengupah 1,650 lagi guru untuk tahun persekolahan 1966–67.[30]
Pada tahun 1959, Lembaga Sekolah Detroit meluluskan undang-undang kecil yang melarang diskriminasi dalam semua operasi dan aktiviti sekolah. Dari 1962 hingga 1966, organisasi kulit hitam terus berusaha untuk meningkatkan kualiti pendidikan pelajar kulit hitam. Isu termasuk saiz kelas, sempadan sekolah dan cara guru kulit putih melayan pelajar kulit hitam. Jawatankuasa Penasihat Warganegara mengenai Peluang Pendidikan Sama Rata melaporkan corak diskriminasi dalam penugasan guru dan pengetua di sekolah Detroit. Ia juga mendapati "diskriminasi berat" dalam pekerjaan, dan dalam peluang latihan dalam program perantisan. Ia tidak berpuas hati dengan kadar pengasingan dalam sempadan kehadiran. Lembaga sekolah menerima cadangan yang dibuat oleh jawatankuasa itu, tetapi menghadapi tekanan masyarakat yang semakin meningkat. NAACP menuntut tindakan afirmatif pengambilan kakitangan sekolah dan meningkatkan pengasingan melalui dasar "sekolah terbuka". Meramalkan perpecahan antara kumpulan hak sivil kulit hitam dan nasionalis kulit hitam selepas rusuhan, kumpulan komuniti yang diketuai oleh Rev. Albert Cleage, Kumpulan Kepimpinan Lanjutan (MATLAMAT), menekankan perubahan dalam buku teks dan kurikulum bilik darjah berbanding integrasi. Cleage mahu guru kulit hitam mengajar pelajar kulit hitam dalam pengajian kulit hitam, berbanding bilik darjah bersepadu di mana semua pelajar diadakan mengikut standard akademik yang sama.[31]
Pada bulan April dan Mei 1966, protes pelajar di Detroit Northern High School menjadi tajuk utama di seluruh bandar. Utara adalah 98% berkulit hitam dan mempunyai markah ujian akademik substandard. Sebuah artikel akhbar pelajar, ditapis oleh pentadbiran, mendakwa guru dan pengetua "mengajar" orang kulit hitam dan menggunakan promosi sosial untuk menamatkan pengajian anak-anak tanpa mendidik mereka. Pelajar berjalan keluar dan menubuhkan "Sekolah Kebebasan" sementara di sebuah gereja kejiranan, yang dikendalikan oleh ramai sukarelawan fakulti Universiti Negeri Wayne. Menjelang bulan Mei, mogok simpati telah dirancang di Timur, dan Rev. Albert Cleage telah mengambil tindakan itu. Apabila lembaga sekolah mengundi untuk memecat pengetua dan naib pengetua, serta pegawai polis tunggal yang ditugaskan di Utara, orang kulit putih menganggap tindakan lembaga itu sebagai penyerahan diri kepada "ancaman" dan marah kerana "pelajar menjalankan sekolah". Penduduk bandar mengundi menentang kenaikan cukai sekolah.[32]
Di bawah pentadbiran Cavanagh, lembaga sekolah mewujudkan Bahagian Perhubungan Masyarakat di peringkat timbalan pengawas. Arthur L. Johns, bekas ketua bahagian Detroit NAACP, telah diupah pada tahun 1966 untuk memajukan penglibatan komuniti di sekolah, dan memperbaiki "hubungan antara kumpulan dan tindakan afirmatif."[33] Sekolah-sekolah yang dikuasai kulit hitam di bandar itu terus sesak serta kekurangan dana.[34]
Tinjauan pelanggan yang diterbitkan oleh Detroit Free Press menunjukkan bahawa orang kulit hitam tidak berpuas hati dengan cara pemilik kedai melayan mereka berbanding orang kulit putih. Di kedai yang menyediakan kawasan kejiranan kulit hitam, pemilik terlibat dalam "amalan kredit yang tajam dan tidak beretika" dan "tidak sopan jika tidak menganiaya pelanggan mereka".[35] NAACP, Majlis Kepimpinan Kesatuan Sekerja (TULC), dan Kongres Kesaksamaan Kaum (CORE) semuanya mengambil isu ini dengan pentadbiran Cavanagh sebelum rusuhan. Pada tahun 1968, Keuskupan Agung Detroit menerbitkan salah satu tinjauan pembeli terbesar dalam sejarah Amerika. Ia mendapati bahawa pembeli dalam bandar membayar 20% lebih untuk makanan dan barangan runcit daripada pinggir bandar. Beberapa perbezaan adalah disebabkan oleh skala ekonomi di kedai pinggir bandar yang lebih besar, serta kemudahan dalam pengangkutan dan penghantaran barang.[36]
Tidak lama selepas rusuhan Detroit, Datuk Bandar Jerome Cavanagh menyelar "mengaut untung" peniaga dan meminta majlis bandar raya meluluskan ordinan anti-mencungkil.[37]
Jenayah yang dilaporkan kepada polis termasuk rompakan, pembakaran, dan sniping, dan berlaku di banyak kawasan berbeza di Detroit: di sebelah barat Woodward Avenue, bermula dari kejiranan 12th Street ke Grand River Avenue dan sejauh selatan Michigan Avenue dan Trumbull , berhampiran Stadium Harimau. Timur Woodward, kawasan sekitar East Grand Boulevard, yang menuju ke timur/barat kemudian utara-selatan ke Belle Isle, terlibat. Bagaimanapun, seluruh bandar terjejas antara Ahad, 23 Julai dan Khamis, 27 Julai.
Pada awal pagi Ahad (3:45 a.m.), 23 Julai 1967, pegawai Jabatan Polis Detroit (DPD) menyerbu sebuah kelab minum hujung minggu yang tidak berlesen (dikenali secara tempatan sebagai babi buta) di pejabat United Community League for Civic Action , di atas Syarikat Percetakan Ekonomi, di 9125 12th Street.[38][39] Mereka menjangkakan beberapa orang bersuka ria di dalam, tetapi sebaliknya menemui sebuah parti seramai 82 orang yang meraikan kepulangan dua GI tempatan dari Perang Vietnam. Polis memutuskan untuk menangkap semua yang hadir. Semasa mereka mengatur pengangkutan, sekumpulan besar penonton berkumpul di jalan, setelah menyaksikan serbuan itu.[40] Kemudian, dalam memoir, William Walter Scott III, seorang penjaga pintu yang bapanya mengendalikan babi buta yang diserbu, mengambil tanggungjawab untuk memulakan rusuhan dengan menghasut orang ramai dan membaling botol ke arah seorang pegawai polis.[41][42]
Selepas DPD beredar, orang ramai mula merompak kedai pakaian bersebelahan. Tidak lama selepas itu, rompakan berskala penuh bermula di seluruh kawasan kejiranan. Polis Negeri Michigan, Jabatan Syerif Wayne County dan Pengawal Kebangsaan Tentera Michigan telah dimaklumkan, tetapi kerana hari itu hari Ahad, Pesuruhjaya Polis Ray Girardin mengambil masa berjam-jam untuk mengumpulkan tenaga kerja yang mencukupi. Sementara itu, saksi menggambarkan melihat "suasana karnival" di 12th Street. DPD, yang jumlahnya tidak mencukupi dan salah percaya bahawa rusuhan akan tamat tidak lama lagi, hanya berdiri di sana dan memerhati. Polis tidak membuat penahanan pertama mereka sehingga jam 7 pagi, tiga jam selepas serbuan ke atas babi buta itu. Di sebelah timur, di Chene Street, laporan mengatakan orang ramai terdiri daripada komposisi campuran.[43] Pendeta Gereja Episcopal Grace di sepanjang 12th Street melaporkan bahawa dia melihat "kegembiraan dalam membuang barang dan mengeluarkan barang dari bangunan".[44] Pihak polis telah melakukan beberapa sapuan di sepanjang 12th Street, yang terbukti tidak berkesan kerana ramai orang di luar yang tidak dijangka. Kebakaran besar pertama berlaku pada tengah hari di sebuah kedai runcit di sudut 12th Street dan Atkinson.[45] Orang ramai menghalang anggota bomba daripada memadamkannya, dan tidak lama kemudian lebih banyak asap memenuhi latar langit.
Media berita tempatan pada mulanya mengelak melaporkan gangguan itu supaya tidak mencetuskan keganasan meniru kucing, tetapi rusuhan itu mula berkembang ke bahagian lain di bandar itu, termasuk rompakan kedai runcit dan runcit di tempat lain. Menjelang petang Ahad, berita telah tersebar, dan orang ramai yang menghadiri acara seperti revue Teater Fox Motown dan permainan besbol Detroit Tigers diberi amaran untuk mengelakkan kawasan tertentu di bandar itu. Martha Reeves dari Motown berada di atas pentas di Fox, menyanyikan "Jimmy Mack," dan diminta memberitahu orang ramai untuk pergi secara senyap, kerana terdapat masalah di luar. Selepas permainan, Tigers meninggalkan pemadang Willie Horton, seorang penduduk Detroit yang telah membesar tidak jauh dari 12th Street, memandu ke kawasan rusuhan dan berdiri di atas kereta di tengah-tengah orang ramai ketika masih dalam pakaian seragam besbolnya. Walaupun merayu Horton yang berapi-api, dia tidak dapat menenangkan orang ramai.[46][47]
Datuk Bandar Jerome Cavanagh menyatakan bahawa keadaan adalah "kritikal" tetapi belum lagi "di luar kawalan."[48] Pada 7:45 p.m. malam pertama (Ahad) itu, Cavanagh menggubal 9:00 mlm di seluruh bandar. – 5:30 a.m. perintah berkurung,[49] penjualan alkohol yang dilarangl[50] dan senjata api, dan menyekat aktiviti perniagaan secara tidak rasmi sebagai mengiktiraf pergolakan awam yang serius yang melanda bahagian bandar.[50] Sebilangan komuniti bersebelahan juga menggubal perintah berkurung. Terdapat penyertaan kulit putih yang ketara dalam rusuhan dan rompakan, menimbulkan persoalan sama ada acara itu sesuai dengan kategori rusuhan perlumbaan klasik.[51]
Polis Negeri Michigan dan Jabatan Syerif Wayne County telah dipanggil ke Detroit untuk membantu pasukan polis Detroit yang terharu. Ketika keganasan merebak, polis mula melakukan banyak tangkapan untuk membersihkan perusuh dari jalanan, menempatkan tahanan di penjara sementara. Bermula Isnin, orang ramai telah ditahan tanpa dibawa ke Mahkamah Perakam untuk dibicarakan. Ada yang memberi nama palsu sehingga menyukarkan proses mengenal pasti mereka yang ditahan kerana perlu mengambil dan menyemak cap jari. Polis Windsor diminta membantu memeriksa cap jari.[52]
Polis mula mengambil gambar perompak yang ditangkap, pegawai penangkap, dan barang curi, untuk mempercepatkan proses dan menangguhkan kertas kerja. Lebih lapan puluh peratus daripada mereka yang ditangkap adalah berkulit hitam. Kira-kira dua belas peratus adalah wanita. Pengawal Kebangsaan Michigan tidak diberi kuasa untuk menangkap orang, jadi askar negeri dan pegawai polis membuat semua tangkapan tanpa mendiskriminasi antara orang awam dan penjenayah.[53]
Gabenor Michigan George Romney dan Presiden Lyndon B. Johnson pada mulanya tidak bersetuju tentang kesahihan menghantar tentera persekutuan. Johnson berkata dia tidak boleh menghantar tentera persekutuan tanpa Romney mengisytiharkan "keadaan pemberontakan", untuk memenuhi pematuhan Akta Pemberontakan.
Sebagai perincian ahli sejarah Sidney Fine dalam Keganasan di Bandar Model, isu politik partisan merumitkan keputusan, seperti yang biasa berlaku dalam krisis. George Romney dijangka bertanding untuk pencalonan presiden Republikan pada tahun 1968, dan Presiden Johnson, seorang Demokrat, tidak mahu melakukan tentera semata-mata atas arahan Romney.[54] Ditambah lagi dengan pertembungan politik dan peribadi Datuk Bandar Jerome Cavanagh sendiri dengan Romney. Cavanagh, seorang Demokrat Katolik Ireland muda yang telah memupuk hubungan harmoni dengan pemimpin kulit hitam, di dalam dan di luar bandar,[55] pada mulanya keberatan untuk meminta bantuan Romney, seorang Republikan.[56]
Keganasan meningkat sepanjang hari Isnin, mengakibatkan kira-kira 483 kebakaran, 231 insiden dilaporkan sejam, dan 1,800 tangkapan. Rompakan dan pembakaran berleluasa. Perniagaan milik orang kulit hitam tidak terkecuali. Salah satu kedai pertama yang dirompak di Detroit ialah kedai ubat Hardy, yang dimiliki oleh orang kulit hitam dan terkenal kerana mengisi preskripsi secara kredit. Kedai pakaian wanita milik kulit hitam terkemuka di Detroit telah dibakar, begitu juga dengan salah satu restoran kulit hitam yang paling digemari di bandar ini. Selepas rusuhan itu, seorang saudagar kulit hitam berkata, "anda akan dirompak tidak kira apa warna anda."[58] Anggota bomba dari Jabatan Bomba Detroit yang cuba memadamkan kebakaran telah ditembak oleh perusuh. Semasa rusuhan itu, 2,498 senapang dan 38 pistol telah dicuri dari kedai-kedai tempatan. Jelas sekali bahawa pasukan City of Detroit, Wayne County, dan State of Michigan tidak dapat memulihkan keadaan.
Pada hari Isnin, Wakil A.S. John Conyers (D-Michigan), yang menentang penempatan tentera persekutuan, cuba meredakan ketegangan dengan memandu di sepanjang 12th Street dengan pembesar suara meminta orang ramai pulang ke rumah mereka.[59]Dilaporkan, Conyers berdiri di atas hud kereta dan menjerit melalui hon lembu, "Kami bersama anda! Tetapi, tolong! Ini bukan cara untuk melakukan sesuatu! Sila pulang ke rumah anda!" Tetapi orang ramai enggan mendengar. Kereta Conyers dibaling dengan batu dan botol.[60]
Sejurus sebelum tengah malam pada hari Isnin, 24 Julai, Presiden Johnson membenarkan penggunaan tentera persekutuan sebagai mematuhi Akta Pemberontakan 1807, yang memberi kuasa kepada Presiden untuk memanggil angkatan bersenjata untuk memerangi pemberontakan di mana-mana negeri menentang kerajaan.[61] Ini memberikan Detroit perbezaan sebagai satu-satunya bandar domestik Amerika yang telah diduduki oleh tentera persekutuan tiga kali. Bahagian Bawah Udara ke-82 dan Divisyen Bawah Udara ke-101 Tentera Amerika Syarikat sebelum ini telah ditempatkan di Pangkalan Tentera Udara Selfridge berdekatan di Macomb County pinggir bandar. Bermula jam 1:30 a.m. pada hari Selasa, 25 Julai, kira-kira 8,000 Pengawal Kebangsaan Tentera Michigan telah dikerahkan untuk memadamkan gangguan itu. Kemudian, bilangan mereka akan ditambah dengan 4,700 pasukan payung terjun dari kedua-dua Bahagian Bawaan Udara ke-82 dan ke-101, dan 360 pegawai Polis Negeri Michigan.
Kekacauan berterusan; polis terlalu bekerja dan letih. Polis Detroit didapati telah melakukan banyak tindakan penderaan terhadap kedua-dua orang kulit hitam dan kulit putih yang berada dalam tahanan mereka.[62]
Walaupun hanya 26 daripada lebih 7,000 tangkapan melibatkan penembak tepat, dan tidak seorang pun yang dituduh melakukan sniping berjaya didakwa, ketakutan terhadap penembak tepat menyebabkan banyak pencarian polis. "Mencari senjata" menyebabkan banyak rumah dan kenderaan perlu diteliti. Pelanggaran perintah berkurung juga merupakan percikan biasa kepada kekejaman polis. Presint 10 Polis Detroit secara rutin mendera banduan; seperti yang dibuktikan oleh tembakan mug, banyak kecederaan berlaku selepas membuat tempahan. Wanita dibogelkan dan dibelai semasa pegawai mengambil gambar. Tuan-tuan tanah kulit putih dari New York City yang melawat bangunan mereka telah ditangkap selepas panggilan penembak tepat dan dipukul dengan begitu mengerikan sehingga "buah zakar mereka masih hitam dan biru dua minggu selepas kejadian itu."[63]
Seorang kanak-kanak perempuan berusia empat tahun bernama Tanya Blanding ditembak dan dibunuh semasa rusuhan itu semasa dia berhimpit di ruang tamu apartmen di tingkat duanya, beberapa langkah dari persimpangan 12 dan Euclid, di tengah-tengah kawasan rusuhan asal. (presint 10).[64]
Tembakan sniper sporadis telah dilaporkan di kawasan terdekat pada awal petang dan pada malam sebelumnya. Pengawal melaporkan salah satu unit mereka ditembak di persimpangan dan percaya mereka telah menunjukkannya sebagai datang dari apartmen tempat Tanya dan keluarganya tinggal.[64]
Ketika sebuah kereta kebal Pasukan Pengawal Kebangsaan sedang dipindahkan ke kedudukan tepat di hadapan bangunan itu, salah seorang penghuni pangsapuri Blanding dikatakan menyalakan sebatang rokok. Pengawal melepaskan tembakan ke arah apartmen dengan senapang dan mesingan kaliber .50 kereta kebal itu. Pada pukul 1:20 a.m. Tanya Blanding telah meninggal dunia.[65]
Sarjan Mortimer J. LeBlanc, 41, mengaku melepaskan tembakan ke dalam tingkap apartmen tempat Tanya ditemui, selepas seorang lagi Pengawal memberitahunya bahawa tembakan penembak tepat datang dari situ. Ibu Tanya, June, memfailkan saman untuk ganti rugi $100,000, atas alasan Sgt. LeBlanc melepaskan tembakan secara cuai ke dalam apartmen. Dia dibebaskan.[66]
Sesetengah penganalisis percaya bahawa keganasan meningkat dengan penempatan tentera, walaupun mereka mengawal rusuhan dalam tempoh 48 jam. Hampir semua Pengawal Kebangsaan Tentera Michigan berkulit putih secara eksklusif, tidak berpengalaman dalam bidang ketenteraan, dan tidak mempunyai latar belakang bandar, manakala pasukan payung terjun Tentera telah disepadukan secara perkauman dan telah melihat perkhidmatan di Vietnam. Akibatnya, pasukan payung terjun Tentera Darat berada dalam keadaan selesa dan dapat berkomunikasi dengan mudah di bandar manakala Pengawal Kebangsaan tidak begitu berkesan. Pengawal Kebangsaan terlibat dalam apa yang mereka katakan sebagai pertempuran dengan penduduk tempatan, mengakibatkan kematian seorang Pengawal. Daripada 12 orang yang ditembak dan dibunuh oleh tentera, hanya seorang yang ditembak oleh seorang askar persekutuan. Pasukan payung terjun tentera diperintahkan untuk tidak memuatkan senjata mereka kecuali di bawah arahan langsung seorang pegawai. Laporan Cyrus Vance yang dibuat selepas itu mengkritik tindakan Pengawal Kebangsaan, yang menembak dan membunuh sembilan orang awam.[67]
kereta kebal[68] dan mesingan[69] digunakan dalam usaha menjaga keamanan. Rakaman filem dan foto yang ditonton di peringkat antarabangsa menunjukkan sebuah bandar terbakar, dengan kereta kebal dan tentera tempur bertempur di jalanan.
Suruhanjaya Hak Sivil Michigan campur tangan dalam rusuhan itu untuk cuba melindungi hak orang yang ditangkap. Ketibaan CRC "tidak diterima baik" oleh polis, yang berkata pemerhati mengganggu kerja polis. Persatuan Pegawai Polis Detroit memprotes kepada Romney, "Kami membenci Suruhanjaya Hak Sivil memandang ke atas bahu kami, hanya menunggu beberapa pegawai untuk memotong jari kakinya." Di satu presint, seorang pegawai kulit putih "mendera dengan keras" seorang pemerhati CRC kulit hitam, mengatakan bahawa "semua orang dari jenisnya harus dibunuh."[53]
United Press International (UPI) berkata bahawa "rusuhan itu menghasilkan yang terbaik, serta yang paling teruk, pada orang."
Seperti yang dilaporkan oleh Louis Cassells di lapangan untuk UPI:
"Pada saat hubungan kaum mungkin kelihatan merosot ke tahap yang paling rendah, orang kulit putih dan Negro bekerja bersama-sama, melalui gereja mereka, untuk melayani orang yang kelaparan dan gelandangan. Usaha itu melangkaui garis denominasi. Menjelang hari Rabu [26 Julai 1967] ], Protestan, Katolik dan Yahudi telah menubuhkan pusat kecemasan antara agama untuk menyelaraskan kerja-kerja bantuan Daerah telah ditubuhkan di banyak gereja dan rumah ibadat di seluruh bandar pusat, dari mana bantuan diagihkan dengan ketat mengikut keperluan, tanpa mengira kaum, kepercayaan, atau warna kulit."
"Tindakan kebaikan dan kemurahan hati tidak terhad kepada kumpulan agama. Kesatuan, yang diketuai oleh United Auto Workers dan Teamsters, bergabung dengan firma perindustrian dalam menubuhkan kolam trak untuk mengangkut bekalan bantuan ke kawasan rusuhan. Ia bukan sekadar masalah. Orang kulit putih bersikap baik kepada orang kulit hitam Selalunya sebaliknya, saya melihat keluarga Negro membawa minuman sejuk kepada Pengawal Kebangsaan kulit putih berdiri di bawah sinar matahari terik pertempuran senjata antara Pengawal dan penembak tepat--dibawa ke dalam keselamatan relatif rumah Negro berdekatan, walaupun membuka pintu untuk mengakui mereka adalah risiko sebenar kepada keluarga Negro Orang boleh menjadi sangat indah--walaupun dalam rusuhan.[70]
Menjelang Khamis, 27 Julai, perintah yang mencukupi telah kembali ke bandar itu bahawa pegawai telah menarik peluru daripada Pengawal Kebangsaan yang ditempatkan di kawasan rusuhan dan mengarahkan mereka untuk menyarung bayonet mereka. Pengunduran tentera bermula pada hari Jumaat, 28 Julai, hari kebakaran besar terakhir dalam rusuhan itu. Tentera Tentera telah ditarik balik sepenuhnya pada hari Sabtu, 29 Julai.
Rusuhan Detroit adalah pemangkin kepada kekacauan di tempat lain apabila rusuhan itu merebak dari bandar ke pinggir bandar bersebelahan dan ke kawasan lain di Michigan. Rusuhan minima dilaporkan di Highland Park dan River Rouge, kehadiran polis yang lebih berat diperlukan selepas ancaman bom ditelefon ke E.J. Kedai Korvette di Southgate[71] dan keganasan yang sangat minima dilaporkan di Hamtramck. Negeri itu mengerahkan Pengawal Kebangsaan atau polis negeri ke bandar Michigan yang lain apabila rusuhan serentak meletus di Pontiac, Flint, Saginaw, dan Grand Rapids, serta di Toledo dan Lima, Ohio; New York City dan Rochester, New York; Cambridge, Maryland; Englewood, New Jersey; Houston, Texas; dan Tucson, Arizona. Gangguan dilaporkan di lebih daripada dua dozen bandar.
Orang kulit hitam dan kulit putih di Detroit melihat peristiwa Julai 1967 dengan cara yang sangat berbeza. Sebahagian daripada proses memahami kerosakan adalah untuk meninjau sikap dan kepercayaan orang di Detroit. Bab Sidney Fine, "Komuniti Terpolarisasi," memetik banyak tinjauan pendapat umum yang dibiayai oleh akademik dan Detroit Free Press yang dijalankan selepas rusuhan itu. Walaupun Nasionalisme Hitam dianggap telah diberi rangsangan oleh persengketaan awam, apabila keahlian dalam gereja Albert Cleage berkembang dengan ketara dan jawatankuasa New Detroit berusaha untuk memasukkan kepimpinan kulit hitam seperti Norvell Harrington dan Frank Ditto, orang kulit putih yang lebih cenderung untuk pemisahan sokongan.[72]
Satu peratus daripada warga kulit hitam Detroit menggemari "pemisahan keseluruhan" antara kaum pada tahun 1968, manakala 17 peratus daripada kulit putih Detroit melakukannya. Orang Afrika-Amerika menyokong "integrasi" sebanyak 88 peratus, manakala hanya 24 peratus orang kulit putih menyokong integrasi. Walau bagaimanapun, penduduk di kawasan 12th Street berbeza dengan orang kulit hitam di seluruh bandar. Sebagai contoh, 22 peratus daripada kulit hitam 12th Street berpendapat mereka harus "bergaul tanpa kulit putih sepenuhnya".[72] Namun begitu, tinjauan Detroit Free Press terhadap warga hitam Detroit pada tahun 1968 menunjukkan bahawa penilaian kelulusan tertinggi untuk orang diberikan kepada ahli politik konvensional seperti Charles Diggs (27 peratus) dan John Conyers (22 peratus) berbanding Albert Cleage (4 peratus).[73]
Di Detroit, dianggarkan 10,000 orang menyertai rusuhan itu, dengan anggaran 100,000 orang berkumpul untuk menonton. Tiga puluh enam jam kemudian, 43 maut, 33 daripadanya berkulit hitam dan 10 berkulit putih. Lebih 7,200 orang telah ditangkap, kebanyakannya berkulit hitam. Datuk Bandar Jerome Cavanagh mengeluh apabila meninjau kerosakan, "Hari ini kami berdiri di tengah-tengah abu harapan kami. Kami berharap menentang harapan bahawa apa yang kami lakukan sudah cukup untuk mengelakkan rusuhan. Ia tidak mencukupi."[74]
Skala rusuhan adalah yang paling teruk di Amerika Syarikat sejak rusuhan draf 1863 New York City semasa Perang Saudara Amerika,[75] dan tidak diatasi sehingga rusuhan Los Angeles 1992 25 tahun kemudian.
1,189 orang cedera: 407 orang awam, 289 suspek, 214 pegawai polis Detroit, 134 anggota bomba Detroit, 55 Pengawal Kebangsaan Michigan, 67 pegawai Polis Negeri Michigan, 15 timbalan Syerif Wayne County, dan 8 askar persekutuan.
7,231 orang telah ditangkap: 6,528 dewasa dan 703 juvana; yang paling muda adalah 4 dan yang paling tua ialah 82. Ramai daripada mereka yang ditangkap tidak mempunyai rekod jenayah: 251 kulit putih dan 678 kulit hitam. Daripada mereka yang ditangkap, 64% dituduh merompak dan 14% didakwa melanggar perintah berkurung.[76]
2,509 perniagaan melaporkan rompakan atau kerosakan, 388 keluarga kehilangan tempat tinggal atau kehilangan tempat tinggal, dan 412 bangunan dibakar atau rosak cukup untuk dirobohkan. Kerugian dolar daripada kerosakan harta benda adalah antara $40 juta hingga $45 juta.[77]
Joe's Record Shop di 8434 12th Street, yang dimiliki oleh Joe Von Battle, adalah salah satu perniagaan yang musnah dalam Riot Detroit 1967. Perniagaan ini diasaskan pada tahun 1945, di 3530 Hastings Street, di mana Battle menjual rekod dan merakam muzik dengan artis seperti John Lee Hooker, The Reverend C.L. Franklin dan Aretha Franklin. Dia beroperasi dari kedai Hastings sehingga 1960 apabila jalan itu dibakar untuk membina Lebuhraya Chrysler. Pertempuran bersama dengan pemilik perniagaan lain di Hastings St. berpindah ke 12th Street, tempat kedainya beroperasi sehingga peristiwa 23 Julai 1967. Semasa rusuhan '67, Battle berkawal di hadapan kedainya dengan pistolnya dan "Abang Jiwanya" "tanda. Selepas hari pertama rusuhan, pihak berkuasa polis tidak lagi membenarkan pemilik perniagaan mengawal kedai mereka. Beberapa hari kemudian, Battle kembali ke kedai rekodnya bersama anak perempuannya Marsha Battle Philpot dan mereka bertemu dengan "serpihan basah dan busuk yang pernah menjadi salah satu kedai rekod paling mani di Detroit."[78] Kedai Rekod Joe dan kebanyakan stok di dalamnya —termasuk pita dan rakaman pemuzik— telah musnah. Akhirnya, kedai Battle tidak dapat dibuka semula kerana kerosakan yang disebabkan oleh rusuhan 1967.
Seramai 43 orang meninggal dunia: 33 berkulit hitam dan 10 berkulit putih. Antara kematian hitam, 14 ditembak oleh pegawai polis; 9 ditembak oleh Pengawal Kebangsaan; 6 ditembak oleh pemilik kedai atau pengawal keselamatan; 2 maut akibat sesak nafas akibat kebakaran bangunan; 1 maut selepas terpijak talian elektrik terputus; dan 1 ditembak oleh askar persekutuan.[79] Pengawal Kebangsaan dan Polis Detroit didapati terlibat dalam "tembakan yang tidak terkawal dan tidak perlu" yang membahayakan orang awam dan meningkatkan kekacauan polis. Telah dicadangkan bahawa kehadiran penembak tepat telah dibayangkan atau diperbesar-besarkan oleh pegawai, dan beberapa korban tentera dan penguatkuasaan undang-undang sebaliknya boleh menjadi tembakan mesra.[80]
Seorang warga awam kulit hitam, Albert Robinson, telah dibunuh oleh Pengawal Kebangsaan yang bertindak balas dengan Polis Detroit ke sebuah bangunan pangsapuri di sebelah barat bandar itu. Ernest Roquemore, seorang remaja kulit hitam yang terakhir mati dalam pergolakan awam, telah dibunuh oleh pasukan payung terjun Tentera pada 29 Julai apabila terperangkap dalam tembak-menembak mereka yang ditujukan kepada orang lain. Polis menembak tiga individu lain dalam pertempuran yang sama, dengan seorang mangsa memerlukan kakinya dipotong.[53] Jack Sydnor ialah seorang penembak tepat hitam yang menembak ke arah polis dan mencederakan seorang pegawai polis di jalanan. Polis datang menghampiri bangunan tempat penembak tepat itu tinggal dan menyerang hendap di dalam bilik bangunan tingkat 3 dengan menembaknya, menjadikan Sydnor satu-satunya penembak tepat yang terbunuh semasa rusuhan itu.
Antara orang kulit putih yang maut ialah 5 orang awam, 2 anggota bomba, 1 perompak, 1 pegawai polis, dan 1 Pengawal. Daripada kakitangan bersumpah kulit putih yang terbunuh, 2 anggota bomba maut, dengan 1 terpijak talian elektrik yang terputus semasa percubaan untuk memadam kebakaran yang dimulakan oleh perompak, manakala seorang lagi ditembak semasa mengatur unit bomba di jalan Mack dan St. Jean; 1 pegawai ditembak oleh perompak ketika bergelut dengan kumpulan perompak; dan 1 Pengawal ditembak oleh rakan Pengawal semasa terperangkap dalam baku tembak oleh rakan Pengawal Kebangsaan yang menembak kenderaan yang gagal berhenti di sekatan jalan raya.[81] Daripada orang awam kulit putih yang terbunuh, 2 ditembak oleh Pengawal Kebangsaan, di mana 1 daripadanya menginap di bilik hotelnya dan disalah anggap sebagai penembak tepat; 1 ditembak ketika dia dan suaminya cuba menghalau sekumpulan perusuh kulit hitam memukul orang awam kulit putih; 1 ditembak polis ketika bekerja sebagai pengawal keselamatan yang cuba melindungi sebuah kedai daripada perompak; dan 1 mati dipukul oleh perusuh kulit hitam selepas berdepan dengan perompak di kedainya. Hanya 1 perompak kulit putih dibunuh polis ketika cuba mencuri bahagian kereta di sebuah tempat barang rongsokan di pinggir bandar.
 |
| Nama | Kaum | Umur | Tarikh | Penerangan tentang Kematian |
|---|---|---|---|---|
| Jason Jones | Hitam | 15 | 23 Julai, 1967 | Sedang duduk di bawah pokok apabila sekumpulan lelaki kulit putih berlari dari polis dan berbalas tembak; dia dipukul di dada. |
| Willie Hunter | Hitam | 26 | 23 Julai, 1967 | Ditemui di ruangan bawah tanah Kedai Ubat Brown; dipercayai maut apabila kedai itu terbakar.[82] |
| Prince Williams | Hitam | 32 | 23 Julai, 1967 | Juga ditemui sesak nafas di ruang bawah tanah Kedai Ubat Brown.[82] |
| Sheren George | Putih | 23 | 24 Julai, 1967 | Ditembak ketika berada di dalam kereta yang dipandu suaminya (Ross) ketika mereka cuba melarikan diri daripada sekumpulan lelaki kulit hitam yang membelasah seorang lelaki kulit putih. |
| Clifton Pryor | Putih | 23 | 24 Julai, 1967 | Tersilap sebagai penembak tepat semasa cuba menyimpan percikan api dari api jiran dari bumbung bangunan pangsapurinya; ditembak oleh Pengawal Negara. |
| Herman Ector | Hitam | 30 | 24 Julai, 1967 | Ditembak oleh pengawal keselamatan ketika cuba campur tangan antara pengawal dan sekumpulan perusuh. |
| Fred Williams | Hitam | 49 | 24 Julai, 1967 | Tersentuh elektrik apabila dia terpijak talian elektrik yang terputus. |
| Daniel Jennings | Hitam | 36 | 24 Julai, 1967 | Memecah masuk ke dalam Kedai Ubat dan Pakej Paten Stanley; ditembak oleh pemilik Stanley Meszezenski. |
| Robert Beal | Hitam | 49 | 24 Julai, 1967 | Ditembak oleh pegawai polis Detroit di kedai alat ganti kereta yang terbakar. |
| Joseph Chandler | Hitam | 34 | 24 Julai, 1967 | Ditembak di belakang oleh polis Detroit semasa melakukan rompakan di Pasaran Masa Makanan. |
| Herman Canty | Hitam | 46 | 24 Julai, 1967 | Diperhatikan memuatkan barangan dari pintu belakang Pasar Raya Bi-Lo. Polis melepaskan beberapa das tembakan ke arah trak itu sehingga ia berhenti, dan mereka mendapati Canty mati di dalam. |
| Alfred Peachlum | Hitam | 35 | 24 Julai, 1967 | Ketika pasar raya A&P dirompak, Peachlum berada di dalam dengan objek berkilat di tangannya. Polis melepaskan tembakan. Benda itu ternyata seketul daging yang dibalut dengan kertas berkilat. |
| Alphonso Smith | Hitam | 35 | 24 Julai, 1967 | Versi polis ialah Smith dan empat lelaki lain telah dikepung semasa merompak Pasaran Makanan Standard. Sumber lain menyatakan bahawa seorang pegawai melepaskan tembakan melalui tingkap. |
| Nathaniel Edmonds | Hitam | 23 | 24 Julai, 1967 | Richard Shugar, seorang lelaki kulit putih berusia 24 tahun, menuduh Edmonds menceroboh sebuah kedai, dan menembaknya di dada dengan senapang patah. Shugar disabitkan dengan pembunuhan tahap kedua. |
| Charles Kemp | Hitam | 35 | 24 Julai, 1967 | Mengambil lima bungkus cerut dan diperhatikan mengeluarkan mesin tunai dari Pasar Borgi. Dia berlari, pegawai polis mengejar, dan menembaknya. |
| Richard Sims | Hitam | 35 | 24 Julai, 1967 | Ditembak selepas dia cuba menceroboh Bar Hobby. |
| John Leroy | Hitam | 30 | 25 Julai, 1967 | Seorang penumpang di dalam kenderaan di mana Pengawal Kebangsaan dan polis melepaskan tembakan. Polis menyatakan bahawa kenderaan itu cuba menembusi sekatan jalan raya. |
| Julius Dorsey | Hitam | 55 | 25 Julai, 1967 | Bekerja sebagai pengawal keselamatan; ditembak oleh seorang Pengawal Kebangsaan yang mengejar suspek perompak. |
| Carl Smith | Putih | 30 | 25 Julai, 1967 | Seorang anggota bomba; ditembak oleh seorang lelaki kulit hitam ketika cuba mengatur unit bomba untuk memadamkan beberapa kebakaran di Mack dan St. Jean. |
| Emanuel Cosby | Hitam | 26 | 25 Julai, 1967 | Memecah masuk Pasaran N&T; polis tiba ketika dia melarikan diri. Cosby berlari dan ditembak ketika melarikan diri dengan barang rampasannya. |
| Henry Denson | Hitam | 27 | 25 Julai, 1967 | Penumpang dalam kereta bersama dua lelaki kulit hitam lain; mereka menghadapi sekatan jalan raya yang didirikan oleh Pengawal Kebangsaan; pengawal menembak kenderaan kerana cuba memecahkan sekatan jalan raya. |
| Jerome Olshove | Putih | 27 | 25 Julai, 1967 | Satu-satunya anggota polis yang terbunuh dalam rusuhan itu. Olshove ditembak dalam pergelutan dengan perompak di luar pasar raya A&P. |
| William Jones | Hitam | 28 | 25 Julai, 1967 | Memecah masuk kedai arak, ditangkap dan cuba melarikan diri. Polis mengarahkan dia berhenti, tetapi dia terus berlari dan mereka menembaknya. |
| Ronald Evans | Hitam | 24 | 25 Julai, 1967 | Ditembak bersama William Jones dalam rompakan kedai arak. |
| Frank Tanner | Hitam | 19 | 25 Julai, 1967 | Memecah masuk sebuah kedai bersama rakan-rakannya dan ditembak ketika cuba melarikan diri seorang Pengawal Kebangsaan. |
| Arthur Johnson | Hitam | 36 | 25 Julai, 1967 | Ditembak di dalam kedai pajak gadai yang dirompak. |
| Perry Williams | Hitam | 36 | 25 Julai, 1967 | Ditembak dengan Johnson di dalam kedai pajak gadai. |
| Jack Sydnor | Hitam | 38 | 25 Julai, 1967 | Tembakan dilepaskan dari tingkap pangsapurinya di tingkat tiga. Menembak pegawai polis Roger Poike apabila polis tiba untuk menyiasat. Telah dibunuh oleh polis. |
| Tanya Blanding | Hitam | 4 | 26 Julai, 1967 | Meninggal dunia akibat tembakan dari kereta kebal Pengawal Kebangsaan yang ditempatkan di hadapan rumahnya. Pengawal menyatakan bahawa mereka bertindak balas terhadap tembakan sniper dari tingkat dua. |
| William N Dalton | Hitam | 19 | 26 Julai, 1967 | Laporan polis menyatakan bahawa dia adalah seorang pembakar dan cuba melarikan diri daripada polis. |
| Helen Hall | Putih | 51 | 26 Julai, 1967 | Hall, yang berasal dari Illinois, melawat Detroit atas urusan perniagaan dan menginap di Harlan House Motel. Mendengar kereta kebal bergolek, dia mengintip melalui tingkap tirai untuk melihat apa yang sedang berlaku. Dia ditembak oleh Pengawal Kebangsaan yang menganggapnya sebagai penembak tepat. |
| Larry Post | Putih | 26 | 26 Julai, 1967 | Jawatan adalah Koperal[83] dalam Pengawal Kebangsaan. Selepas berbalas tembakan antara Pengawal Kebangsaan dan sebuah kereta yang mengandungi tiga lelaki, Post ditemui dengan kesan tembakan di perut. |
| Carl Cooper | Hitam | 17 | 26 Julai, 1967 | Dibunuh oleh Pegawai Polis Detroit David Senak di Motel Algiers. |
| Aubrey Pollard | Hitam | 19 | 26 Julai, 1967 | Dibunuh oleh Pegawai Polis Detroit Ronald August di Motel Algiers. |
| Fred Temple | Hitam | 18 | 26 Julai, 1967 | Dibunuh oleh Pegawai Polis Detroit Robert Paille di Motel Algiers. |
| George Tolbert | Hitam | 20 | 26
Julai, 1967 |
Terbunuh ketika dia berlari melepasi pusat pemeriksaan Pengawal Kebangsaan di Jalan Dunedin dan LaSalle, apabila peluru yang dilepaskan oleh Pengawal mengenainya. |
| Albert Robinson | Hitam | 38 | 26 Julai, 1967 | Ditembak dan ditembak oleh Pengawal Kebangsaan petang Rabu selepas mereka menyerbu sebuah bangunan pangsapuri di Davison dan LaSalle Boulevard untuk mencari penembak tepat. Meninggal dunia 5 Ogos di Hospital Besar Detroit. |
| Krikor "George" Messerlian | Putih | 68 | 27 Julai, 1967 | Seorang pemilik perniagaan pendatang Armenia berusia 68 tahun; dipukul hingga mati oleh Darryl McCurtis, seorang lelaki kulit hitam berusia 20 tahun, selepas Messerlian berhadapan dengan perompak kulit hitam. |
| Roy Banks | Hitam | 46 | July 27, 1967 | Banks adalah seorang lelaki pekak berjalan ke perhentian bas untuk pergi bekerja; dia ditembak oleh Pengawal yang menyangka dia sebagai perompak yang melarikan diri. |
| Ernest Roquemore | Hitam | 19 | 28 Julai, 1967 | Ditembak oleh askar payung Tentera dan diisytiharkan mati semasa tiba di Hospital Besar Detroit. Askar itu telah membidik pemuda lain yang tidak cedera.[84] |
| John Ashby | Putih | 26 | 4 Ogos 1967 | Seorang ahli bomba Detroit; terkena renjatan elektrik oleh wayar tegangan tinggi yang terjatuh ketika dia cuba memadamkan api yang dimulakan oleh perusuh. |
Salah satu kritikan terhadap jawatankuasa New Detroit, sebuah organisasi yang diasaskan oleh Henry Ford II, J.L. Hudson, dan Max Fisher semasa bara api masih menyejukkan, adalah bahawa ia memberikan kredibiliti kepada organisasi hitam radikal dalam percubaan yang sesat untuk mendengar kebimbangan "Negro dalam bandar" dan "perusuh." Pemimpin kulit hitam sederhana seperti Arthur L. Johnson telah dilemahkan dan digeruni oleh kredibiliti baru yang diberikan oleh pemberontakan kepada radikal kulit hitam, sebahagian daripada mereka mengutamakan "sebuah republik hitam yang diukir daripada lima negeri selatan" dan menyokong "memecah masuk ke kedai senjata untuk merampas senjata. "[85]
Timbalan pengarah operasi lapangan Suruhanjaya Kerner di Detroit melaporkan bahawa penganjur paling militan di kawasan 12th Street tidak menganggap tidak bermoral untuk membunuh orang kulit putih.[85]
Menambah kritikan terhadap jawatankuasa New Detroit dalam kedua-dua komuniti kulit hitam dan putih sederhana ialah kepercayaan bahawa kepimpinan industri kulit putih yang kaya telah memberikan suara dan wang kepada kumpulan hitam radikal sebagai sejenis "insurans rusuhan." Kebimbangan bahawa "rusuhan seterusnya" tidak akan disetempatkan ke kawasan kejiranan kulit hitam dalam bandar tetapi akan merangkumi pinggir bandar kulit putih adalah perkara biasa dalam masyarakat kelas menengah hitam dan kulit putih. Kumpulan kulit putih seperti "Terobosan" yang dimulakan oleh pekerja bandar Donald Lobsinger, seorang pekerja Jabatan Taman dan Rekreasi, ingin mempersenjatai orang kulit putih dan mengekalkan mereka di bandar kerana jika Detroit "menjadi hitam" akan ada "perang gerila di pinggir bandar".[86]
Ahli Majlis Detroit Mel Ravitz berkata rusuhan itu bukan sahaja membahagikan kaum - kerana ia "meningkatkan ketakutan ramai orang kulit putih dan meningkatkan militan ramai orang kulit hitam"[86] – tetapi ia juga membuka belahan yang luas dalam komuniti kulit hitam dan putih. Liberal sederhana setiap kaum berhadapan dengan kumpulan politik baharu yang menyuarakan penyelesaian ekstremis dan mencetuskan kebimbangan tentang keganasan masa depan. Berbanding dengan cerita-cerita akhbar sebelum Julai 1967, London Free Press melaporkan pada tahun 1968 bahawa Detroit adalah "bandar yang sakit di mana ketakutan, khabar angin, prejudis kaum dan pembelian senjata telah meregangkan saraf hitam dan putih ke ambang menyentap."[86] Sidney Fine menulis bahawa jika rusuhan itu ditafsirkan sebagai protes, atau cara untuk rungutan kulit hitam didengar dan ditangani, ia sebahagiannya berjaya.[87]
Rusuhan itu telah meningkatkan kadar penduduk kulit putih Detroit yang bergerak keluar dari bandar. Dari 1967 hingga 1969, 173,000 penduduk kulit putih pergi, dan dari 1967 hingga 1978, sekolah awam Detroit kehilangan 74% pelajar kulit putihnya.[88]
Komuniti kulit hitam di Detroit menerima lebih banyak perhatian daripada kerajaan persekutuan dan negeri selepas 1967, dan walaupun jawatankuasa New Detroit akhirnya kehilangan keahlian kulit hitamnya dan berubah menjadi kumpulan Detroit Renaissance arus perdana, wang mengalir ke dalam perusahaan milik kulit hitam selepas rusuhan itu. Walau bagaimanapun, ahli politik kulit hitam paling penting untuk mengambil alih kuasa dalam peralihan daripada bandar majoriti kulit putih kepada bandar majoriti kulit hitam, Coleman Young, datuk bandar kulit hitam pertama Detroit, menulis pada tahun 1994:
Mangsa paling berat, bagaimanapun, adalah bandar. Kehilangan Detroit jauh lebih mendalam daripada korban serta-merta nyawa dan bangunan. Rusuhan itu meletakkan Detroit di landasan pantas menuju kehancuran ekonomi, merampas bandar dan melepaskan diri dengan nilai yang tidak dapat dikira dalam pekerjaan, cukai pendapatan, cukai korporat, dolar runcit, cukai jualan, gadai janji, faedah, cukai hartanah, dolar pembangunan, dolar pelaburan, pelancongan dolar, dan wang sialan. Wang itu dibawa ke dalam poket perniagaan dan orang kulit putih yang melarikan diri secepat mungkin. Eksodus orang kulit putih dari Detroit telah berjalan lancar sebelum rusuhan itu, berjumlah dua puluh dua ribu orang pada tahun 1966, tetapi selepas itu ia menjadi panik. Pada tahun 1967, dengan baki kurang daripada separuh tahun selepas letupan musim panas-penghijrahan penduduk luar mencecah enam puluh tujuh ribu. Pada tahun 1968 angka itu mencecah lapan puluh ribu, diikuti oleh empat puluh enam ribu pada tahun 1969.[89]
Pada tahun 2010, Thomas Sowell, seorang felo konservatif dan kanan di Hoover Institution, menulis dalam artikel pendapat untuk laman web yang dicipta oleh The Heritage Foundation:
Sebelum rusuhan ghetto pada tahun 1967, penduduk kulit hitam Detroit mempunyai kadar pemilikan rumah tertinggi berbanding mana-mana penduduk bandar kulit hitam di negara ini, dan kadar pengangguran mereka hanya 3.4 peratus. Bukan putus asa yang mencetuskan rusuhan. Ia adalah rusuhan yang menandakan permulaan kemerosotan Detroit kepada keadaan putus asa semasa. Penduduk Detroit hari ini hanyalah separuh daripada jumlah yang pernah ada, dan orang yang paling produktif ialah mereka yang melarikan diri.[90]
Secara nasional, rusuhan itu mengesahkan untuk tentera dan pentadbiran Johnson bahawa pendudukan tentera di bandar-bandar Amerika akan diperlukan. Secara khususnya, rusuhan itu mengesahkan peranan Pusat Gerakan Tentera sebagai ejen untuk menjangka dan memerangi peperangan gerila dalam negeri.[91]
Kerajaan negeri dan tempatan bertindak balas terhadap rusuhan itu dengan peningkatan dramatik dalam pengambilan minoriti. Pada 18 Ogos 1967, jabatan Polis Negeri bersumpah dengan pasukan hitam pertama dalam sejarah lima puluh tahun organisasi itu.[92] Pada Mei 1968, Datuk Bandar Detroit Cavanaugh melantik Pasukan Petugas Khas untuk Pengambilan dan Pengambilan Polis. Tiga puluh lima peratus daripada polis yang diupah oleh Detroit pada tahun 1968 adalah kulit hitam, dan menjelang Julai 1972, orang kulit hitam membentuk 14 peratus daripada polis Detroit, lebih daripada dua kali ganda peratusan mereka pada tahun 1967.[93] Kerajaan Michigan menggunakan semakan kontrak yang dikeluarkan oleh negara untuk mendapatkan peningkatan dalam pekerjaan bukan kulit putih. Pekerjaan kumpulan minoriti oleh syarikat kontrak meningkat sebanyak 21.1 peratus.[94]
Selepas kegawatan itu, Greater Detroit Board of Commerce melancarkan kempen untuk mencari pekerjaan untuk sepuluh ribu orang yang "sebelum ini menganggur", yang sebahagian besarnya berkulit hitam. Menjelang 12 Oktober 1967, firma Detroit dilaporkan telah mengupah kira-kira lima ribu orang Afrika-Amerika sejak permulaan kempen pekerjaan; menurut Profesor Sidney Fine, "angka itu mungkin dipandang rendah." Dalam tinjauan Detroit Free Press terhadap penduduk kawasan rusuhan pada akhir musim panas 1968, 39 peratus daripada responden berpendapat bahawa majikan telah menjadi "lebih adil" sejak rusuhan itu berbanding 14 peratus yang menganggap mereka telah menjadi "kurang adil. "[95]
Selepas rusuhan itu, dalam salah satu perubahan terbesar, pembuat kereta dan peruncit menurunkan keperluan pekerjaan peringkat permulaan. Seorang penyelia pekerjaan Michigan Bell mengulas pada tahun 1968 bahawa "selama bertahun-tahun perniagaan cuba menyaring orang. Sekarang kami cuba mencari sebab untuk menyaring mereka."[96]
Sebelum gangguan itu, Detroit tidak menggubal ordinan untuk menamatkan pengasingan perumahan, dan hanya sedikit yang telah digubal di negeri Michigan sama sekali. Beberapa ahli politik liberal telah bekerja untuk perumahan adil selama bertahun-tahun, tetapi penentangan konservatif kulit putih terhadapnya teratur dan kuat. Gerakan reaksioner mula layu selepas pemberontakan. Sidney Fine menyatakan itu:[97]
Rusuhan Detroit pada tahun 1967 dan gangguan kaum yang dicetuskan di tempat lain di negeri ini, termasuk Flint dan Pontiac, meningkatkan bilangan Bandar Michigan dengan peraturan perumahan yang adil kepada lima belas pada November 1967, jumlah terbesar di mana-mana negeri pada masa itu, dan kepada tiga puluh -lima menjelang Oktober 1968, termasuk beberapa pinggir bandar Detroit yang sebelum ini hampir keseluruhannya putih.
Gabenor Romney segera bertindak balas kepada pergolakan itu dengan sesi khas badan perundangan Michigan, di mana beliau mengemukakan cadangan perumahan menyeluruh yang merangkumi bukan sahaja perumahan yang adil, tetapi "penempatan semula yang penting, hak penyewa dan perundangan penguatkuasaan kod." Romney telah menyokong cadangan sedemikian sebelum ini pada tahun 1964 dan 1965, tetapi meninggalkannya dalam menghadapi pembangkang yang teratur. Selepas pemberontakan itu, cadangan itu sekali lagi menghadapi tentangan daripada pemilik rumah kulit putih yang teratur dan parti Republikan gabenor sendiri, yang sekali lagi menolak undang-undang di Dewan. Kali ini, bagaimanapun, Romney tidak mengalah dan sekali lagi mencadangkan undang-undang perumahan pada sesi biasa badan perundangan 1968.
Gabenor secara terbuka memberi amaran bahawa jika langkah-langkah perumahan tidak diluluskan, "ia akan mempercepatkan pengambilan pemberontak revolusioner." Beliau menggesa "perundangan perumahan adil yang bermakna" sebagai "satu-satunya langkah paling penting yang boleh diambil oleh badan perundangan untuk mengelakkan kekacauan di bandar-bandar kita." Kali ini undang-undang meluluskan kedua-dua dewan perundangan. Kajian Sejarah Michigan menulis bahawa:[97]
Akta Perumahan Pameran Michigan, yang berkuat kuasa pada 15 Nov 1968, adalah lebih kuat daripada undang-undang perumahan adil persekutuan ... dan daripada hampir semua akta perumahan adil negeri sedia ada. Ia mungkin lebih daripada satu kebetulan bahawa negeri yang pernah mengalami gangguan kaum paling teruk pada tahun 1960-an juga menerima pakai salah satu akta perumahan adil negeri yang paling kuat.
Dua tahun selepas berakhirnya rusuhan 1967, Wayne County Sheriff Roman Gribbs, yang dilihat oleh ramai warga Detroit kulit putih sebagai "harapan putih" terakhir mereka di bandar dengan populasi kulit hitam yang semakin meningkat, mencipta Hentikan Rompakan, Nikmati Jalan Selamat (STRESS). ) kempen, unit polis rahsia dan elit yang membolehkan kekejaman polis.
STRESS menggunakan taktik yang dipanggil "operasi pukau", di mana pegawai polis cuba memerangkap bakal penjenayah dalam sengatan yang menyamar. Sejak penubuhannya, STRESS semua tidak mengendahkan penjenayah kulit putih, sebaliknya memfokuskan operasi mereka pada komuniti kulit hitam, dan meningkatkan konfrontasi antara komuniti kulit hitam dan polis. Semasa tahun pertama operasinya, Jabatan Polis Detroit mempunyai "jumlah tertinggi pembunuhan orang awam per kapita daripada mana-mana jabatan polis Amerika." Unit itu dituduh melakukan 500 serbuan tanpa menggunakan waran geledah dan membunuh 20 orang dalam tempoh 30 bulan, dan ini memupuk ketakutan dan kebencian yang tidak sihat antara masyarakat kulit hitam dan pasukan polis.
Kumpulan komuniti tidak mengambil masa yang lama untuk mula bertindak balas terhadap aktiviti STRESS. Pada 23 September 1971, Jawatankuasa Kecemasan Negara telah dibentuk untuk membantah pembunuhan, dan beribu-ribu orang berarak untuk menuntut pemansuhan STRESS.[98]
Mengikuti Senator Richard Austin, orang kulit hitam pertama dalam pelbagai jawatan politik dan profesional, datang Senator Coleman Young. Berbeza dengan gaya politik Senator Austin yang pendiam dan bertolak ansur, Young mengembangkan gaya politik yang liberal dan agresif dalam gerakan buruh dan radikal hitam pada akhir 1930-an. Young membantu menganjurkan Majlis Buruh Negro Kebangsaan (NNLC) dan menjadi pengarah eksekutifnya. Menemui dirinya dalam kedudukan kuasa nasional, dia berkata kepada jawatankuasanya: "Saya adalah sebahagian daripada orang Negro. Saya kini dalam proses memerangi apa yang saya anggap sebagai serangan dan diskriminasi terhadap rakyat saya. Saya berjuang menentang un -Aktiviti Amerika seperti hukuman mati dan penafian undi Saya berdedikasi untuk perjuangan itu dan saya tidak fikir saya perlu meminta maaf atau menjelaskannya kepada sesiapa sahaja" (Foner, 1981; Young dan Wheeler, 1995: 128). Kenyataan ini benar-benar mencerminkan pandangan orang kulit hitam di Detroit pada masa ini. Dengan kedudukannya dan perhatian nasional yang muncul, masyarakat kulit hitam mula berhimpun di belakang Young untuk Datuk Bandar menggantikan Roman Gribbs. Young mula membina sebahagian daripada kempennya berdasarkan apa yang dia percaya sebagai salah satu masalah utama bagi bandar yang dibahagikan mengikut kaum: STRESS. Young berkata, "salah satu masalah ialah polis menjalankan bandar... STRESS bertanggungjawab terhadap polarisasi letupan yang kini wujud; STRESS ialah skuad pelaksana dan bukannya skuad penguatkuasa. Sebagai datuk bandar, saya akan menghilangkan STRESS" (Detroit Free Press, 11 Mei 1973). Dia menambah, "keseluruhan sikap seluruh Jabatan Polis, mengikut sejarah, adalah satu intimidasi dan warganegara itu boleh disimpan selaras dengan kelab dan senjata daripada menghormati." Apabila Young dipilih untuk memegang jawatan, dia mewakili ketakutan dan kebencian terhadap STRESS di bandar yang perlu ditamatkan.[98]
STRESS secara tidak sengaja mempromosikan kuasa politik kulit hitam, dan pemansuhan unit STRESS memulakan permulaan membawa orang kulit hitam ke dalam jabatan polis.
Ini penting dalam konteks yang lebih besar daripada sekadar implikasi segera STRESS. Unit ini mencetuskan kempen Datuk Bandar dan pencalonan Datuk Bandar Coleman Young, yang akan menghabiskan 20 tahun akan datang memperjuangkan hak kulit hitam dan merangka semula hubungan antara pasukan polis dan masyarakat kulit hitam. Walaupun kempen STRESS adalah penting dengan sendirinya dari segi individu yang terbunuh atau keluarga individu ini, ia menjadi sangat penting untuk peralihan budaya yang akan dimudahkan oleh Datuk Bandar Coleman Young.
Konteks global kempen ini mengubah trajektori kuasa dan peluang politik dan profesional kulit hitam.
Selepas rusuhan itu, sekumpulan beberapa ratus aktivis Afrika Amerika bertemu di Detroit, di mana mereka mengisytiharkan Republik Afrika Baru dan kerajaan sementara untuknya.[99](p276)Ia adalah negara berasingan pertama yang diisytiharkan oleh orang Afrika Amerika di Amerika Syarikat.[99](p276)
Sehubungan dengan kejadian itu, kerosakan dalam sistem sedia ada menjadi jelas dan langkah-langkah telah diambil untuk menyelesaikan masalah tersebut. Pada tahun 1970, Bank Negara Kemerdekaan Pertama (kini Bank Kemerdekaan Pertama) memberikan modal kepada warga Afrika Amerika yang pada umumnya tidak dapat diakses kerana garis merah; ini menyediakan mobiliti sosial dan keadaan hidup yang lebih baik.[100][101]
Yang lain bekerja dengan kerajaan untuk memahami masalah itu, dan penyelidikan ini menyediakan asas untuk penyelesaian. Wayne State University bekerjasama dengan Jabatan Kesihatan, Pendidikan dan Kebajikan untuk mencipta Projek Bimbingan Kerjaya Pembangunan, yang mengkaji meningkatkan potensi pelajar miskin. Laporannya membantu membentuk tulang belakang beberapa program pendidikan.[100] Usaha-usaha lain untuk menyembuhkan datang daripada organisasi seperti Majlis Tindakan Antara Agama, yang berusaha untuk membawa orang-orang dari pelbagai kaum dan agama bersama-sama untuk menggalakkan dialog tentang ketidaksamaan kaum.[100]
Rusuhan 1967 mengilhamkan langkah aktif untuk membatalkan stereotaip dan menyelesaikan masalah sehari-hari, dengan rakyat Afrika Amerika menentang ketidaksamaan dalam kehidupan mereka. William Cunningham dan Eleanor Josaitis mengasaskan HOPE, sebuah organisasi yang menyasarkan kelaparan dan ketidaksamaan tempat kerja, pada tahun 1968. HOPE berkembang untuk menyediakan latihan kemahiran untuk golongan muda. Jeneral Baker dan Ron March mengetuai Pergerakan Kesatuan Revolusi Dodge, mencari suara di tempat kerja; Alvin Bush dan Irma Craft membimbing Pusat Pembangunan Kerjaya untuk menyediakan latihan kemahiran asas dan penempatan pekerjaan; dan Kor Penempatan Sukarelawan membantu warga Afrika Amerika untuk mendapatkan pendidikan kolej.[100]
Perubahan yang paling berpengaruh datang dari orang Afrika Amerika dalam kedudukan yang berkuasa. Rusuhan itu menyumbang kepada orang Afrika Amerika menjadi majoriti di Detroit, dan memberi mereka kuasa politik. Buat pertama kali dalam sejarah bandar ini, orang Afrika Amerika boleh menjejaskan dasar perbandaran. Tokoh politik seperti Datuk Bandar Coleman Young menggubal dasar yang cuba mengintegrasikan bandar. Young bermula dengan perubahan kepada jabatan polis dan bomba, melaksanakan sistem dua senarai yang memberi orang Afrika Amerika peluang kenaikan pangkat yang sama; matlamatnya adalah untuk mengimbangi solekan kaum dan jantina jabatan. Young meminta sokongan Presiden Jimmy Carter, membenarkan wang mengalir ke Detroit untuk penambahbaikan dalam pendidikan dan perumahan.[98] Pada tahun 1972, Majlis Bersama Detroit memilih presiden Afrika-Amerika pertamanya, Erma Henderson, yang memerangi garis merah dan diskriminasi insurans dalam sistem kehakiman dan ruang awam.[100]
Tinjauan yang dijalankan oleh EPIC-MRA, firma penyelidikan tinjauan, pada Julai 2016 memfokuskan pada evolusi hubungan hitam-putih sejak rusuhan. Tinjauan tinjauan itu meninjau 600 penduduk daerah Macomb, Oakland, dan Wayne. Tinjauan itu berlangsung dari 14–19 Julai, satu tempoh masa yang dicatat oleh Detroit Free Press adalah "semasa kekecohan negara yang berterusan terhadap polis menembak orang awam Afrika-Amerika, dan serangan balas terhadap pegawai di Dallas dan Baton Rouge."[102]
Responden tinjauan pendapat Detroit lebih optimistik tentang hubungan kaum berbanding purata kebangsaan. Tinjauan Washington Post/ABC News negara mendapati hanya 32% daripada orang yang mereka tinjauan percaya bahawa hubungan kaum adalah baik, berbanding dengan 56% dan 47% daripada warga Detroit berkulit putih dan hitam yang ditinjau, masing-masing.[103] Ini tidak mengejutkan Reynold Farley, seorang profesor sosiologi Universiti Michigan yang telah bersara dan pakar dalam demografi kaum Detroit. "Saya rasa lebih mudah bagi orang di kawasan Detroit untuk mengenali hubungan kaum berbanding orang di negeri seperti Maine, di mana hampir tiada populasi kulit hitam langsung dan maklumat itu datang daripada melihat insiden keganasan di televisyen", jelasnya.[102] Dalam soalan berikut, dakwaan Farley telah disahkan sebagai kontras yang ketara dalam persepsi kebangsaan vs. Detroiter tentang keadaan masa depan adalah jelas. Memandangkan hanya 10% daripada mereka yang ditinjau oleh Washington Post/ABC News percaya bahawa hubungan kaum kita menjadi lebih baik, manakala 33% daripada kulit putih dan 22% daripada warga Detroit berkulit hitam berpendapat mereka telah bertambah baik sejak 10 tahun lalu dan 50% daripada kulit putih dan 41% orang kulit hitam percaya mereka akan bertambah baik dalam tempoh lima tahun akan datang.
Walaupun maklum balas ini adalah tanda-tanda menggalakkan jurang perkauman yang semakin berkurangan di Detroit, dan penyelarasan yang lebih tinggi kepada hubungan kaum di bandar berbanding negara lain, persoalan lain mengenai persepsi warga Detroit terhadap rusuhan dan bagaimana penambahbaikan hubungan kaum direalisasikan. dalam pertunjukan kehidupan seharian mereka masih banyak pembaikan yang perlu dilakukan. Apabila ditanya perkataan mana yang akan mereka gunakan untuk menggambarkan rusuhan 1967 – rusuhan, pemberontakan atau pemberontakan – respons kulit putih ialah 61%, 12%, 12% dan kulit hitam, 34%, 27 %, 24%, masing-masing. Walau bagaimanapun, majoriti responden bersetuju bahawa sejak rusuhan yang mereka percaya terdapat kemajuan ketara berbanding sedikit atau tiada kemajuan Malangnya, ramai warga Detroit kulit hitam masih berasa seolah-olah mereka menghadapi jenis diskriminasi yang membawa kepada rusuhan pada mulanya. tempat. Detroiters kulit hitam yang ditinjau melaporkan bahawa dalam 12 bulan lalu 28% merasakan mereka telah dilayan secara tidak adil dalam pengambilan, gaji atau kenaikan pangkat, dua kali ganda kadar rakan sejawat kulit putih mereka. 73% juga percaya bahawa mereka dilayan kurang adil daripada orang kulit putih apabila cuba mencari "pekerjaan yang baik".[102]
.jpg)
Beberapa lagu secara langsung merujuk kepada rusuhan itu. Yang paling menonjol ialah "Hari Hitam pada bulan Julai", yang ditulis dan dinyanyikan oleh penyanyi-penulis lagu Kanada Gordon Lightfoot untuk album 1968 Did She Mention My Name?. Lain-lain termasuk lagu 1967 "The Motor City Is Burning" oleh John Lee Hooker,[104] yang turut dirakam oleh MC5 pada album 1969 mereka Kick Out the Jams; "Panic in Detroit", daripada album 1973 David Bowie Aladdin Sane; The Temptations' 1970 single "Ball of Confusion (Itulah Dunia Hari Ini)"; The Spinners' 1973 single "Ghetto Child"; Marvin Gaye "What's Happening Brother" daripada album 1971nya What's Going On; lagu tajuk daripada penerbit Detroit dan EP Det.riot '67 milik DJ Moodymann 2008, yang mengambil sampel rakaman audio daripada gulungan berita yang bercakap tentang rusuhan itu;[105] dan "Detroit '67" oleh penyanyi-penulis lagu Kanada Sam Roberts daripada album 2008 Love at the End of the World.
Episod Star Trek: The Original Series, "Let That Be Your Last Battlefield", menggunakan rakaman bangunan terbakar dari Detroit Riot 1967 untuk mendramatisir perang planet antara dua bangsa asing. Satu berwarna hitam di sebelah kiri putih di sebelah kanan, dan satu lagi bertentangan. Kedua-dua bangsa asing itu diwakili oleh bintang jemputan Frank Gorshin dan Lou Antonio.
Novel Iggie's House karya Judy Blume pada tahun 1970, yang menangani isu kebencian kaum yang timbul daripada perpindahan keluarga kulit hitam ke kawasan kejiranan yang kebanyakannya berkulit putih, juga merujuk kepada rusuhan itu. Protagonis buku itu, Winnie, secara tidak sengaja mendapat permulaan yang buruk dengan jiran barunya, Garbers (yang baru berpindah dari Detroit), dengan bertanya kepada tiga anak keluarga itu jika mereka mengambil bahagian dalam mana-mana rompakan.
Rusuhan itu juga digambarkan dalam filem Dreamgirls, Across the Universe dan Detroit.
Episod Detroit 1-8-7 pada 7 Disember 2010 di ABC menyiarkan rakaman arkib dan gambar Detroit semasa rusuhan 1967. Jalan cerita utama episod itu menggambarkan penemuan mayat lelaki kulit hitam dan mayat perempuan kulit putih pada 2010 di tempat perlindungan runtuhan yang dibina di bawah bangunan yang terbakar semasa rusuhan. Pada hakikatnya, terdapat dua orang, yang disenaraikan di atas, yang kehilangan nyawa mereka di ruang bawah tanah bangunan yang terbakar.[106]
Novel Middlesex karya Jeffrey Eugenides 2002 mempunyai penceritaan semula terperinci, dan membuat beberapa ulasan sosial mengenai rusuhan itu. Novel Joyce Carol Oates 1969 mereka mencapai kemuncak dengan rusuhan. Buku bukan fiksyen John Hersey 1968 The Algiers Motel Incident ialah kisah jenayah sebenar tentang insiden yang berlaku semasa rusuhan, dan filem Detroit 2017, yang ditulis oleh Mark Boal dan diarahkan oleh Kathryn Bigelow, adalah dramatisasi berdasarkan kejadian itu. Mereka yang terselamat dalam insiden itu mengambil bahagian dalam penerbitan filem itu.[107]
Banyak karya seni telah dicipta sebagai tindak balas kepada acara 1967, beberapa daripadanya telah disertakan dalam pameran 2017 "Seni Pemberontakan: Seni Hitam Pergerakan Hak Sivil", yang disusun oleh Valerie J. Mercer untuk Institut Seni Detroit. Black Attack (1967) telah dilukis oleh artis abstrak Detroit Allie McGhee sejurus selepas acara itu. Karya itu termasuk "strok warna yang luas yang kelihatan spontan, memberi bentuk kepada artis kenangan kekuatan dan keazaman orang kulit hitam menghadapi tentangan sengit untuk perubahan."[108]
Pada 2017, artis yang berpangkalan di Detroit Rita Dickerson mencipta 1967: Death in the Algiers Motel and Beyond. Dalam karya Dickerson "menggambarkan Algiers Motel dan potret tiga lelaki kulit hitam muda yang dibunuh di sana oleh polis. Di bawah potret itu adalah nama lelaki dan wanita yang telah meninggal dunia dalam beberapa tahun kebelakangan ini dalam pertemuan dengan polis, menggariskan fakta bahawa kekejaman polis berterusan mengorbankan nyawa orang kulit hitam."[108]
Bill Harris, seorang penyair, penulis drama dan pendidik yang berpangkalan di Detroit, menulis tentang keadaan komuniti hitam Detroit - yang dirujuk olehnya sebagai DBC - selepas Julai 1967 di Detroit: panduan muda ke bandar. Buku itu disunting oleh Sheldon Annis dan diterbitkan oleh Speedball Publications pada tahun 1970.[109][110]
Dua drama berdasarkan akaun secara langsung telah dilakukan pada tahun 2017.[111] Detroit '67 mempersembahkan ingatan daripada lima metro Detroit di Muzium Sejarah Afrika Amerika Charles H. Wright oleh Persatuan Rahsia Pencerita Berpintal. AFTER/LIFE, yang dipersembahkan di Pusat Rekreasi Joseph Walker Williams, membentangkan acara dari perspektif wanita dan gadis.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
