Сердарот
From Wikipedia, the free encyclopedia
Сердарот (грчки: Ο Αρματωλός) — најпознатото дело на македонскиот поет и преродбеник Григор Прличев. Делото е напишано во 1860 година, а на 25 март истата година тоа учествува во натпреварот за најдобра поема на грчки јазик (што секоја година се одржувал во Атина), и ја добива наградата Ловоров венец, како и парична награда. Поради силниот впечаток што ја оставила оваа поема, Прличев бил наречен „Втор Хомер“.[1] Наградата не останува долго во негови раце, затоа што одбива да се изјасни како Грк, и да ја прифати стипендијата за студии во Берлин или Оксфорд [1]. За успехот што го направил со „Сердарот“, Прличев во својата „Автобиографија“, ќе каже:
„ | ... тогаш усетив во мене неописиво волнение, какво што никогаш не сум осетувал. Тогаш никој не би ме познал: бев надвор од себеси. Очигледно, мој беше венецот [1] | “ |
![]() | |
Автор | Григор Прличев |
---|---|
Изворен наслов | 'Ο Αρμάτωλος' |
Преведувач | Георги Сталев |
Земја | Грција |
Јазик | грчки |
Жанр | поема |
Издадена | прво издание: 1860 година во Грција |
Поемата е оригинално напишана на грчки јазик, под насловот „О Арматалос“ (Ο Αρματωλος), но при крајот на животот Прличев ќе направи обид да ја преведе на македонски јазик [1]. Единствениот зачуван дел од авторовиот превод се следниве стихови (се гледаат јасни остатоци од старословенскиот јазик):
- Плачам тътнет Галешник народным.
- Кто зло вас, братие, постигло?
- Иль плоды вам град побил немирный,
- иль стада вам звере потребили?
- Ни плоды нам град побил немирный,
- ни стаса нам звере потребили,
- нь сгубили люты арнауты
- наша слава Кузмана Сердара,
- десна ръка Джеладимбегова,
- и нам тъпчят скверными ногами
- гъсты горы, прежде непристъпны.
- Така с рыданъем инвари вещали
- и жены их драпали си лица
- с писком....