Свето предание

Свето предание (грчки: Ιερά Παράδοση, латински: Traditio) — усно пренесување на учењето на Господ Исус Христос и настаните од евангелската историја. Тоа постоинапоредно со Светото писмо, го надополнува и помага правилно да се разбере.

Светите отци, носители на Светото предание (Василиј Велики, Григориј Богослов и Јован Златоуст)

Светото предание се однесува на сите оние духовни богатства наследени од светите предци, кои се во совршена хармонија со Светото писмо. Светото предание е многу пообемно од Светото писмо. Апостолот и евангелист Јован вели: „И има многу други работи што ги направил Исус, кои, ако се наведат по ред, мислам дека ни во самиот свет, напишаните книги не би можело да ги собере“. “ (Јов. XXI, 25). Православната црква смета дека Светото предание е постаро од Новиот завет и дека е во целосна согласност со неговото објавување.

Во Православната црква Светото предание опфаќа:^[1]

• кратки излагања и формулирања на православното верување;
• учењето за седумте свети тајни, како и чиновите како тие се вршат;
• апостолски правила (канони);
• правилата (каноните) на седумте вселенски собори;
• канони и правила на неколку месни синоди или собори;
• правила за црковна дисциплина на свети Василиј Велики и други светци;
• списи на светите отци;
• литургии и други црковни служби;
• житијата на христијанските светци и маченици;
• побожни обичаи, значења и симболи како израз на православната вера, надеж и љубов.

Денеска оние христијански цркви кои покрај Светото писмо го признаваат и почитуваат Светото предание се нарекуваат традиционални цркви (историски цркви). Тоа се Православната, Католичката и древните источни цркви.

Наводи

1. Вера светих — Катихизис источне православне цркве, епископ Николај Д. Велимировић, издање Светог архијерејског синода, стр. 8 и 9