Неохори (Серско)

Неохори (грчки: Νεοχώρι) — село во Валовишко, Егејска Македонија, денес во општината Синтика на Серскиот округ во областа Централна Македонија, Грција. Населението брои 418 жители (2021).

Неохори Νεοχώρι
Неохори
Местоположба во областа Неохори Местоположба на Неохори во општината Синтика и областа Централна Македонија
Координати: 41°16′N 23°5′E
Земја	Грција
Област	Централна Македонија
Округ	Серски
Општина	Синтика
Општ. единица	Беласица
Надм. вис.	&1000000000000009000000090 м
Население (2021)[1]
• Вкупно	418
Час. појас	EET (UTC+2)
• Лето (ЛСВ)	EEST (UTC+3)

Географија и местоположба

Селото се наоѓа во подножјето на планината Беласица, западно од Валовишта и Мандраџик, на надморска височина од 90 м.^[2]

Историја

Основано е по Граѓанската војна (1946 - 1949) од жителите на селата Липош и Тодорич. За прв пат се споменува како населба во пописот од 1951 г. со 498 жители. Во 1961 г. Неохори се води со 731, во 1971 г. со 587, во 1981 со 499, а во 1991 г. со 752 жители.^[2]

Жителите на селото ги задржуваат своите имоти во старите села и сѐ уште ги користат.^[2]

Население

Еве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:

Година	1940	1951	1961	1971	1981	1991	2001	2011	2021
Население	—	498	731	587	499	752	684	499	418

Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија

Самоуправа и политика

Во 1960-тите, селото станало самостојна општина.^[2] Општината Неохори била приклучена во општината Беласица во 1997 година, која била укината во 2011 година и станала дел од поголемата општина Синтика.

Селото припаѓа на општинската единица Беласица со седиште во селото Станица Порој, која припаѓа на поголемата општина Синтика, во округот Сер. Воедно, селото е дел од општинскиот оддел Неохори, во кој е единствено село.

Наводи

1. „Попис на населението од 2021 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
2. Симовски, Тодор (1998). Населените места во Егејска Македонија : географски, етнички и стопански одлики. II дел. Скопје: Институт за национална историја. стр. 255.