Зингшпил

Зингшпил (германски изговор: [ziŋɡʃpiːl]; множина: Singspiele; буквално „пее-игра“) е форма на германска музичка драма, сега се смета за жанр на опера.^[1] Се одликува со говорен дијалог, кој се менува со ансамбли, песни, балади и арии кои честопати биле строфични или како народни. Зингшпил заплетите се генерално комични или романтични по природа и често вклучуваат елементи на магија, фантастични суштества и комично претерани карактеризации на доброто и злото.

Волфганг Амадеус Моцарт (во средина) присуствувал на изведбата на неговиот зингшпил, Die Entführung aus dem Serail, во Берлин во 1789 година

Историја

Некои од првите зингшпили биле чудотворни претстави во Германија, каде што дијалогот бил испреплетен со пеење. До почетокот на XVII век, чудесните претстави станале вулгарни, зборот „Singspiel“ се наоѓал во весници,^[2] и секуларните зингшпили исто така биле изведувани, и во преведени позајмици или имитации од англиски и италијански песни и претстави, и во оригинални Германски креации.^[3]

Во XVIII век, некои зингшпили биле преводи на англиски балади-опери. Во 1736 година, прускиот амбасадор во Англија нарачал превод на баладната опера „Ѓаволот да плати“. Ова било успешно изведено во 1740-тите во Хамбург и Лајпциг. А понатаму верзија на ова била направен од страна на Јохан Адам Хилер и Кристијан Феликс Вајс во 1766 (Der Teufel ist los oder Die verwandelten Weiber), прва од серија такви соработки кои довеле до Хилер и Вајс да се нарекуваат "татковците на германскиот Зингшпил“.^[4]

Француските опери со говорен дијалог (опера комика) често биле препишувани на германски јазик и станале многу успешни во Виена кон крајот на 1770-тите и раните 1780-ти. Спротивно на тоа, германските преводи на современиот италијански опера-буфе, кои биле доста успешни во тоа време во Англија и Франција, биле значително поретки. Зингшпил се сметал за забава за средна до пониска класа - за разлика од претежно аристократските жанрови на опера, балет и сценска претстава - и обично ги изведувале патувачки трупи (како што се компаниите Кох, Дабелин и Кобервејн), наместо од основани компании во рамките на метрополитенските центри.

Моцарт напишал неколку зингшпили: Бастијан и Бастиен (1768), Zaide (1780), Die Entführung aus dem Serail (1782), Der Schauspieldirektor (1786) и на крај Die Zauberflöte (1791). Е.Т. Хофман, кој му се восхитуваl, го компонирал зингшилот, како што е Liebe und Eifersucht во 1807 година.

Во 1927 година, Курт Вејл создал нов збор „Сонгшпил“ за да го опише своето дело Mahagonny-Songspiel.

Наводи

Белешки

1. According to the 1908 edition of Grove's Dictionary of Music, the main distinction between opera and Singspiel is: "[Singspiel] by no means excludes occasional recitative in place of the spoken dialogue, but the moment the music helps to develop the dramatic denouement we have to do with Opera and not with Singspiel."
2. „GoogleBooks search result for "Singspiel"' 1600–1680“. Посетено на 2014-08-11.
3. Maitland, J. A. Fuller, ed.
4. Grove Dictionary of Music and Musicians (1980 edition), "Ballad opera."

Извори

• Барбара Русано Ханинг, Доналд ayеј Грут: Концизна историја на западната музика, WW Norton & Company, 1998 година.
• Речник на музика и музичари од Гроув, „Сингспиел“.

Надворешни врски

• Зингшпил на Ризницата ^?