Сјогренов синдром
From Wikipedia, the free encyclopedia
Сјогренов синдром (исто така наречено Dacryo-Sialo-Adenopathia atrophicans [1]) е хронична автоимуна болест [2] од ревматскиот тип и од групата на колагенози, во кои одредени имунолошки клетки ги напаѓаат егзокрините жлезди, особено плунковните жлезди и солзните жлезди, со лимфоцитна инфилтрација и прекумерна активност на Б-клетките, а може да дојде и до дополнителни воспалителни промени во внатрешните органи и централниот нервен систем.[2] Сјогреновиот синдром се манифестира со морфолошки промени во солзните и плунковните жлезди. Главните симптоми на суви очи и сува уста (ксеростомија) се нарекуваат уште како Сика-синдром. Се прави разлика помеѓу примарниот Сјогренов синдром (пСС) и секундарниот Сјогренов синдром (сСС), кој се јавува кога е придружен со други автоимуни болести (особено колагенози), како што се лупус еритематозус, ревматоиден артритис или системска склероза. Првичната појава на Сика-симптомите зборува за примарен Сјогренов синдром.[3]
Болеста е именувана по шведскиот офталмолог Хенрик Сјогрен, кој прв ја опишал во својата докторска теза во 1933 година.