Кралство Италија
From Wikipedia, the free encyclopedia
Кралство Италија (италијански: Regno d'Italia) — држава која постоела во периодот од 17 март 1861 година, кога Виктор Емануел II од Сардинија бил прогласен за крал на Италија, до 2 јуни 1946 година, кога граѓанското незадоволство довело до институционален референдум за напуштање на монархијата и формирање на современатаИталијанска Република. Кралството било основано преку обединување на неколку држави во текот на повеќедецениски процес, наречен Ризорџименто. Тој процес бил под влијание на Кралството Сардинија предводено од Савојската династија, кое може да се смета за правен претходник на Италија.
Кралство Италија | |
---|---|
1861–1946 | |
Motto: FERT (Гесло на Савојска династија) | |
Химна: (1861–1943; 1944–1946) Marcia Reale d'Ordinanza ("Кралскиот марш") | |
Главен град | |
Largest city | Рим |
Говорени јазици | италијански |
Вероисповед | 96% Римокатолици (државна религија) |
Демоним(и) | Италијанци |
Уредување | Унитарна парламентарна уставна монархија
|
Крал | |
• 1861–1878 | Виктор Емануел II |
• 1878–1900 | Умберто I |
• 1900–1946 | Виктор Емануел III |
• 1946 | Умберто II |
Премиер | |
• 1861 (прв) | Гроф Кавур |
• 1922–1943 | Бенито Мусолини[б 1] |
• 1945–1946 (последен) | Алсиде Де Гаспери[б 2] |
Legislature | Парламент |
• Upper house | Сенат |
• Lower house |
|
Историја | |
• Основање | 17 март 1861 |
• Виенски договор | 3 октомври 1866 |
• Италијанско освојување на Рим | 20 септември 1870 |
20 мај 1882 | |
• Лондонски договор | 26 април 1915 |
• Марш кон Рим | 28 октомври 1922 |
• Челичен пакт | 22 мај 1939 |
27 септември 1940 | |
• Пад на фашизмот | 25 јули 1943 |
• Република | 2 јуни 1946 |
Население | |
• 1861[1] | 21,777,334 |
• 1936[1] | 42,993,602 |
GDP (PPP) | 1939 estimate |
• Total | 151 милијарди (2.82 трилиони во 2019) |
Валута | италијанска лира (₤) |
Во 1866 година, Италија објавила војна на Австрија во сојуз со Прусија и, по нејзината победа, го добила регионот Венето. Италијанските трупи влегле во Рим во 1870 година, со што ставиле крај на повеќе од илјада години на папската временска моќ. Во 1882 година, Италија влегла во Тројна алијанса со Германското Царство и Австроунгарското Царство, по силните несогласувања со Франција за нивните соодветни колонијални експанзии. Иако односите со Берлин станале многу пријателски, сојузот со Виена останал чисто формален, делумно поради желбата на Италија да ги стекне Трентино и Трст од Австроунгарија. Како резултат на тоа, Италија ја прифатила британската покана да им се придружи на сојузничките сили за време на Првата светска војна, бидејќи западните сили ветиле територијална компензација (на сметка на Австроунгарија) за учество што било подарежливо од понудата на Виена во замена за италијанската неутралност. Победата во војната и дало на Италија постојано место во Советот на Лигата на народите.
Во 1922 година, Бенито Мусолини станал премиер на Италија, воведувајќи го периодот на владата на Националната фашистичка партија позната како „Фашистичка Италија“. Италијанските фашисти наметнале тоталитарно владеење и ја уништиле политичката и интелектуалната опозиција. Тие промовирале економска модернизација и традиционални општествени вредности. Тие донеле приближување со Римокатоличката црква преку Латеранските договори кои го создале Ватикан како суверена држава. Во доцните 1930-ти, фашистичката влада започнала поагресивна надворешна политика. Ова вклучувало војна против Етиопија, започната од италијанска Еритреја и италијанскиот Сомалиланд, што резултирало со нејзина анексија;[2] конфронтации со Друштвото на народите, што довело до санкции; растечки економски автократизам; и потпишување на Челичниот пакт.
Фашистичка Италија станала членка на силите на Оската во Втората светска војна. До 1943 година, германско-италијанскиот пораз на повеќе фронтови и последователните сојузнички истовари во Сицилија довеле до пад на фашистичкиот режим. Мусолини бил уапсен по наредба на кралот Виктор Емануел III. Новата влада потпишала примирје со сојузниците во септември 1943 година. Германските сили ја окупирале северна и централна Италија, формирајќи ја Италијанската социјална република, колаборационистичка марионетска држава, сè уште предводена од Мусолини и неговите фашистички лојалисти. Како последица на тоа, земјата западнала во граѓанска војна, при што италијанската совоинствена армија и движењето на отпорот се бореле со силите на Социјалната Република и нејзините германски сојузници.
Набргу по војната и ослободувањето на земјата, граѓанското незадоволство довело до институционален референдум за тоа дали Италија да остане монархија или да стане република. Италијанците одлучиле да ја напуштат монархијата и да ја основаат Италијанската Република, денешна италијанска држава.