Интервал (музика)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Интервал (латински: intervallum, простор) во музиката претставува растојание помеѓу кои било два тона од скалата, со исклучок на прима во кој и двата тона се со иста висина.[1] Интервалите првенствено се делат на хармонски, во кои истовремено звучат два тона и мелодиски, кога се слушаат двата тона еден по друг. Следните две поделби на интервалот се според големината и видот.[2][3]
Во западната музика, интервалите се најчестите разлики помеѓу нотите во дијатонска скала. Најмалиот од овие интервали е полутон. Интервалите помали од полутоновите се нарекуваат микротонови. Тие можат да се формираат со употреба на ноти од разни видови недијатонски скали. Некои од најмалите се нарекуваат запирки, а со тоа се опишуваат мали отстапувања, забележани во одделни системи на подесување, меѓу енхармонски еквиваленти ноти како C♯ и D♭. Интервалите можат да бидат арбитратно мали, па дури и неприметливи за човечкото уво.
Во физичка смисла, интервалот е врска помеѓу две звучни честоти. На пример, кои било две ноти на една октава имаат сооднос на честота 2:1 меѓусебно. Ова значи дека последователните чекори на зголемување за истиот интервал резултираат со експоненцијално зголемување на честотата, иако човечкото уво го перцепира ова како линеарно зголемување на висината. Поради оваа причина, интервалите често се мерат во центи, единици добиени од логаритмот од односот на честотата.
Во западната музичка теорија, најчестата шема за именување за интервали опишува две својства на интервалите: квалитет (чист, голем, мал, зголемен, намален) и број (унисон, втор, трет, итн.) Некои примери се мала терца или совршена квинта. Овие имиња не само што ги идентификуваат разликите во полутоновите помеѓу горните и долните ноти, туку и начинот на кој се пишува специфичноста на интервалот. Важноста на правописот произлегува од историската практика на поделба на честотните односи на енхармонски интервали како што ♯ и ♭.[4]