stellae

Discretiva

stellae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
stēllae	casus genitivus singularis	substantivi stēlla
stēllae	casus dativus singularis	substantivi stēlla
stēllae	casus nominativus pluralis	substantivi stēlla
stēllae	casus vocativus pluralis	substantivi stēlla

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsteːllae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: stēl·lae — morphologica: stell-ae

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Etiamnunc frequenter stella sub altioris stellae vestigium venit: et Saturnus aliquando supra Iovem est et Mars Venerem aut Mercurium recta linea despicit, nec tamen propter hunc illorum concursum, cum alter alterum subit, cometes fit; alioquin annis omnibus fieret (omnibus enim aliquae stellae in eodem signo simul sunt). —Naturales quaestiones Senecae ^[1][2]

saec. I.

• quam naturam eius Pythagoras Samius primus deprehendit Olympiade circiter XLII, qui fuit urbis Romae annus CXLII. iam magnitudine extra cuncta alia sidera est, claritatis quidem tantae, ut unius huius stellae radiis umbrae reddantur. itaque et in magno nominum ambitu est. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Fontes