duplas

Discretiva

duplas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

duplās

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
duplās	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	duplō (duplāre)

Forma	Modus flexurae	originis
duplās	casus accusativus pluralis · genus femininum	adiectivi duplus
duplās	casus accusativus pluralis	substantivi dupla

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduplaːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plās — morphologica: dupl-as

Usus

Latinitas postclassica

saec. V.

• Torquati duplares, torquati simplares: torquis aureus solidus virtutis praemium fuit, quem qui meruisset praeter laudem interdum duplas consequebatur annonas. —Epitoma rei militaris Vegetii (fl.c.400). Liber secundus. VII Nomina et gradus principiorum Legionis, [10].

Lusitane

duplas

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
duplas	forma pluralis · genus femininum	adiectivi duplo
duplas	forma pluralis	substantivi dupla

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈdupłɐʃ]

Syllabificatio phonetica: du·plas — morphologica: dupl-as

Loci

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.

• Sunt enim termini: Ex his autem ipsis idem si feceris, ad duplum rursus comparatio remeabit. Pone enim primum minori aequum, id est 8, et ex secundo aufer primum, 16 relinquentur. Sed ex tertio, id est ex 72, aufer primum, id est 8, et duos secundos, id est bis 16, et erit reliqua pars 32. Quibus positis, ad duplas proportiones habitudo redigitur. Idem vero ex his si fiat, rem omnem ad aequalitatis summas eliquabimus. —De institutione arithmetica Boetii ^[1][2]

Fontes