Locus thermalis

Locus thermalis, brevius thermae appellatus,^[1] est urbs seu mansio ad fontem calidum situs, aquas medicatas vel minerales producentem, ubi balnea, gymnasia, deversoria, nosocomia aedificantur quae omnia sub eadem appellatione thermarum comprehendi possunt. Tales urbes tam oblectationis quam salutis causa visitantur.

Aquam Aquis Sulis bibere dilectum otio fruendi genus factum est

Aedificium thermarum Viciaci in Francia

Vide etiam paginam discretivam: Thermae (discretiva).

Urbes thermales in variis civitatibus florent. Anglice spa vocantur (quod verbum e nomine vernaculo Spa urbis Belgicae Aquarum Spadanarum) deductum est), Francogallice ville d'eau ("urbs aquarum"), Theodisce Bad.

Notae

1. "Héviz, fn. thermae; locus thermalis": Pal Bugat Termeszettudomanyi szohalmaza = Naturwissenschaftliches Wörterbuch (1843) (p. 186 apud Google Books)

Bibliographia

Opera generalia

• Andreas Baccius, De thermis. Romae, 1622 Textus apud Gallica Editio 1711 apud Internet Archive
• Ioannes Bauhinus, De aquis medicatis nova methodus. 1612 Textus apud Bibliothecam Wellcome
• "Liste des eaux minérales naturelles reconnues par les États membres" in Journal officiel de l'Union européenne

De Austria

• Franciscus Xavierius Dietl, Dissertatio inauguralis medicochemica de Austriaci imperii aquis medicatis Brisgoniae, Carinthiae, Carnioliae, Styriae, Tyrolis et nonnullis aliis. 1772 Textus apud Internet Archive

De Britannia

• Thomas Guidottus, De thermis Britannicis tractatus. Londinii, 1691 Textus apud Internet Archive
• Martinus Lister, Novae ac curiosae exercitationes et descriptiones thermarum ac fontium medicatorum Angliae. Londini, 1686 Textus apud Monacenses
• Joshua Walker, Dissertatio chemica inauguralis, de aqua sulphurea Harrowgatensi. Edinburgi, 1770 (Textus apud Google Books)

De Francia

• Samuel Cottereau Du Clos, Observationes super aquis mineralibus diversarum provinciarum Galliae. Lugduni Batavorum: Petrus Vander Aa, 1685 Textus apud Gallica; apud Internet Archive
• Lise Grenier, ed., Villes d’eaux en France. Lutetiae: Institut français d’architecture, 1985
• Dominique Jarrassé, Les Thermes romantiques. Bains et villégiature en France de 1800 à 1850. Claro Monte: Presses universitaires Blaise-Pascal, 1992
• Marie-Reine Jazé-Charvolin, "Les stations thermales : de l’abandon à la renaissance. Une brève histoire du thermalisme en France depuis l’Antiquité" in In situ vol. 24 (2014)
• P. Patissier, F. Boutron-Charlard, Manuel des eaux minérales naturelles. Lutetiae, 1837 (Textus apud Google Books)
• Jérôme Penez, Histoire du thermalisme en France au XIXe siècle. Lutetiae: Éditions Economica, 2005
• Jérôme Penez, "Les réseaux d’investissement dans le thermalisme au XIXe siècle en France" in In situ (2004) no. 4
• Bernard Toulier, Villes d’eaux. Stations thermales et balnéaires. Lutetiae: Imprimerie nationale, 2002

De Hungaria et Transylvania

• Sigismundus Bélteki, Conspectus systematico-practicus aquarum mineralium magni principatus Transylvaniae indigenarum. Vindobonae: Wimmer, 1818 (Textus apud Google Books)
• Adolphus Zsigmondy, Synopsis fontium medicatorum Hungariae praecipuorum respectu physico-chemico. Vindobonae: Ueberreuter, 1840 Textus apud Monacenses

De Italia

• Gregorius Morellus, De aquis medicatis agri Patavini, et de causis qualitatum quae eis in sunt, compendiolum. Patavii, 1567 Textus apud Internet Archive