Aeolis

Aeolis (-idis et apud poetas -idos, Acc. -ida, f.) (Graece: Αἰολίς) sive rarius etiam Aeolia (Graece: Αἰολία) est antiqua regio ab Aeolibus inhabitata in litore boreo-occidentali Aesiae minoris. Aeolis ab Hellesponti ostio (hodie: Dardanellae) a septentrionibus usque ad Hermum fluvium (hodie: Gediz) a meridie. Aeolis finitima est a septentrionibus Mysiae, a meridie Ioniae et ab oriente Lydiae.

Haec pagina de regione in Asia minore sita narrat. Si insulas a Sicilia in septentriones versus sitas quaeris, vide Aeoliae insulae.

Aeolis

Primi Aeoli a Thessalia venientes circa saeculum duodecimum a.C.n. sedes in insulis Lesbo et Tenedo et in continente asiatico inter Troadem et Ioniam collocavisse videntur^[1]. Secundum situm geographicum Herodotus urbes Aeolidis in tres partes dividit:^[2]

• Dodecapolis, duodecim urbes antiqussimae a meridie sitae
• urbes Idae montis, quae circa saeculum septimum a.C.n. conditae sunt
• urbes insulares: Tenedos, Hecatonnesus, Methymna et Mytilene (in Lesbo insula) et Chios.

Saeculo octavo a.C.n. civitates Aeolicae Dodecapolim (i.e. societam duodecim civitatum) formaverunt: Cyme, Larissa, Neonteichus, Temnus, Cilla, Notium, Aegiroessa, Pitane, Aegae, Myrina, Grynium et Smyrna.^[3]

Fontes

• Herodotus, Clio 149-151.
• Strabo, Geographica XIII.1-3.

Bibliographia

• Domenico Mancini: Archeologia greca dell'abate Domenico Mancini. Napoli: nella Tipografia della Società Filomatica, 1820, vol. IV, p. 311-12 (in interrete)
• Gustav Hirschfeld: Aiolis (3). In: Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Vol. I,1, Stuttgardiae 1893, Col. 1035 s.
• Michel Mourre, Dictionnaire encyclopédique d'histoire, Bordas, 1978.
• Pierluigi Bonanno, Aiolis. Storia e archeologia di una regione dell’Asia Minore alla fine del II millennio a.C., USA, 2006.

Notae

1. Pausanias III.2.1
2. Herodotus, Historiae I, 149
3. Strabo, Geographica XIII, 97-98

Nexus interni

• Dialectus Aeolica