Pagus Ticinensis

Ticinum est pagus Helvetianus ad meridiem Alpium spectans, qui nomen Ticino Italiane a flumine homonymo capit. Hic pagus a Padana planitie ad summas Alpes pertinet. Caput est Bilitio.

Vide etiam paginam discretivam: Ticinus (discretiva).

-2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

More information Notatiae elementi, Tabula ...

Pagus Ticini
Vexillum Ticini
Notatiae elementi
Caput:	Bilitio
Ambitus:	2.812 km²
Populatio:	346'539 (31.12.2013) ^[1]
Densitas:	120 incolae pro km²
Pars Helvetiae ab:	1803
Signum:	TI
Lingua:	Lingua Italiana
Pagina domestica:	www.ti.ch
Tabula
Tabula Ticini

Close

Finitimi pagi atque civitates sunt Valesia, Urania, Grisonia Italiaque, accurate provinciae Italiae Novum Comum, Baretium, Verbania.

Propter naturam loci et lacus Verbanum ac Ceresium aer temperatus est, Alpes Ticinum a calidis ventis nam protegunt. Super apricos colles vineae crescunt.

Mons Cinerum (Italiane it:Monte Ceneri) pagum Ticini in duas partes dividit: Supra Montem Cinerum (Italiane it:Sopraceneri) et Infra Montem Cinerum (Italiane it:Sottoceneri).

In vallibus multi lapidum moles^[2] corsum aquis interscindunt.

Altissimus Ticini mons est Adula, 3402 metra altus.

Incolae Ticini Lingua Italiana loquuntur, sed multi etiam Dialecto Langobardo. In vico tantum Selva Gurin (Italiane: Bosco Gurin) Lingua Germanica sermo officialis est.

Magna pars incolarum Ticini se Catholica esse profitetur, accurate:

Catholici (75,94 %)
Veteres Catholici (0,18%)
Musulmani (1,87 %)
Iudaei (0.12%)
Orthodoxi (2,35 %)
Protestantes (6.88%)
Sine religione (12,22 %)

(Fons:Helveticus census anno 2000)

Millennio 1 a.C.n. Leponti in vallibus Ticini et urbis Oscelae Lepontiorum habitabant.

Aevo Medio Mediolanum et Novum Comum de terris pagi Ticini contendere Mediolanenses circiter saeculum quartum decimum vicerunt. Postea Helvetii terras pagi Ticini saeculis quinto decimo et sexto decimo gradatim ceperunt, et in eas ut colonias (Italiane bagliaggi) dominata sunt.

Ab anno 1803 Ticinum pagus Helvetiae est.

Facultas legum faciendi pertinet ad Magnum Consilium (Italiane Gran Consiglio) a nonaginta legatis populi constitutum et administrandi ad Civitatis Consilium (Consiglio di Stato) a quinque legatis constitutum.

Ticino sunt octo districtus:

In Ticinum olim vixerunt aut nati sunt et hodie vivunt viri atque feminae noti:

Nati

Dominicus Fontana, pictor, architectus et sculptor.
Franciscus Borromini, architectus.
Dominicus Trezzini, architectus.
Antonius Ciseri, pictor
Franciscus Chiesa, scriptor
Carola Del Ponte, iuris consultus
Marius Botta, architectus.

Mortui

Urbes Oppidaque et Vici

Barerna, oppidum
Bedaliola, vicus
Bedoledus, vicus
Bilitio, urbs
Brixagus, oppidum
Cadelus, oppidum
Cibiascum, vicus
Clasus, vicus
Cumanus, vicus
Curea, vicus
Gudum (Helvetia), vicus
Locarnum, urbs
Luganum, urbs
Mendricus, vicus
Menuxius, vicus
Maxanius, vicus
Morbius Inferior, vicus
Vicus Subinates, vicus

Transitus

Flumina

Lacus

Terrae historicae

Insubria,

[1]
Confer Nuntius Officii Foederalis Statisticae, pag. 5^{[nexus deficit]}
[2]
Cf. Italiane diga in Castiglioni, Aloisius; Mariotti, Scaevola. Vocabolario della lingua latina, latino-italiano, italiano-latino. Quarta editio a Petro Georgio Parroni curata (Taurini, 2007).

Vicimedia Communia plura habent quae ad Ticinum (pagum) spectant.

Terra

Haec stipula ad geographiam spectat. Amplifica, si potes!

Ticini octo districtus

	Ticini vexillum
Bilitio \| Blenio \| Lebentina \| Locarnum \| Luganum \| Mendricus \| Riviera \| Vallis Maggia

Pagi Helvetiae


Turicum · Berna · Lucerna · Urania · Suitia · Subsilvania inferior · Subsilvania superior · Glarona · Tugium · Friburgum · Solodurum · Basilia Urbs · Basilia Rus · Scafusa · Abbatis Cella Interior · Abbatis Cella Exterior · Sanctogallum · Grisonia · Argovia · Turgovia · Ticinum · Pagus Valdensis · Valesia · Novicastrum · Genava · Iura Pagi Helvetiae

[1] [1]
Confer Nuntius Officii Foederalis Statisticae, pag. 5^{[nexus deficit]}

[2] [2]
Cf. Italiane diga in Castiglioni, Aloisius; Mariotti, Scaevola. Vocabolario della lingua latina, latino-italiano, italiano-latino. Quarta editio a Petro Georgio Parroni curata (Taurini, 2007).

[1]

[2]