Orestea (Graece Ὀρέστεια) est trilogiatragoediarum ab Aeschylo scriptarum, quae sunt Agamemnon (Ἀγαμέμνων), Choephoroe (Χοηφóρoι), atque Eumenides (Εὐμενίδες). In quibus narrantur caedes Agamemnonis a Clytaemestra facta, caedes Clytaemestrae ab Oreste, iudicium Orestis, finis exsecrationis Atridarum, ac placatio Furiarum. Etiam vis numenque deorum in rebus ac controversiis hominum tractatur.[1]Orestea est solum exemplum quod exstat trilogiae Graecae antiquae. Primum praemium Dionysiis anni 458 a.C.n. consecuta est. Multi Oresteam optimum Aeschyli opus habent. Principia trilogiae themata sunt discrimen inter ultionem et iustitiam et transitus a simultate propria ad litem lege ordinatam.[2] Primum post trilogiam tragoediarum Proteus (Πρωτεύς), drama Satyricum sequebatur, sed nihil eius nisi unus versus superstes est.
De posteritate
Orestea inter septem Aeschyleas fabulas aetate Romana ad usum scholarum selectas et hoc modo usque ad aetatem nostram traditas numerabatur, non inter tres quae tantummodo a discipulis Byzantinis adhuc legebanturː quam ob rem manuscripti Oresteam tradentes pauci sunt.
Inter Francogallicos interpretatores memorandi sunt Alexis Pierron (1854), Leconte de Lisle (1872)[3], Paul Claudel[4] (Gallimard, 1920) cuius interpretationi Darius Milhaud musicam composuit.
Bernard Latzarus, Leconte de Lisle, adaptateur des Erinnyes: contribution à l'histoire de l'hellénisme dans la littérature contemporaine: avec une note sur la Cassandre de Victor Hugo, Nemausi, 1920.
D.J. Conacher, Aeschylus' Oresteia: a literary commentary, Toronto, 1987
Gabriel del Estal, La «Orestiada» y su genio juridico. Justicia de sangre y espiritu urbano. Aportación, desde la tragedia, a la historia de la filosofia del derecho, de la religion y de la sociedad en el mundo antiguo. Prologo de José Camon Aznar, El Escorial, 1962 Recensio critica