Leo Tolstoj

Leo Nicolai filius Tolstoj (Russice: Лев Николаевич Толстой, tr. Lev Nikolaevič Tolstoj; 28 Augusti^[1] 1828 – 7 Novembris^[2] 1910) fuit scriptor Russicus.

Quick Facts

Close

Leo Tolstoj natus est in vico Jasnaja Poljana (Ясная Поляна, cuius nomen traducitur "Clarum Pratulum", nunc in regione Tulensi Russiae), in familia nobili. Anno 1830 decessit mater Leonis—Maria Nicolai filia, anno 1837 vitae defunctus est pater—Nicolaus Eliae filius, participans Belli Patrii anni 1812. Scriptor futurus domi educatus est. Annis 1844–1847 in Universitate Casanensi discebat, quod studium non perfecit. Anno 1851 venit in Caucasum, ubi frater senior munere militare fungebatur.

Tolstoj duos annos in Caucaso habitabat, ubi narrationem vocabulo Infantia («Детство») scripsit, quae fuit eius primum opus publicatum, anno 1852 in ephemeride nomine Contemporaneus («Современник») prodiit. Illa facta est pars prima operis autobiographici Quattuor aetates evolutionis («Четыре эпохи развития»), cuius partes secunda et tertia—Pueritia («Отрочество», 1852–1854) et Adulescentia («Юность», 1855–1857)—dein creatae sunt, pars ultima—Iuventus («Молодость»)—tamen nunquam scripta est. In quibus narrationibus eius scrupuloso descripsit et investigavit animum infantis, pueri adulescentisque; sic se declaravit exploratorem naturae humanae, sensus vitae, simplitatis voluntariae leges conscientiae inviolentiae intelligere volentem.

Annis 1851–1853, Tolstoj in bello Caucaseo participavit. Brevi tempore post initium Belli Crimaeani (quod annis 1853–1856 perdurabat) suo rogatu missus est Sebastopolim, in qua urbe a copiis Britanniarum Regni et Franciae obsessa pugnabat. Illo tempore scripsit Narrationes Sebastopolitanae («Севастопольские рассказы», annis 1855–1856 in Contemporaneo publicatis), ubi bellum ut homicidium cruentum malum simulac naturae humanae repugnans descripsit, et eos qui societatem Russicam eo affecerunt.

Anno 1855, Tolstoj Petropolim venit. Ibi nonnulla opera scripsit, sed non satisfactus est in creata sua. Voluntatem is suscepit, ut a litteris abeat et ruri habitaret.

Annis 1859–1862, Leo Tolstoj maxima cum cura cavebat scholae quam in vico Jasnaja Poljana condidit, conditionem activitatis paedagogicae in Russia peregreque studens et systema liberale educationis canens. Anno 1862, Sophiam Bers uxorem duxerat et postea in villa sua, in Jasnaja Poljana sita, traxit vitam patriarchalem et solitario ut caput familiae multiplicantis. Annis 1863–1869, Tolstoj creavit Bellum et pacem («Война и мир», ab anno 1865 publicabatur), opus eius notissimum, in quo depinxit vitam hominum (ut plurimum, nobilitatis) in Russia initio saeculi undevicensimo, tempore belli imperii illius contra copias Napoleonis. Denuo ad tempus a paedagogica attractus, ille scripsit Abecedarium («Азбука», 1871–1872) et Novum abecedarium («Новая азбука», 1874–1875), pro quibus composuit narrationes et transtulit fabulas, quae inclusae sunt in quattuor Libros Russicos pro lectione («Русские книги для чтения»). Annis 1873–1877, a Leone Tolstoj creatum est opus Anna Karenina («Анна Каренина», annis 1876–1877 publicatum) – historia feminae, quae ab affectione amoris ducta peregit furatrinam coniugalem, cuius causa problemata habuit et exsecuta est ad mortem.

Illo tempore Tolstoj gravem perturbationem spiritualem sensit. Opinionem suam de recto modo vivendi mutavit. Suam persuasionem novam expressit in operibus Confessio («Исповедь», annis 1879–1880 scriptum, anno 1884 publicatum) et Quae est fides mea? («В чём моя вера?», 1882–1884). Eius affectio religiosa extensit. Aristocrata comes Leo Tolstoj sibi persuasus est, ut bases exsistentiae nobilitatis falsae sint; illi placuerunt effigia ordinis rusticorum patriarchalis. A religione affectus, ille opinatus est: doctrina Christiana, distortionibus purificata, consociet homines ab ideis amoris et omniveniae. Scripsit opera Exploratio theologiae dogmaticae («Исследование догматического богословия», 1879–1880) et Coniunctio et translatio quattuor euangeliorum («Соединение и перевод четырёх евангелий», 1880–1881). Ecclesiam Christianam officialem, i.e., Ecclesiam Orthodoxam Russicam, reprehendebat (et anno 1901 ab illa segregatus est). Tolstoj negavit violentiam ut instrumentum certationis contra malum: credidit homines malos accusatione eius atque inoboedientia passiva vincere potuisse. Probavit igitur nec certationem politicam, nec revolutionem.

A labore manuali attractus, Leo Tolstoj arabat, ipse sibi calceos fecit, etc. Factus est vegetarianus. Sua opera litteraria prisca ut ludum damnabat. Gravabatur ob suetum modum vivendi familiae suae, quae novam doctrinam eius non secuta est. In scripturis suis Quid ergo agamus? («Так что же нам делать?», 1882–1886) et Servitum nostri temporis («Рабство нашего времени», 1899–1900) percensuit malam civilizatione contemporaneam et conclamabat ut homines in honestitate religioneque sese perficerent. In fabula nomine Mors Ioannis Eliae filii («Смерть Ивана Ильича», 1884–1886) narravit de viro, qui ante mortem suam absurditatem vitae suae intellexit, sed momento ultimo vitae vidit lucem symbolicam–incarnationem salvationis religiosae.

Tempore famis annis 1891, 1893 et 1898, Tolstoj ruricolis esurientibus venit auxilio. Sectantes religiosos protegebat. In epistulis ad imperatores Alexandrum III et Nicolaum II contra repressalia et tyrannidem intercessit. In fabula titulo Resurrectio («Воскресение», 1889–1899) coarguit legitimationes et instituta publica: iudicium, ecclesiam, privilegia nobilitatis, usurpationem capitalistam, pecuniam, carceres, prostitutionem, etc.

Leo Tolstoj aestimatus est caput litteraturae Russicae. Doctrina eius, vulgo Tolstovstvo (толстовство) vocatur, fuit vendibilis. Multi homines peregrinati sunt domui istius scriptoris in vico Jasnaja Poljana. Tolstoj activitatem suam creativam et publicam continuabat, e.g. poenam capitis decurrebat. Etiam Esperanticam studevit et hanc bene aestimavit.^[3]

Annis ultimis vitae suae scriptor ille mala spiritalia multa fungebatur, cum uxore sua (quae doctrinam eius negabat) litigabat atque controversiam inter sectatores suos videbat. Ut in concordia totali cum doctrina sua viveret, ob modum vivendi gravatus, Tolstoj 28 Octobris (10 Novembris calendarii Gregoriani) anno 1910 villam in Jasnaja Poljana liquit et, perfrictionis in via nanctae causa, mortuus est in statione Astapovo. Sepultus est in Jasnaja Poljana.