Lingua Graeca antiqua communis
lingua / From Wikipedia, the free encyclopedia
Lingua Graeca antiqua communis sive dialectus communis[1] (Graece διάλεκτος κοινή; hodie apud philologos Koine) est lingua communis Graeca ab Hellenismo (ca. 300 a.C.n. usque in tempus Imperii Romani (ca. 300 p.C.n.; secundum alios ca. 600) adhibita. Hoc genus linguae Graecae per multa saecula erat lingua franca regionum Mare Mediterraneum orientale circumiacentium et lingua altera Imperii Romani, quae etiam in provinciis occidentalibus longe lateque diffusa erat. Non solum originalis Novi testamenti sermo est, sed etiam ad doctrinam Christianam propagandam maximi momenti erat.
Unam legis e paginis de
disserentibus
Proto-Graeca (ca. 2000 a.C.n.)
Mycenaea (1600–1100 a.C.n.)
Graeca antiqua (800–300 a.C.n.)
Koine (300 a.C.n.–600 p.C.n.)
Graeca Media (600–1500)
Neograeca (ab anno 1500)
Vide etiam
Alphabetum Graecum
Alphabetum Graecum
Graeca leguntur in omnibus fere gentibus, Latina suis finibus exiguis sane continentur.