Decubitus
From Wikipedia, the free encyclopedia
Decubitus (-ūs, m.) (verbum neolatinum saeculo XIX creatum) est detrimentum cutis, cuius causae variae notae sunt; inter alias pressus continuus momentum magnum habet, quando homo propter morbum semper aut multum tempus iacere debet. Loci, qui saepius quam aliter affecti videntur, sunt super ossibus et sacro et coccygeo, atque calce vel coxis, rarius regione cubiti vel genus, tarsi, vel partis posterioris humerorum vel aliorum.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bc/Pressure_ulcer_points.svg/640px-Pressure_ulcer_points.svg.png)
Decubituum quattuor stadia distinguuntur, quorum primum est rubor, alia ulcera minus aut plus profunda.[1]
Consilium infirmeriae maximum momentum habet, quoniam cum decubitu non tractato effectus metuendi ac detrimentosi contrahent.