អាណាចក្រសុខោទ័យ

អាណាចក្រសុខោទ័យ គឺជានគរដើមរបស់ថៃ ដែលនៅតំបន់ជុំវិញទីក្រុងសុខោទ័យ ស្ថិតនៅភាគខាងជើងភាគកណ្តាលនៃ ប្រទេសថៃ ។ នគរនេះមានកំណើតប្រហែលពីឆ្នាំ ១២៣៨ រហូតដល់ឆ្នាំ ១៤៣៨ ហើយត្រូវបានគេដឹងជាទូទៅថាជា“ នគរថៃដំបូង” នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រថៃនៅសតវត្សរ៍ទី ២០ ។ ប្រាសាទដែលនៅសេសសល់ពីរដ្ឋធានីចាស់ ឥឡូវនេះមានចម្ងាយ១២ គីឡូម៉ែត្រ នៅខាងក្រៅ សុខោទ័យ នៅ Tambon ដនមឿងកៅ ត្រូវបានរក្សាទុកជា ឧទ្យានប្រវត្តិសាស្ត្រសុខោទ័យ និងបានកំណត់តំបន់បេតិកភណ្ឌពិភពលោក ។ទីក្រុងរដ្ឋថៃជាច្រើនបានទទួលឯករាជ្យបន្តិចម្ដងៗ ពីចក្រភពខ្មែរដែលកាន់តែទន់ខ្សោយទៅៗ ។ ទីក្រុងរដ្ឋនោះត្រូវបានគេនិយាយថាសុខោទ័យបានបង្កើតឡើងដោយក្សត្រមួយអង្គ នគរខ្លាំងដោយសារតែពុកឃុន ស្រីឥន្ទ្រាទិត្យ (ពាក្យ ពុកឃុន មានន័យថា លោកឪ)នៅឆ្នាំ១២៣៨គ.ស. ។ លក្ខណៈនយោបាយហៅតាមបុរាណហៅតាមបុរាណថា'ឪពុកគ្រប់គ្រងកូន' ដែលស្ថិតស្ថេរមកដល់ពេលនេះ ។ គ្រប់គ្នាអាចនាំយកបញ្ហារបស់ពួកគេទៅទូលស្ដេចដោយផ្ទាល់ ដោយមានកណ្ដឹងនូវពីមុខព្រះបរមរាជវាំងសម្រាប់គោលបំណងនេះ ។ ទីក្រុងត្រូវបានត្រួតត្រាមួយរយៈខ្លីនូវតំបន់ ដែលបានកាន់កាប់ក្រោមការគ្រប់គ្រងស្ដេចរាមកំហែង ជាអ្នកបង្កើតអក្ខរក្រមថៃ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីការចូលទីវង្គត់របស់ព្រះអង្គនៅឆ្នាំ១៣៦៥ នគរក៏បានធ្លាក់ចុះនិងក្លាយជាប្រធានបទ ដើម្បីការធ្វើឲលេចឡើងនូវរដ្ឋថៃ៖ នគរអយុធ្យានៅតំបន់ទន្លេចៅពញាខាងក្រោម ។

រដ្ឋថៃផ្សេងមួយទៀតដែលមានរួមគ្នា ជាមួយសុខោទ័យគឺជារដ្ឋស្រែមួយលាននៅខាងជើង តាំងនៅឆៀងម៉ៃ ។ ស្ដេចពញាម៉័ងក្រៃជាស្ថាបនិកនៃរដ្ឋនេះ ។ ទីក្រុងរដ្ឋនេះបានផុសឡើងនៅសម័យដូចគ្នាដូចសុខោទ័យ ។ ជាសក្ខីភាពស្រែមួយលានបានក្លាយ ជាសម្ព័ន្ធមិត្តិដ៏ជិស្និទ្ធនឹងសុខោទ័យ ។ បន្ទាប់ពីនគរអយុធ្យាបានលេចផុសឡើង និងពង្រីកឥទ្ធិពលរបស់ខ្លួនពីជ្រលងទន្លេចៅពញាមក សុខោទ័យជាចុងក្រោយក៏បានត្រូវបង្ក្រាប ។ សង្គ្រាមស៊ីសាច់ហុតឈាមរវាងនគរស្រែមួយលាន និងអយុធ្យាក៏បានបន្តជានិច្ចហើយឆៀងម៉ៃនៅទីបញ្ចប់ ក៏បានរាបទាបក្លាយជា'ប្រទេសចំនុះ'អយុធ្យា ។

ប្រវត្តិសាស្ត្រ

សម័យមន

បើយោងទៅតាម របាក្សត្រភាគខាងជើងថៃ សុខោទ័យ ( ថៃ : ศุโขทัย ) ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយប្រាយ៉ា (Paliraj) ដែលមកពី អាណាចក្រល្វោ ក្នុង 678 គ.ស ។

ក្នុងសម័យអាណាចក្រខ្មែរ

ការតាំងទីលំនៅនេះបានចាប់ផ្តើមជា ទីតាំងរបស់ ខ្មែរ ។  ក្នុងកំឡុងរជ្ជកាលនៃ ចក្រភពខ្មែរ ជនជាតិខ្មែរ បាន សាងសង់បូជនីយដ្ឋានខ្លះនៅទីនោះពួកគេខ្លះបានរួចជីវិតនៅក្នុង ឧទ្យានប្រវត្តិសាស្ត្រសុខោទ័យ ដូចជាទីសក្ការបូជាតាហ្វាដាងវត្តផាផៃហ្លួងនិងវត្តស៊ីសៃវ៉ាយ។  ប្រហែល ៥០ គីឡូម៉ែត្រភាគខាងជើងនៃសុខោទ័យគឺជាទីបញ្ជាការយោធាខ្មែរមួយទៀតរបស់ ស៊ីស សតឆាណាឡៃ ឬ ស្រីសាចាណាឡាឡា ។

នៅពាក់កណ្តាលសតវត្សរ៍ទី ១៣ កុលសម្ព័ន្ធ តៃ ដែលដឹកនាំដោយ ស៊ីឥន្ទ្រឥន្រ្ទបាន បះបោរប្រឆាំងនឹងចៅហ្វាយខេត្តខ្មែរនៅសុខោទ័យយ៉ាងណាហើយបានបង្កើតសុខោទ័យជារដ្ឋថៃឯករាជ្យហើយនៅតែជាមជ្ឈមណ្ឌលនៃអំណាចតៃរហូតដល់ចុងសតវត្សទីដប់បួន។

ការរំដោះពីឡាវ

មុនសតវត្សរ៍ទី ១៣ នរគថៃ បានកើតមានឡើងនៅតំបន់ខ្ពង់រាបភាគខាងជើងរួមទាំង នគរង៉ុនយ៉ាង នៃជនជាតិ តៃយ័ន (ផ្តោតលើ ឈៀងសែន និងអ្នកកាន់តំណែងមុននៃ ឡានណា ) និង អាណាចក្រហុកខេម របស់ជនជាតិ តៃលឺ (ផ្តោតលើ ឈៀង ហ៊ុង (សព្វថ្ងៃនេះ ជីងហុងនៅ ក្នុង ប្រទេសចិន ) ។ សុខោទ័យបានមជ្ឈមណ្ឌលពាណិជ្ជកម្មនិងជាផ្នែកមួយនៃ ល្វោ (សម័យបច្ចុប្បន្ន លពបុរី ) ដែលស្ថិតក្រោមការត្រួតត្រារបស់ អាណាចក្រខ្មែរ ។ ការធ្វើចំណាកស្រុករបស់ប្រជាជនតៃបានចូលទៅក្នុងផ្នែកខាងលើ ចៅប្រាយ៉ា ជ្រលងភ្នំបន្តិចម្តង ៗ ។

មិត្តភក្តិពីរនាក់គឺភូឃុន បាំងកាងហាវ និងផូឃុន ហ្វាមឿងបាន បះបោរប្រឆាំងនឹង ចៅហ្វាយខេត្តសុខោទ័យរបស់ ចក្រភពខ្មែរ ។ ឃុន មុននឹងក្លាយជាងារសក្តិភូមិថៃគឺជាឋានៈ តៃ សម្រាប់អ្នកគ្រប់គ្រងទីក្រុងដែលមានកំពែងរឹងមាំនិងភូមិនៅជុំវិញដែលរួមគ្នាហៅថា មឿង ។ ក្នុងការប្រើប្រាស់ដែលមានវ័យចំណាស់បានដាក់បុព្វបទដោយ pho ( พ่อ ) "ឪពុក"  (ប្រៀបធៀបនៅក្នុងសំឡេងនិងន័យ នៅតាមជនបទជាភាសាអង់គ្លេស paw ) ។ Bangklanghao បានគ្រប់គ្រងសុខោទ័យជា ស្រី ឥន្ទ្រឥន្ទ្រិ តា - ហើយបានចាប់ផ្តើម រាជវង្សផារាំង- គាត់បានពង្រីកនគរដំបូងរបស់គាត់ទៅទីក្រុងជាប់ព្រំដែន។ នៅចុងបញ្ចប់នៃរជ្ជកាលរបស់លោកនៅក្នុង 1257, នគរសុខោទ័យគ្របដណ្តប់ជ្រលងភ្នំខាងលើទាំងមូលនៃ ទន្លេចៅពញា (បន្ទាប់មកគេស្គាល់ថាជាแม่น้ำ ( ណាម Mae "មាតាទឹក") ដែលជាឈ្មោះថៃទូទៅសម្រាប់ទន្លេ។ )

ប្រវត្តិវិទូជនជាតិថៃបុរាណបានចាត់ទុកថាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃព្រះរាជាណាចក្រសុខោទ័យគឺជាការចាប់ផ្តើមនៃប្រជាជាតិរបស់ពួកគេពីព្រោះគេដឹងតិចតួចអំពីនគរមុនសុខោទ័យ។ ការសិក្សាប្រវត្តិសាស្ត្រសម័យទំនើបបង្ហាញថាប្រវត្តិសាស្ត្រថៃបានចាប់ផ្តើមមុនសម័យសុខោទ័យ។ ប៉ុន្តែមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសុខោទ័យនៅតែជាព្រឹត្តិការណ៍ប្រារព្ធ។

វត្តសាផានហ៊ិនឧទ្យានប្រវត្តិសាស្ត្រសុខោទ័យ

ព្រះអាខណាវត្តស៊ីជុំឧទ្យានប្រវត្តិសាស្ត្រសុខោទ័យ

ការពង្រីកនៅក្រោមរ៉ាមខេម

ភូឃុនបាងមឿង និងបងប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ រ៉ាមខាំហៀង បានពង្រីកអាណាចក្រសុខោទ័យ។ ទៅភាគខាងត្បូង Ramkamhaeng ដាក់ក្នុងព្រះរាជ្យនៃសុវណ្ណភូមិនិងស្រី Thamnakorn (ការ Tambralinga ) និងតាមរយៈ Tambralinga បានអនុម័ត ថេរវាទ ជាសាសនារបស់រដ្ឋ។ ប្រវត្តិសាស្រ្តប្រពៃណីបានពិពណ៌នាអំពីការពង្រីកសុខោទ័យតាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យហើយភាពត្រឹមត្រូវនៃការអះអាងទាំងនេះត្រូវបានជំទាស់។ នៅភាគខាងជើង Ramkamhaeng ដាក់ Phrae និង Muang Sua (ហ្លួងព្រះបាង) ក្រោមការគោរព ។

នៅភាគខាងលិច Ramkhamhaeng បានជួយ មន នៅក្រោមវ៉ា រ៉េរ (ដែលត្រូវបានគេនិយាយថាបានយកឈ្នះកូនស្រីរបស់ Ramkamhaeng) ដើម្បីរំដោះខ្លួនចេញពី ការគ្រប់គ្រងរបស់ បាកាន ហើយបានបង្កើតនគរមួយនៅឯនគរ ម៉ាតាបាន (ក្រោយមកពួកគេបានផ្លាស់ទៅ ប៉េហ្គូ ) ។ ដូច្នេះប្រវត្ដិវិទូថៃបានចាត់ទុកព្រះរាជាណាចក្រម៉ាតាប៉ានជាដៃទន្លេសុខោទ័យ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយនៅក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្តែងការត្រួតត្រារបស់សុខោទ័យប្រហែលជាមិនត្រូវបានពង្រីករហូតមកដល់ពេលនេះទេ។

ទាក់ទងទៅនឹងវប្បធម៌វិញ Ramkhamhaeng បានស្នើសុំព្រះសង្ឃមកពី Sri Thamnakorn ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយសាសនាថេរវាទនៅសុខោទ័យ។ នៅឆ្នាំ ១២៨៣ ស្គ្រីនសុខោទ័យ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយ Ramkamhaeng ដោយបង្កើតទៅជា Ramkamhaeng Stele ដ៏ចម្រូងចម្រាសដែល រកឃើញដោយ មង្គលទី ៦០០ ឆ្នាំក្រោយមក។ អក្សរស៊ូគូថៃក្រោយមកបានវិវត្តទៅជាអក្សរថៃសម័យបច្ចុប្បន្ន។

នេះក៏ជាពេលដែលទំនាក់ទំនងដំបូងជាមួយ រាជវង្សយាន ត្រូវបានបង្កើតឡើងហើយសុខោទ័យបានចាប់ផ្តើមបញ្ជូនបេសកកម្មពាណិជ្ជកម្មទៅកាន់ប្រទេសចិន។ របស់ល្អដែល នាំចេញ ពីសុខោទ័យគឺ សាំងកាឡុក ( ផើងផ្កា រាជវង្សសុង ) ដែលជាសម័យតែមួយគត់ដែលសៀមបានផលិតសេរ៉ាមិចតាមបែបចិនហើយត្រូវបានគេប្រើប្រាស់នៅសតវត្សរ៍ទី ១៤ ។

ការធ្លាក់ចុះនិងការត្រួតត្រារបស់អយុធ្យា

នៅដើមសតវត្សទីដប់បួនជនជាតិថៃនៃសុខោទ័យបានគ្រប់គ្រងប្រទេសថៃបច្ចុប្បន្នភាគច្រើន។ មានតែខេត្តភាគខាងកើតប៉ុណ្ណោះដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្មែរ។  បន្ទាប់ពីមរណភាពរបស់រ៉ាមខាហាំដៃទន្លេសុខោទ័យបានបែកបាក់។ Ramkhamhaeng ត្រូវបានស្នងរាជ្យបន្តដោយកូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ Loethai ។ នគរ វេស្សន្តរអ៊ូ រ៉ាតរ៉ាត ដំបូង នៅភាគខាងជើងបន្ទាប់មកមិនយូរប៉ុន្មាន នគរឡាវ នៅ ហ្លួងព្រះបាង និង វៀងចន្ទន៍ ( វៀងចាន់ ) បានរំដោះខ្លួនពីត្រួតត្រារបស់ពួកគេ។ នៅឆ្នាំ ១៣១៩ រដ្ឋ មន នៅភាគខាងលិចបានបែកបាក់គ្នាហើយនៅឆ្នាំ ១៣២១ ឡាណាបានដាក់ តាក់ដែលជាទីក្រុងចំណាស់ជាងគេមួយស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សុខោទ័យស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្លួន។ ទៅភាគខាងត្បូងទីក្រុងដែលមានអនុភាពនៃ សុវណ្ណបុរី ផងដែរបានបំបែកដោយឥតគិតនៅដើមរជ្ជកាល Loethai នេះ។ ដូច្នេះនគរនេះត្រូវបានកាត់បន្ថយយ៉ាងឆាប់រហ័សទៅជាអតីតសារៈសំខាន់ក្នុងស្រុករបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។

នៅឆ្នាំ ១៣៤៩ កងទ័ពមកពី នគរអយុធ្យា បានចូលលុកលុយហើយដាក់សុខោទ័យនៅក្រោមដៃទន្លេរបស់នាង។  បន្ទាប់មកនៅឆ្នាំ ១៣៧៨ ស្តេច ល្វីថៃ ត្រូវចុះចូលចំពោះអំណាចថ្មីនេះក្នុងនាមជារដ្ឋរាជវង្ស។

Silajaruek Pokhun Ramkhamhaeng សារមន្ទីរជាតិបាងកក

នៅឆ្នាំ ១៤២៤ បន្ទាប់ពីមរណភាពរបស់ សៃលៃថៃ កូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះ Phaya Ram និង Phaya Ban Muang ( Mahathammaracha IV ) បានប្រយុទ្ធដណ្តើមរាជបល្ល័ង្ក។ អ៊ិនថាឆាឆា នៃខេត្តអយុធ្យាបានធ្វើអន្តរាគមន៍និងបែងចែកនគររវាងអ្នកទាំងពីរ នៅពេលមហាត្មៈម៉ារ៉ាចាទី ៤ សោយទិវង្គតនៅឆ្នាំ ១៤៣៨ ស្តេច បូ រ៉ាម៉ារ៉ាចា ទី ២ នៃអយុធ្យាបានតម្លើងកូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះរ៉ាមស៊ាន (ស្តេចនាពេលអនាគត Borommatrailokanat នៃអយុធ្យា) ធ្វើជា ឧបរាជ នៅសុខោទ័យ ដោយមានអម ដោយបុគ្គលិករដ្ឋបាលអយុធ្យានិងយោធភូមិភាគយោធាដែលជាការបញ្ចប់សុខោទ័យជានគរឯករាជ្យ។ ។

Silajaruek នៃសុខោទ័យគឺជាសិលាចារឹកថ្មរាប់រយដែលបង្កើតជាកំណត់ត្រាប្រវត្តិសាស្ត្រនាសម័យនោះ។ ក្នុងចំណោមសិលាចារឹកសំខាន់បំផុតគឺសិលាចារុក្សភូឃុនរ៉ាមហាំង (សិលាចារឹកថ្មរបស់ស្តេចរ៉ាមខេមហៀង) ស៊ីឡាចារុកវត្តស្រិមជុម (កំណត់ហេតុអំពីប្រវត្តិសាស្ត្រតំបន់និង ប្រទេសស្រីលង្កា ) និងស៊ីឡាចារុកវត្តផាមួង (កំណត់ត្រានយោបាយ-សាសនារបស់ស្តេចឡូតៃ) ។

ការរួមបញ្ចូលគ្នាបន្តិចម្តង ៗ ជាមួយអយុធ្យា

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយវាមិនត្រូវបានបញ្ចូលនិងបញ្ចូលទៅក្នុងអាណាចក្រអយុធ្យាទេផ្ទុយទៅវិញ ម៉ាន់ដាឡា ទាំងពីរ និងប្រពៃណីរបស់ពួកគេបញ្ចូលគ្នាបន្តិចម្តង ៗ ក្នុងកំឡុងសតវត្សទី ១៥ និង ១៦ ។ សង្រ្គាមរដ្ឋបាលស្ថាបត្យកម្មការអនុវត្តសាសនានិងភាសារបស់សុខោទ័យបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដល់ជនជាតិអយុធ្យា។ ដោយសាររាជាណាចក្រអយុធ្យាមិនទាន់មានរដ្ឋបាលកណ្តាលអតីតដែនដីសុខោទ័យដែលបច្ចុប្បន្នហៅថា“ ទីក្រុងខាងជើង” ឬ មឿង ខាងជើងបាន បន្តគ្រប់គ្រងដោយពួកអភិជនក្នុងស្រុកក្រោមការត្រួតត្រារបស់អយុធ្យា។ នៅក្នុងលក្ខខណ្ឌទំនើបរដ្ឋនេះអាចត្រូវបានពិពណ៌នាថាជាប្រភេទនៃ“ សហព័ន្ធ” ។ “ ទីក្រុងភាគខាងជើង” ដ៏សំខាន់បំផុតឥឡូវនេះគឺ ភីតសានុឡុកដូចដែលសុគន្ធថៃបានបាត់បង់សារៈសំខាន់យ៉ាងច្រើន។ ពួកអភិជនភាគខាងជើងបានភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយពួកវរជនអយុធ្យាតាមរយៈសម្ព័ន្ធភាពអាពាហ៍ពិពាហ៍ហើយមេដឹកនាំយោធាភាគខាងជើងបានបម្រើការយ៉ាងលេចធ្លោនៅក្នុងជួរកងទ័ពអយុធ្យាខណៈដែលប្រពៃណីយោធានៅសុខោទ័យត្រូវបានចាត់ទុកថាតឹងរ៉ឹងជាង។

ពីឆ្នាំ ១៤៥៦ ដល់ ១៤៧៤ អតីតទឹកដីសុខោទ័យគឺជាកម្មវត្ថុនៃ សង្គ្រាមរវាងអយុធ្យានិងនគរថៃខាងជើង នៃ ឡានណា ។ នៅឆ្នាំ ១៤៦២ រដ្ឋសុខោទ័យបានបះបោរប្រឆាំងនឹងអយុធ្យាហើយបានចងសម្ព័ន្ធជាមួយសត្រូវរបស់ខ្លួនគឺឡានណា។ ក្នុងកំឡុងពេលនេះភីស្សាណុលបានបម្រើជា“ រាជធានីទី ២” នៃព្រះរាជាណាចក្រអយុធ្យាហើយនៅឆ្នាំ ១៤៦៣ ស្តេចបូរម៉ាត្រាឡៃកាណាតថែមទាំងបានផ្លាស់ទីលំនៅរបស់គាត់នៅទីនោះដោយសន្មតថាជិតដល់ជួរមុខ។ ពាណិជ្ជករព័រទុយហ្កាល់សហសម័យបានពណ៌នាក្រុងអយុធ្យានិងភីស្សានូឡុកថាជា“ រដ្ឋភ្លោះ” ។ ពួកអភិជនភាគខាងជើងដែលចុះមកពីវរជនសុខោទ័យចាស់តែងតែដើរតួជាអ្នកបង្កើតស្តេចនៅក្នុងជម្លោះស្នងរាជ្យអយុធ្យា។ នៅឆ្នាំ ១៥៦៩ មហា ត្មៈម៉ារ៉ាឆាបន្ទាប់មកចៅហ្វាយខេត្តភីស្សាណុលនិងឧបរាជក្រុងខាងជើងដែលអះអាងថាចុះពីរាជវង្សសុខោទ័យចាស់បានឡើងសោយរាជ្យអយុធ្យា។

បន្ទាប់ពីសមរភូមិនៃ ទន្លេ Sittaung ក្នុង 1583, នារាសូរ្យិ៍ បន្ទាប់មក uparaja (ឧបរាជ) នៃអយុធ្យានិងអ្នកគ្រប់គ្រងខេត្ត Phitsanulok ការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅប្រជាជនដែលមកពីភាគខាងជើងទីក្រុងដោយបង្ខំ ខេត្ត Phitsanulok , សុខោទ័យ , លោក Phichai , Sawankhalok ( ស៊ី Satchanalai ), Kamphaeng Phet , Phichit និង បាង ទៅតំបន់ជុំវិញអយុធ្យា

== ស្តេច ==សមវីរះយុទ្ធ

សូមមើលផងដែរ

• អាណាចក្រស្រីវិជ័យ

• អាណាចក្រចម្ប៉ា