Конструктивизм

Конструктивизм (лат. contructio - құру) - адамды қоршаған материалдық ортаны жобалаудың жаңа әлеуметтік-функционалдық міндеттерін айқындайтын кеңес өнерінің 1920 - 30 жылдарындағы бағыт. Конструктивизмнің басты принциптері: жоспарланған шешімдері мен конструкциялардың көзделген мақсатқа барынша сәйкестігі, салынатын құрылыстың тиімділігі, жаңа әлеум. тұрмысқа үйлесетін, әрі жергілікті жағдайлар мен ұлттық дәстүрлерді жете бағаламайтын тұрпайы формаларды асыра әдемілеу. Конструктивизм ерекшелігі құрылыстардың стилистик. ішкі және сыртқы кескіш қарапайым, біркелкі болды. Архитекторлар қабырға мен терезе ойықтарының көптеген қажетсіз элементтерін алып тастады. Конструктивизм архит. ғимараттарының композициялық құрылысы асимметриялы, көлденең бағытталған, терезелері тұтас 1-қабаты ішіне қарай шегініңкі немесе тіреу-бағаналары жүйелі болып келеді. Қазақстанда конструктивизм үлгісі 1926 жылдан бастап орнықты. Алматы қалысының қоғамдық орт. бөлігіндегі: Үкімет үйі (қазіргі Қазақ Ұлттык өнер академиясы, 1928 - 31, арх. М.Я. Гинзбург), байланыс үйі 1939, (арх. Г.Г. Гераспмов), т.б. конструктивизм әдісімен салынған.^[1]

Дереккөздер

1. Қазақ мәдениеті. Энциклопедиялық анықтамалық. Алматы: “Аруна Ltd.” ЖШС, 2005 ISBN 9965-26-095-8