![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/89/Bundesarchiv_B_145_Bild-F004665-0003%252C_Walter_Hallstein.jpg/640px-Bundesarchiv_B_145_Bild-F004665-0003%252C_Walter_Hallstein.jpg&w=640&q=50)
ჰალშტაინის დოქტრინა
From Wikipedia, the free encyclopedia
ჰალშტაინის დოქტრინა — 1950-1970 წლებში გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკის (დასავლეთი გერმანია) საგარეო პოლიტიკის ძირითადი პრინციპი, უკავშირდება ვალტერ ჰალშტაინის სახელს. ჩვეულებრივ, ის გულისხმობს, რომ ფედერალური რესპუბლიკა არ დაამყარებს დიპლომატიურ ურთიერთობას არც ერთ სახელმწიფოსთან, რომელიც ცნობს გერმანიის დემოკრატიულ რესპუბლიკას (აღმოსავლეთი გერმანია). თავდაპირველად, დოქტრინა თავისი შინაარსით უფრო ბუნდოვანი იყო, რადგან არ არსებობდა ოფიციალური ტექსტი. თუმცა, შემდგომში მისმა მთავარმა მიმდევარმა, ვილჰელმ გრიუმ საჯაროდ განმარტა ხედვის ძირითადი დებულებები რადიოს საშუალებით. კონრად ადენაუერმა, რომელიც გერმანიის კანცლერი იყო 1949-1963 წლებში, მკაფიოდ განსაზღვრა პოლიტიკური კურსის ცენტრალური პრინციპები და საფუძვლები, გერმანიის პარლამენტის სხდომაზე, 1955 წლის 22 სექტემბერს.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/89/Bundesarchiv_B_145_Bild-F004665-0003%2C_Walter_Hallstein.jpg/640px-Bundesarchiv_B_145_Bild-F004665-0003%2C_Walter_Hallstein.jpg)
ჰალშტაინის დოქტრინა გულისხმობდა, რომ გერმანიის ფედერალური მთავრობა არამეგობრულ ქმედებად აღიქვამდა, თუ სხვა სახელმწიფოები აღიარებდნენ გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკის (აღმოსავლეთი გერმანია) სუვერენიტეტს ან შეინარჩუნებდნენ დიპლომატიურ ურთიერთობებს მასთან. შეზღუდვა არ ვრცელდებოდა საბჭოთა კავშირზე, როგორც მეორე მსოფლიო ომში გამარჯვებულ ერთ-ერთ ძალაზე. დასავლეთ გერმანია დოქტრინის მიხედვით ერთგვარ ულტიმატმს უყენებდა გდრ-ს აღიარებით დაინტერესებულ სახელმწიფოეს და მათ ოფიციალური აღმოსავლეთ ბერლინის ცნობის შემთხვევაში დიპლომატიური ურთიერთობების გაწყვეტით ემუქრებოდა.
ფედერალურმა რესპუბლიკამ დაივიწყა დოქტრინის მნიშვნელოვანი ასპექტები 1970 წლის შემდეგ, რადგან მისი შესრულება ძალიან გართულდა. ფედერალური რესპუბლიკის მთავრობამ პოლიტიკა გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკის სასარგებლოდ შეცვალა. თხი ძალის შეთანხმება მოხდა ბერლინის თაობაზე 1971 წელს, 1972 წელს კი ხელი მოაწერეს ძირითად შეთანხმებას და ამით დასრულდა დოქტრინის ფუნქციონირება „ოსტპოლიტიკის“ ახალი სტრატეგიის შესაბამისად.