From Wikipedia, the free encyclopedia
Sagnorð hafa ýmist veika eða sterka beygingu. Veikar sagnir (skammstafað sem v.s.) hafa endinguna -ði-, -di-, -ti í þátíð eintölu 1. persónu (t.d. ég elskaði, ég faldi, ég henti). Flest sagnorð í íslensku hafa veika beygingu.[1]
Sterkar sagnir (skammstafað sem st.s.) hinsvegar eru endingarlausar í þátíð 1. persónu eintölu. Sterkar sagnir eru aðeins eitt atkvæði.[1]
Lýsingarorð sem er veikbeygt endar á sérhljóða í öllum föllum, bæði í eintölu og fleirtölu og standa oftast með nafnorði með ákveðnum greini.[1] Hins vegar hafa lýsingarorð sem standa með nafnorðum án greinis oftast sterka beygingu.
Nafnorð eru veik þegar þau enda á sérhljóða í öllum föllum í eintölu með óákveðnum greini en það virkar ekki með kvenkynsnafnorð sem enda á samhljóða í þolfalli og þágufalli. Sterk nafnorð enda alltaf á samhljóða (oftast s) í eignarfalli nema kvenkynsnafnorð.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.