Status quo ante bellum

Status quo ante bellum (նաև statu quo ante bellum, հաճախ կրճատվում է status quo ante), լատիներեն արտահայտություն, որը նշանակում է «իրավիճակ, որը գոյություն ուներ պատերազմից առաջ»^[1]։

Այս տերմինն ի սկզբանե օգտագործվել է միջազգային պայմանագրերում՝ թշնամու զորքերի հետքաշումը և նախապատերազմյան իշխանությունը վերականգնելը նշելու համար: Որպես այդպիսին օգտագործվելիս դա նշանակում է, որ կողմերից ոչ մեկը չի ստանում կամ կորցնում տարածք կամ տնտեսական և քաղաքական իրավունքներ: Սա հակադրվում է uti possidetis-ի սկզբունքին, ըստ որի՝ յուրաքանչյուր կողմ պահպանում է այն տարածքը և այլ գույքը, որը տիրապետում է պատերազմի ավարտին:

Տերմինը ընդհանրացվել է status quo և status quo ante արտահայտություններին: Ռազմական համատեքստից դուրս, ԱՄՆ-ում antebellum տերմինը սովորաբար կապված է ամերիկյան քաղաքացիական պատերազմից առաջ ընկած ժամանակահատվածի հետ, իսկ Եվրոպայում և այլ երկրներում՝ Առաջին համաշխարհային պատերազմից առաջ ընկած ժամանակահատվածի հետ:

Պատմական օրինակներ

Առաջին օրինակներից է Բյուզանդիայի և Սասանյան պարսկական կայսրությունների միջև 602-628 թվականների իրանա-բյուզանդական պատերազմին վերջ դնելու պայմանագիրը։ Պարսիկները գրավեցին Փոքր Ասիան, Պաղեստինը և Եգիպտոսը։ Այն բանից հետո, երբ Միջագետքում բյուզանդացիների հաջող հակահարձակումը վերջապես հանգեցրեց պատերազմի ավարտին, Հռոմի արևելյան սահմանի ամբողջականությունը, ինչպես դա եղել էր մինչև 602 թվականը, ամբողջությամբ վերականգնվեց։ Երկու կայսրություններն էլ սպառվեցին այս պատերազմից հետո, և նրանցից ոչ մեկը պատրաստ չէր պաշտպանվել, երբ իսլամի բանակները հարձակվեցին նրանց վրա Արաբիայից 632 թվականին:

Մեկ այլ օրինակ է տասնվեցերորդ դարի ադալո-Եթովպական պատերազմը Մուսուլմական ադալյա Սուլթանության և քրիստոնեական Եթովպական կայսրության միջև, որն ավարտվեց փակուղով: Երկու կայսրություններն էլ սպառվել են այս պատերազմից հետո, և նրանցից ոչ մեկը չի կարողացել պաշտպանվել հեթանոսական օրոմոյի միգրացիաներից^[2]։

Յոթնամյա պատերազմ

Պրուսիայի և Ավստրիայի միջև յոթնամյա պատերազմը տևեց 1756-1763 թվականներին և ավարտվեց status quo ante bellum-ով^[3]։ Ավստրիան փորձեց վերականգնել ութ տարի առաջ ավստրիական ժառանգության պատերազմում պարտված Սիլեզիան, բայց տարածքը մնաց պրուսացիների ձեռքում:

1812 թվականի պատերազմ

Status quo ante bellum-ով ավարտված պատերազմի մեկ այլ օրինակ է 1812 թվականի անգլո-ամերիկյան պատերազմը Միացյալ Նահանգների և Միացյալ Թագավորության միջև, որն ավարտվեց Գենտի պայմանագրով 1814 թվականին^[4]։ Բանակցությունների ընթացքում բրիտանացի դիվանագետներն առաջարկել են պատերազմն ավարտել uti possidetis սկզբունքով^[5]։ Այն ժամանակ, երբ ամերիկացի դիվանագետները պահանջում էին Կանադայի մի մասի զիջում, իսկ բրիտանացի պաշտոնյաները պնդում էին միջին Արևմուտքում ստեղծել պրոտո-բրիտանական հնդկական բուֆերային պետություն և պահպանել Մեյնի (այսինքն՝ Նոր Իռլանդիայի)^[6][7], գրաված մասերը, համաձայն վերջնական պայմանագրի, ոչ Միացյալ Նահանգները, ոչ էլ Միացյալ Թագավորության Կանադական գաղութները չեն կորցրել և ձեռք չեն բերել որևէ տարածք։

Կորեական հակամարտությունը ապառազմականացված գոտում

Կորեայի ապառազմականացված գոտու հակամարտությունը, որը ոմանք անվանում են նաև երկրորդ կորեական պատերազմ, մի շարք աննշան զինված բախումներ էին Հյուսիսային Կորեայի, Հարավային Կորեայի և Միացյալ Նահանգների զորքերի միջև, որոնք հիմնականում տեղի էին ունենում 1966-1969 թվականներին Կորեական ապառազմականացված գոտում: Հյուսիսային Կորեայի և Միացյալ Նահանգների զինված ուժերի միջև բախումները, որոնք տեղի են ունեցել 1966-1969 թվականներին, տեղի են ունեցել 1969-1969 թվականներին:

Ֆուտբոլային պատերազմ

Ֆուտբոլային պատերազմը, որը հայտնի է նաև որպես 100-ժամյա պատերազմ, կարճ պատերազմ էր Սալվադորի և Հոնդուրասի միջև 1969 թվականին: Այն ավարտվել է հրադադարով՝ Ամերիկյան պետությունների կազմակերպության միջամտության պատճառով։

Չին-հնդկական պատերազմ

Չինաստանի և Հնդկաստանի միջև չին-հնդկական պատերազմը տևեց 1962 թվականի հոկտեմբերի 20-ից նոյեմբերի 21-ը և ավարտվեց status quo ante bellum-ով^[8]։ Պատերազմի հիմնական պատճառը Հիմալայներում չինացիների կողմից վիճարկվող սահմանն էր։ 1959 թվականի տիբեթյան ապստամբությունից հետո, երբ Հնդկաստանը ապաստան տվեց Դալայ լամային, երկու երկրների միջև տեղի ունեցան մի շարք կատաղի սահմանային բախումներ^[9]։

1965 թվականին հնդկա-պակիստանյան պատերազմ

1965 թվականի հնդկա-պակիստանյան պատերազմը Պակիստանի և Հնդկաստանի միջև 1965-թվականի ապրիլից սեպտեմբեր ընկած ժամանակահատվածում տեղի ունեցած բախումների գագաթնակետն էր: Հակամարտությունը սկսվել է Պակիստանի «Ջիբրալթար» գործողությունից հետո, որն ուղղված էր զորքերի ներթափանցմանը Ջամմու և Քաշմիր՝ հնդկական իշխանության դեմ ապստամբություն հրահրելու նպատակով։ Այս պատերազմը փակուղի մտավ և ավարտվեց առանց տարածքային փոփոխությունների^[10]։

Իրան-իրաքյան պատերազմ

Իրանա-իրաքյան պատերազմը տևել է 1980 թվականի սեպտեմբերից մինչև 1988 թվականի օգոստոսը։ Պատերազմը չի փոխել սահմանները։ Երեք տարի անց, երբ պատերազմը մոտենում էր արևմտյան տերությունների հետ, Սադամ Հուսեյնը ճանաչեց Իրանի իրավունքները Շատ ալ-Արաբի Արևելյան կեսի նկատմամբ՝ վերադառնալով status quo ante bellum-ին, որից նա հրաժարվեց տասը տարի առաջ: Փոխարենը, Իրանը խոստացավ Իրաք ներխուժելու որևէ փորձ չձեռնարկել, քանի դեռ վերջինս զբաղված էր Քուվեյթում:

Կարգիլի պատերազմ

Կարգիլի պատերազմը զինված հակամարտություն էր Հնդկաստանի և Պակիստանի միջև, որը տեղի է ունեցել 1999 թվականին մայիսի 3-ից հուլիսի 26-ը Ջամմուի և Քաշմիրի Կարգիլ շրջանում և վերահսկողության գծի երկայնքով այլ վայրերում: Պատերազմը սկսվեց պակիստանցի զինվորների և զինված ապստամբների ներթափանցմամբ՝ վերահսկողության գծի հնդկական կողմում գտնվող դիրքերում: Երկու ամիս տևած մարտերից հետո հնդիկ զինվորականները վերադարձրել են հնդկական կողմի դիրքերի մեծ մասը, իսկ Պակիստանյան զորքերը հետ են քաշվել իրենց նախապատերազմական դիրքեր։ Պատերազմն ավարտվեց առանց երկու կողմերի տարածքային փոփոխությունների^[11]։

Տես նաև

• Պատերազմի օրենքներ
  • Jus in bello
• Ռևանշիզմ
• Իրրեդենտիզմ
• Դե ֆակտո

Ծանոթագրություններ

1. Fellmeth, Aaron X.; Horwitz, Maurice (2009), «Status quo ante bellum», Guide to Latin in International Law (անգլերեն), Oxford University Press, doi:10.1093/acref/9780195369380.001.0001, ISBN 978-0-19-536938-0, Արխիվացված օրիգինալից 2020-06-22-ին, Վերցված է 2020-06-19-ին «Источник». Արխիվացված օրիգինալից 2020-06-22. Վերցված է 2020-11-07-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ unfit URL (link)
2. Gikes, Patrick (2002). «Wars in the Horn of Africa and the dismantling of the Somali State». African Studies. University of Lisbon. 2 (2): 89–102. doi:10.4000/cea.1280. Արխիվացված օրիգինալից 2017-11-13-ին. Վերցված է 2016-11-07-ին.
3. Schweizer, Karl W. (1989). England, Prussia, and the Seven Years War: Studies in Alliance Policies and Diplomacy. Edwin Mellen Press. էջ 250. ISBN 9780889464650. Արխիվացված է օրիգինալից 2023-11-15-ին. Վերցված է 2024-07-10-ին. «Источник». Արխիվացված օրիգինալից 2020-11-20. Վերցված է 2020-11-07-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ unfit URL (link)
4. Donald Hickey. «An American Perspective on the War of 1812» (անգլերեն). PBS. Արխիվացված է օրիգինալից 2020-05-15-ին. Վերցված է 2013-01-28-ին.
5. «Treaty of Ghent: War of 1812» (անգլերեն). PBS. Արխիվացված է օրիգինալից 2020-06-16-ին. Վերցված է 2013-01-28-ին.
6. Benn, Carl (2002). The War of 1812. Routledge. ISBN 1-84176-466-3.
7. Henry Adams, History of the United States of America during the Administration of James Madison (1890; Library of America edition, 1986) 2:127-145
8. «Indo-China war of 1962» (անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2020-11-13-ին. Վերցված է 2020-11-07-ին.
9. Hoffmann, Steven A. (20 April 2018). India-China crisis. ISBN 9780520301726.{{cite book}}: CS1 սպաս․ url-status (link) «Источник». Արխիվացված օրիգինալից 2021-10-09. Վերցված է 2020-11-07-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ unfit URL (link)
10. «Indo-Pakistan conflict» (անգլերեն).
11. «1999 kargil conflict» (անգլերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2018-07-28-ին. Վերցված է 2020-11-07-ին.