Բանսկի դվոր
մշակույթի տուն Բանյա Լուկայում, Բոսնիա և Հերցեգովինա, նախկինում կառավարական շենք (Բանի պալատ) From Wikipedia, the free encyclopedia
Բանի նստավայր կամ Բանսկի դվոր (սերբ.՝ Бански двор), շենք և մշակութային կենտրոն Բանյա Լուկայում։ Այն կառուցվել է 1931-1932 թվականներին՝ որպես Հարավսլավիայի թագավորության վարչական շրջան Վրբաս բանովինայի դուքսի («բան») նստավայր։
 | |
|---|---|
.jpg) | |
| Տեսակ | պալատ, մշակութային կենտրոն, մշակույթի տուն և կառավարական կառույց |
| Երկիր |  Բոսնիա և Հերցեգովինա և  Սերբիա |
| Տեղագրություն | Բանյա Լուկա և Սերբական Հանրապետություն |
| Ճարտարապետական ոճ | էկլեկտիկ ճարտարապետություն |
| Հիմնադրված է | 1931 |
| Ճարտարապետ | Jovanka Bončić-Katerinić? |
| Ժառանգության կարգավիճակ | Բոսնիա և Հերցեգովինայի ազգային հուշարձան |
 | |
 | |
| Պաշտոնական կայք | |
Մինչև 2008 թվականին Սերբիայի Հանրապետության պալատի վերակառուցումը, այն նաև ծառայել է որպես Սերբական Հանրապետության նախագահի նստավայր։
1998 թվականին Բանսկի դվորը պաշտոնապես դարձավ հանրային մշակութային հաստատություն և այժմ Բանյա Լուկա քաղաքի և Սերբական Հանրապետության ամենակարևոր մշակութային կենտրոնն է՝ տարեկան հազարավոր այցելուներով։ Այն ամեն տարի անցկացնում է հարյուրավոր միջոցառումներ, որոնք աչքի են ընկնում իրենց մեծ քանակով և բազմազանությամբ՝ համերգներ, տեղացի և արտասահմանցի արվեստագետների ցուցահանդեսներ, գրքերի շնորհանդեսներ, կլոր սեղաններ և համագործակցում է քաղաքի կարևոր իրադարձությունների ու փառատոների իրագործման հետ։ Մինչև Սերբական հանրապետության պալատի վերակառուցումը, 2008 թվականը, այն ծառայել է որպես Բոսնիայի Հանրապետության Նախագահի նստավայր։
Երբ Վրբաս բանատը ստեղծվեց 1929 թվականին, առաջին կառավարիչը (բանը) Սվետիսլավ Տիսա Միլոսավլևիչն էր, և ներկայացուցչական նստավայր կառուցեու անհրաժեշտությունից ելնելով, 1931 թվականի սկզբին մրցույթ հայտարարվեց Բելգրադի և Սարաևոյի National թերթերում Բանի նստավայր (Բանսկի դվոր) և Բանի պալատ (Բանսկի պալատ) հայեցակարգային էսքիզների համար, և առաջին մրցանակը ստացան Բելգրադի ճարտարապետները Յովանկա Բոնչիչ-Կատերինիչը, Անջելյա Պավլովիչը և Ջոն Գ. Ռանկովիչը։
Հիմնական աշխատանքը շնորհվել է Բելգրադից Կոստա Շիյաչկի շինարարական ընկերությանը՝ երիտասարդ ճարտարապետ Բրանկո Յովանովիչի ղեկավարությամբ, իսկ ճակատի և ինտերիերի գեղարվեստական ձևավորումը ղեկավարել է քանդակագործ և ակադեմիկոս Ջորջե Յովանովիչը։ Բանսկի Դվորի աշխատանքները սկսվել են 1931 թվականի մարտին, մինչդեռ շենքի պաշտոնական բացումը տեղի է ունեցել 1932 թվականի նոյեմբերի 8-ին։ Բանի նստավայրն ուներ հանդիպումների համար նախատեսված սենյակներ, կոնֆերանսների սենյակներ, դահլիճ, բանի սենյակ կարևոր այցելուների համար, ջեռուցման սենյակ, խոհանոց, զուգարաններ, հանդերձարաններ և այլ տարածքներ։
Շենքի ներքևի մասերում գերակշռում է Վերածննդի ազդեցությունը, իսկ ավելի բարձր մասերում առկա են ակադեմիական դասականությունն ու միջնադարյան ճարտարապետական տարրերը։ Կարևոր տեղը պատկանում է Բալկանյան թերակղզու ժողովրդական տարրերին։
1992-1995 թվականներին Բոսնիա և Հերցեգովինայի պատերազմից հետո, համաձայն Բոսնիա և Հերցեգովինայում խաղաղության ընդհանուր շրջանակային համաձայնագրի Հավելվածի[1] և Բոսնիա և Հերցեգովինայում ազգային հուշարձանների պահպանման հանձնաժողովի որոշումների կատարման դրույթներին համապատասխան, Բանի նստավայրը համարվում է Բոսնիա և Հերցեգովինայի ազգային հուշարձանի կարգավիճակ ունեցող ամենակարևորներից մեկը։ Ճարտարապետական ժառանգության այս հուշարձանը, բացի բացառիկ ճարտարապետական արժեքից, մասամբ պահպանել է բնօրինակ ներքին տարածքները, դեկորացիան և կահույքը։ Ի սկզբանե պահպանված ինտերիերը հանդիսանում են անբաժան մշակութային, պատմական և գեղագիտական ամբողջություն՝ շենքի ընդհանուր ճարտարապետական արժեքներով։
Որպես 20-րդ դարի չորրորդ տասնամյակի սկզբի ներկայացուցչական ինտերիերի դիզայնի եզակի հուշարձան, որը հայտնի և իր ժամանակին մեծ հեղինակություն վայելող ստեղծագործողների՝ դեկորատորների աշխատանք է՝ իր իսկական արժեքների, էսթետիկ և ոճական միատարրությամբ, ինչը Արվեստի պատմության մեջ այս ժամանակաշրջանի արտացոլումը և դրա արժեքավոր փաստագրումն է, սկզբնական վիճակի համեմատ դրա պահպանվածության համեմատաբար բարձր աստիճանի, ինչպես նաև օգտագործումից բխող փաստացի և հնարավոր փոփոխություններով արտահայտված սպառնալիքի պատճառով, անհրաժեշտ է կատարել ինտերիերի և դրա իսկական կահույքի մանրակրկիտ գիտական ուսումնասիրություն և այն ներկայացնել մասնագիտական լայն լսարանին և հանրությանը և այդպիսով ապահովել իր ժամանակի կիրառական արվեստի այս հիանալի նմուշների պահպանումը։
Պալատը մինչև 1941 թվականը օգտագործվել է որպես Վրբաս Բանովինայի բանի նստավայր։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ ինտերիերը ավերվել է, իսկ թանկարժեք կահույքի, նկարների և այլ առարկաների մեծ մասը անդառնալիորեն կորել է։ Պատերազմից հետո շինությունն օգտագործվել է որպես ռազմական և քաղաքական կենտրոն։ 1955 թվականից այն ժամանակվա քաղաքային իշխանությունների որոշմամբ շենքը տրվեց Մշակույթի տան տնօրինությանը։
Սերբական Հանրապետության ստեղծմամբ` 1992 թվականի հունվարի 9-ին Բանսկի դվորը դարձավ նախագահի նստավայրը։ Իսկ 1998 թվականին պաշտոնապես դարձավ հանրային մշակութային հաստատություն, որը կոչվում էր Բանսկի դվոր մշակութային կենտրոն։
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմ և հետագա օգտագործում
Շենքին և դրա ինտերիերին ամենամեծ վնասը հասցվել է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին, երբ այնտեղ տեղակայված էր գերմանական հրամանատարական ջոկատը։ Այդ ժամանակաշրջանում Մեծ հանդիսությունների սրահը օգտագործվել է որպես հացահատիկի պահեստ, որոշ ժամանակ նաև որպես ախոռ։ Պատերազմի ժամանակ ավերվել են ինտերիերը, թալանվել է մեծ քանակությամբ թանկարժեք կահույք և տեխնիկա՝ ջահեր, գորգեր, արվեստի գործեր, կահույք, խոհանոցային պարագաներ։ Բանյա Լուկայի ազատագրումից հետո շենքը օգտագործվել է որպես Մակեդոնիայի ժողովրդական ազատագրական բանակի (Narodno Osloboditelna Vojska) 37-րդ դիվիզիայի շտաբ, այն մասամբ վերազինվել է բանակային ակումբի նպատակների համար։
1945 թվականից հետո աստիճանաբար կատարվեցին հետագա ադապտացիաներ, և շենքը շարունակեց փոխել իր օգտատերերը՝ Կոմկուսի շրջանային կոմիտե, Կոմունիստական կուսակցության քաղաքային կոմիտե, Կոմունիստական երիտասարդության շրջանային և քաղաքային կոմիտե, Ժողովրդական ճակատ, Կանանց հակաֆաշիստական խորհուրդ, Շրջանային միության խորհուրդ, «Պելագիկ» բանվորական մշակութային և գեղարվեստական ընկերություն։
1952-1953 թվականների ընթացքում Շրջանի աշխատավորական խորհուրդը հատկացրել է 4,500,000 Բոսնյա-հերցեգովինյան դինար և կազմակերպել աշխատանքային ակցիա կոլեկտիվներում՝ Մեծ դահլիճը և այլ վնասված տարածքները օգտագործելի դարձնելու համար։
Վերականգնման նախագիծ
1953 թվականի վերականգնման նախագիծը ստորագրել է ճարտարապետ Ստոյան Բորովնիցան, ինժեներ Բանյա Լուկայից, որը ներկա է եղել 1931 թվականին պալատի որմնադրությանը և երեսպատման աշխատանքների աճուրդին։ Այս վերանորոգման ժամանակ՝ 1953 թվականին, միտք առաջացավ, որ շենքին պետք է տրվի Radnički Dom (Աշխատավորների տուն) անուն և գործառույթ։
Նոր գործառույթը սկսեց ձևավորվել 1954 թվականից, երբ շենքում սկսվեցին կազմակերպվել համերգներ, բալետի դասընթացներ, երաժշտության, պոեզիայի և թատերական բովանդակության բաժիններ և այլն։ Այդ ընթացքում սկսեց առաջանալ Մշակույթի կենտրոնի ստեղծման գաղափարը, միևնույն ժամանակ շենքում տեղակայված էին քաղաքային գրադարանը, ընթերցասրահը, քաղաքային թանգարանը, Աշխատավորների համալսարանը, «Բանյա Լուկա թերթի» խմբագրությունը, ռադիո ակումբի ռադիոկայանը, երաժշտական դպրոցը։ Այս հաստատություններից մի քանիսը մնացել են շենքում մինչև 1969 թվականի երկրաշարժը։
Երկրաշարժ և վերջին փոփոխություններ
1969 թվականի երկրաշարժի հետևանքով շենքը շատ մեծ վնաս է կրել, ուստի ինտերիերը փոփոխվել է։ Վերականգնումը կատարվել է 1972 թվականին՝ ըստ նախնական նախագծային փաստաթղթերի։ Շենքի արտաքին տեսքը սկզբնական տեսքի ամբողջական վերակառուցումն է, որը գրեթե ոչ մի բանով չի շեղվում բնօրինակից, բայց ներքին տարածքները զգալիորեն փոխվել են սկզբնական դիզայնի համեմատ, սենյակների դասավորության, ինչպես նաև դետալների տեսքով։ Պարտերը, Մեծ դահլիճը, Կապույտ սրահը, սրահներն ու աստիճանավանդակներն ամենաքիչն են փոփոխվել նպատակի, ժամանակացույցի, չափի և հարդարման առումով, մինչդեռ ամենամեծ փոփոխությունները կատարվել են երկրորդ հարկի տարածքում, ինչը տրամաբանական է, եթե հաշվի առնենք, որ շենքը հարմարեցվել է նոր գործառույթին` մշակույթի, արվեստի և գիտության բնագավառում տարբեր վարչական գործունեության նպատակներին։
.svg)
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
