Անտոնիո Կանովա

Անտոնիո Կանովա (իտալ.՝ Antonio Canova, նոյեմբերի 1, 1757(1757-11-01)^{[6][7][8][…]}, Պոսանո, Տրևիզո, Վենետո, Իտալիա^{[6][9][10][…]} - հոկտեմբերի 13, 1822(1822-10-13)^{[6][7][8][…]}, Վենետիկ, Ավստրիական կայսրություն^{[6][9][3][…]}), իտալացի նկարիչ և քանդակագործ, նեոկլասիցիզմի ներկայացիչ^[11][12]։ Հիմնականում աշխատել է Վենետիկում և Հռոմում։ Վաղ շրջանի գործերում հետևել է բարոկկոյի արվեստի ավանդույթներին։ Հետագայում ընթացել է անտիկ քանդակագործության ձևերը նմանակելու ուղիով, ժամանակակիցների կողմից անվանվել «նոր Ֆիդիաս»։ Ուսումնասիրողներից շատերը նրան համարում են նեոկլասիցիզմի շրջանի մեծագույն քանդակագործը^[13]։ Ընդ որում՝ ընդգծում են, որ Կանովային հաջողվել է խուսափել բարոկկոյին բնորոշ մելոդրամատիզմից և նեոկլասիցիզմին հատուկ սառը արհեստականությունից^[14]։

Անտոնիո Կանովա իտալ.՝ Antonio Canova
Ի ծնե	Antonio Canova
Ծնվել է	նոյեմբերի 1, 1757
Ծննդավայր	Պոսանյո, Իտալիա
Մահացել է	հոկտեմբերի 13, 1822
Վախճանի վայրը	Վենետիկ, Իտալիա
Քաղաքացիություն	Վենետիկի հանրապետություն
Ազգություն	իտալացի
Կրթություն	Վենետիկի գեղարվեստի ակադեմիա
Ուսուցիչ	Giuseppe Bernardi? և Giovanni Ferrari?
Ստեղծագործություն(ներ)	The Three Graces?, Venus Victrix?, Ամուրը և Փսիխեան, Hercules and Lychas?, George Washington?, Apollo?, Bust of Francis I?, Bust of Francis I?, Bust of Napoleon?, Theseus defeating the Centaur?, Creugas?, Dance of the Children of Alcinous?, Death of Priam?, Hebe?, Bust of Helen?, Eurydice?, Funeral stele of Giovanni Falier?, Funeral stele of Giovanni Volpato?, Funeral stele of Willem George d'Orange?, Funerary stele of Alexandre de Souza Holstein?, Hecuba offers the peplum to Athena Pallas?, Herm of Sappho?, Wrestlers?, Madame Letizia Bonaparte?, Mercato degli Amorini?, Model of the monument to Titian?, Orpheus?, Paris?, Original model for the statue for Letizia Bonaparte?, Psyche revived terracotta?, Self-portrait?, Self-portrait?, Socrates discharges the Family?, Statue of Napoleon Bonaparte?, Terracotta sketch of Cupid and Psyche?, The Vestal?, lions of the Tomb of Clement XIII?, Venus Italica?, Venus Italica?, Vestale?, Ferdinand I of Bourbon as Athena? և Bust of Leopoldo Cicognara?
Ոճ	նեոդասականություն[1][2]
Ժանր	ֆիգուրատիվիզմ[2][3], նյու[2][3], քանդակագործություն, այլաբանություն[3], Ֆիգուր[3], դիցաբանական գեղանկարչություն[3], դիմապատկեր[3], հոգևոր արվեստ[3] և Անիմալիստիկա[3]
Մասնագիտություն	քանդակագործ, ճարտարապետ, նկարիչ և գծանկարիչ
Գործունեությունը	քանդակագործ
ազդվել է	Ֆիդիաս
Պարգևներ և մրցանակներ	և honorary citizen of Asolo? [4]
Անդամություն	Նիդերլանդական արվեստների և գիտությունների թագավորական ակադեմիա, Սուրբ Ղուկասի ակադեմիա[5] և Գեղեցիկ արվեստների ակադեմիա
Antonio Canova Վիքիպահեստում

Ստեղծել է տպավորիչ տապանաքարեր (Կլեմենտ 8-ի տապանաքարը, 1792, Սբ. Պետրոսի տաճար, Հռոմ), դիցաբանական հերոսների արձաններ («Ամուրը և Փսիքեն», 1973, Լուվր, Փարիզ), իդեալականացված դիմաքանդակներ («Պաոլինա Բորգեզեն՝ Վեներայի տեսքով», 1805-1807, Բորգեզե պատկերասրահ, Հռոմ)։

Կանովայի ստեղծագործությունը հիմք է հանդիսացել 19-րդ դարի եվրոպական ակադեմիական քանդակագործության համար։

Պատկերասրահ

• 
  Amor und Psyche (1793)
• 
  Perseus mit dem Haupt der Medusa (1804–1806)
• 
  Theseus besiegt den Centauren (1805–1819)

• 
  Պոլինա Բորգեզեն Վեներայի տեսքով
• 
  Երեք գրացիաներ (Էրմիտաժ)
• 
  Նապոլեոն Բոնապարտ (''Բրերա'' պատկերասրահ)
• 
  Ջորջ Վաշինգտոն