Մասնակից:Melsida8/Ավազարկղ6

Կաղապար:Short description Կաղապար:Multiple issues Կաղապար:Use dmy dates

Աֆրիկական խոհանոցը մայրցամաքի մշակույթի հիմքն է հանդիսանում և դրա պատմությունը սերտորեն կապված է Աֆրիկայի բնիկների պատմության հետ։Բնիկ աֆրիկացիների սննդի վրա մեծապես ազդեցություն է թողել նրանց կրոնը,կլիման և ապրելակերպը։Մայրցամաքը բնակեցնող առաջին աֆրիկացիները որսորդ-հավաքողներն են,որոնք ուտում են այն ինչ կարողանում են հայթայթել բնությունում։Աֆրիկայում գյուղատնտեսության զարգացմանը զուգահեռ զարգացում ապրեց նաև գյուղատնտեսական կերակուրը^[1]։

Ավանդաբար, Աֆրիկայի բազմապիսի խոհանոցներն օգտագործում են բուսական և սերմային հիմքով բաղադրիչներ^[2][3], առանց ներկրվող սննդի։Մայրցամաքի որոշ հատվածներում, ավանդական կերակուրներում գերակշռում են արմատապալարային բաղադրիչները^[4][5]։

Կենտրոնական Աֆրիկան,Արևելյան Աֆրիկան, Հյուսիսային Աֆրիկան և Արևմտյան Աֆրիկան յուրաքանչյուրն ունեն տարբերվող կերակուրներ,պատրաստման և սպառման եղանակներ^[2][6]։

Պատմություն

Աֆրիկական խոհանոցը սկզբնավորվել է հազարավոր տարիներ առաջ Բրոնզե դարաշրջանի ժամանակ Հյուսիսարևելյան Աֆրիկայում,երբ վաղ քաղաքակրթությունները սկսել են մշակել գարի և ցորեն^[7]։Հյուսիսային Աֆրիկայի մի հատվածը Բարեբեր մահիկում է տեղակայված,որտեղ հին եգիպտացիները կիրառել են տեղային գյուղատնտեսության մեթոդը։Ավանակը և ոչխարները ընտելացվել են,սկսելով գյուղատնտեսության տարածումը ամբողջ Աֆրիկայով, հատկապես արևմտյան Աֆրիկայով, չնայած ցեղերի մեծ մասը դեռևս շարունակել է որսորդության միջոցով սնունդ հայթայթել^[8]։

Արաբ ճանապարհորդներ Լեո Աֆրիկանուսը և Իբն Բատուտան ներկայացնում են Աֆրիկական սննդի պատրաստման եղանակներ, որոնց նրանք հանդիպել են Արևադարձային Աֆրիկայում իրենց ճանապարհորդությունների շնորհիվ։Մինչև 19-րդ դարը եվրոպացի ճանապարհորդների մեծ մասը մոտ էին մնում մերձափնյա շրջաններին։Նրանց օրագրերի մեծ մասում մանրամասներ կան նաև սննդի և բերքի մասին։Նորանոր մանրամասներ հայտնի դարձան ավելի ուշ, երբ Աֆրիկան գաղութացվել էր եվրոպացիների կողմից։Սնունդը, որը հիմա Աֆրիկական խոհանոցի կարևոր մասն է կազմում, ինչպես օրինակ՝ եգիպտացորենը և կարտոֆիլը, մինչև 19-րդ դարը տարածված չէին^[9]։Աֆրիկական սննդի ազդեցությունը կարիբյան, բրազիլական, ամերիկական լոուքանթրիի և Լուիզիանիայի կաջունյան խոհանոցի վրա հատկապես նկատելի է բրինձ պարունակող կերակուրների և շոգեխաշած բանջարեղենի վրա, ինչպիսիք են օրինակ՝ աֆրիկակարիբյան Էֆոն, Դուքանուն և Քալալուն։Բամիան, որը առաջինը հայտնաբերվել է Աֆրիկայում, օգտագործվում է Լուիզիանիայի դասական Գամբոյի և ամերիկյան եղանակով պատրաստվող բրնձի մեջ։Լոուքանթրիի խոհանոցի վրա մեծապես ազդել է բրնձի մշակման Արևմտյան Աֆրիկական եղանակը և բազմաթիվ ստրուկներ ծնունդով Արևմտյան Աֆրիկայի բրնձամշակման շրջաններից են։Լոուքանթրիի խոհանոցը դեռ հայտնի է իր տարբերվող բրնձե հումքով սննդատեսակներով^[10]։

Կենտրոնական Աֆրիկա

Կենտրոնական Աֆրիկան ձգվում է Թիբեստի լեռներից հյուսիսում դեպի Կոնգո գետի լողավազանի խիտ արևադարձային անտառներ, Քիվույի բարձրավանդակներ և Կատանգայի սավաննա։

Այս շրջանը ստացել է Սուահիլիների խոհանոցային ազդեցությունը (որը Բանտուի,Եմենի, Օմանի և հնդկական մշակույթների խառնուրդ է) տրանսսահարայան ստրկավաճառության ժամանակ։Սուահիլիի խոհանոցի ազդեցությունը կարելի է գտնել այնպիսի կերակրատեսակներում, ինչպիսիք են՝ մանդազին,բրնձի փլավ,կաչումբարի,սամբուսա և կուկու պակա^[11]։

Պորտուգալական խոհանոցը նույնպես ազդեցություն է թողել Կենտրոնական Աֆրիկայի խոհանոցի վրա՝ Կոնգոյի և Նդոնգոյի թագավորությունների շնորհիվ։Աղ դրած ձուկը սկսեց օգտագործվել 17-րդ դարի առևտրից հետո, և աղ դրած ձկան համար կիկոնգոյերեն եզրույթը մակայաբուն է,որի հիմքը բակալհաու եզրույթն է (բա-կալ-հա-ու)։

Պորտուգալական խոհանոցի ազդեցությունը հատկապես նշանավոր է Անգոլայում, Սաո-Տոմեում և հասարակածային Գվինեայում։Կենտրոնական Աֆրիկայի խոհանոցի վրա ազդել է նաև Արևելյան, Արևմտյան և Հարավային Աֆրիկաների խոհանոցները, նրանց անմիջական հարևանության պատճառով։Օրինակ՝ բաբուտեն կամ բոբոտին Հարավային Աֆրիկայի կերակրատեսակ է, նյամա չոման՝ Արևելյան, գոմբոսը՝ Արևմտյան։

Կենտրոնական Աֆրիկայում, աճում են բազմաթիվ գյուղատնտեսական մշակաբույսեր ներառյալ՝ յամy,կասավան,բանանը,եզան լեզուն,քաղցր կարտոֆիլը և կոկոյամը։Այս մշակաբույսերը դարձել են Կենտրոնական Աֆրիկայի սննդի կարևոր մասը։Ֆուֆուն՝ ինչպես բոլոր ձգվող ուտելիքները,հաճախ պատրաստվում է կասավայի խմորված արմատներից,բայց այն կարող է պատրաստվել նաև եզան լեզվից, եգիպտացորենից և յամից։Ֆուֆուն մատուցում են տապակած մսով,ձկով,շոգեխաշած բանջարեղենով և կարմիր կծու պղպեղով։Տեղական բազմատեսակ բաղադրիչներ են օգտագործվում այլ կերակրատեասակներ պատրաստելիս,ինչպես օրինակ՝ շոգեխաշած սպանախը՝ լոլիկով,պղպեղով,սոխով և գետնանուշի կարագով։Կենտրոնական Աֆրիկայի արևելյան հատվածը Աֆրիկայի այն մի քանի շրջաններից է,որտեղ կարտոֆիլը կերակրատեսակների հիմնական բաղադրիչներից է,քանի-որ կարտոֆիլը հեշտ է մշակվում այդ շրջանում։։

Կասավայի արմատները նույնպես հաճախ են օգտագործվում,որպես բանջարեղեն։Գետնանուշով տապակ ևս պատրաստում են՝ օգտագործելով նաև հավի միս,օկրա,կոճապղպեղ և այլ համեմունքներ։Տավարի միսը և հավի միսը ամենասիրված մսային կերակուրներն են,բայց որսամիսը ևս տարածված է,ինչպես ասենք՝ կոկորդիլոսի միսը,փղի միսը,այծքաղի միսը և վայրի խոզի միսը։Central Africa expands from the Tibesti Mountains in the north to the vast rainforest basin of the Congo River, the highlands of Kivu and the savannah of Katanga.

This region has received culinary influence of the Swahilis (culture that evolved via the combination of Bantu, Yemeni, Omani and Indian cultures) during the trans-Saharan slave trade. Swahili culinary influences can be found in dishes such as mandazi, pilaf rice, kachumbari, sambusa, and kuku paka.

Central African cuisine has also been influenced by the Portuguese, by way of the Kongo and Ndongo Kingdoms. Salt fish was introduced following trade in the late 17th century, and the Kikongo term for salt fish, makayabu, comes from the term bacalhau (ba-cal-ha-u).^[12]

The Portuguese culinary influence is especially prominent in Angola, Sao Tomé and Equatorial Guinea. Central Africa has also been influenced by the cuisine of the regions East, West and Southern Africa because of their close proximity, e.g. babuté or bobotie is shared with the south, nyama choma with the east and gombos with West Africa.

In Central Africa, a variety of crops are grown, including yams, cassava, bananas and plantains, sweet potatoes, and cocoyams. These crops have become staples in the diet of many people in Central Africa.^[13] Fufu-like starchy foods are usually made from fermented cassava roots, but they can also be made with plantain, corn maize and yam. Fufu is served buffet-style with grilled meat, fish, stews, greens and piment . A variety of local ingredients are used while preparing other dishes, like spinach stew cooked with tomato, peppers, chilies, onions, and peanut butter.^[14] Eastern central Africa is also one of the few regions in Africa that uses potatoes as one of its main bases, since potatoes grow easily in the region.

Cassava plants are also consumed as cooked greens. Groundnut (peanut) stew is also prepared, containing chicken, okra, ginger, and other spices. Beef and chicken are favorite meat dishes, but game meat preparations containing crocodile, elephant, antelope and warthog are also served occasionally.^{[15][16][17][18][19]}

Երկրներ

• Անգոլայի խոհանոց
• Կամերունի խոհանոց
• Կենտրոնաաֆրիկյան Հանրապետության խոհանոց
• Չադի խոհանոց
• Կոնգոյի խոհանոց
• Հասարակածային Գվինեայի խոհանոց
• Գաբոնի խոհանոց
• Սան Տոմե և Պրինսիպի խոհանոց

Արևելյան Աֆրիկա

Արևելյան Աֆրիկայի խոհանոցը տարբեր է կախված վայրից։Ներքին սավաննայում,խոշոր եղջերավոր անասունների բուծմամբ զբաղվող ժողովուրդների ավանդական խոհանոցը յուրօրինակ է նրանով,որ մսամթերքը,որպես կանոն բացակայում է:Խոշոր եղջերավոր անասունները,ոչխարները,խոզերը և այծերը համարվում են դրամական արժույթ և հարստության նշան։Հիմնականում չեն օգտագործվում որպես սնունդ։

Որոշ վայրերում,Արևելյան Աֆրիկայի ավանդապաշտ ժողովուրդը օգտագործում են խոշոր եղջերավոր անասունների կաթը կամ արյունը,բայց շատ հազվադեպ՝ միսը։Ուրիշ վայրերում ոմանք ագարակատերեր են և աճեցնում են տարատեսակ հացահատիկներ և բանջարեղեն։Եգիպտացորենը ուգալիի հումքն է,Արևմտյան և Կենտրոնական Աֆրիկայում հայտնի ֆուֆուի տեղական տարբերակը։Ուգալին օսլայով պատրաստված ուտելիք է,որը մատուցում են մսով կամ բանջարեղենային տապակայով։Ուգանդայում շոգեխաշած կանաչ բանանները,որոնք կոչվում են մատոկե,բազմաթիվ կերակրատեսակների համար անհրաժեշտ օսլայի հումքն են։

Մոտ 1000 տարի առաջ Օմանի և Եմենի վաճառականները բնակություն են հաստատել Սուահիլիի ափամերձ շրջանում։Միջին Արևելքի ազդեցությունը հատկապես զգացվում է Սուահիլիի խոհանոցի վրա՝ շոգեխաշած կամ եփած բրինձը համեմունքներով պարսկական ոճով։Համեմունքներից օգտագործվում են՝ շաֆրան,մեխակ,դարչին և մի քանի այլ համեմունքներ և նռան հյութ։

Մի քանի դար անց եկան բրիտանացիները և հնդկացիները իրենց հետ բերելով այնպիսի ուտելիքներ,ինչպես օրինակ՝ հնդկական համեմունքներով կարրի,ոսպով ապուր,չապատի և թթու վարունգի տարբեր տեսականի,որը ազդեցություն է թողել տեղական բազմաթիվ կերակուրների վրա։Շրջանում օգտագործվող սովորական բաղադրիչներն են՝ նարինջ,կիտրոն,լայմ,չիլի,տաքդեղ,եգիպտացորեն,լոլիկ և ելակ։

Ugali is pictured here with a side dish of cabbage, though it is more typically eaten with collard greens (sukuma wiki).

Barbecued beef cubes and seafood in Forodhani Gardens, Zanzibar

Kitcha fit-fit, a mainstay in Ethiopian cuisine, is presented with a scoop of fresh yoghurt and topped with berbere (spice).

The cuisine of East Africa varies from area to area. In the inland savannah, the traditional cuisine of cattle-keeping peoples is distinctive meaning that meat products are generally absent. Cattle, sheep, pigs and goats were regarded as a form of currency^[20] and a store of wealth. They are not generally consumed as food.^[21]

In some areas, traditional East Africans consume the milk and blood of cattle, but rarely the meat. Elsewhere, other peoples are farmers who grow a variety of grains and vegetables. Maize (corn) is the basis of ugali, the local version of West and Central Africa's fufu. Ugali is a starch dish eaten with meats or stews. In Uganda, steamed green bananas called matoke provide the starch filler of many meals.

Around 1000 years ago, Omani and Yemeni merchants settled on the Swahili Coast. Middle Eastern influences are especially reflected in the Swahili cuisine of the coast—steamed or cooked rice with spices in Persian style; saffron, cloves, cinnamon and several other spices; and pomegranate juice.^[22]

Several centuries later, the British and the Indians came, and both brought with them foods such as Indian spiced vegetable curries, lentil soups, chapattis and a variety of pickles which have influenced various local dishes. Some common ingredients used in this region include oranges, lemons, limes, chilies, capsicum peppers, maize, tomatoes, and strawberries.

In the Horn of Africa, the main traditional dishes in Eritrean cuisine and Ethiopian cuisine are tsebhis (stews) served with injera^[3][23] (flatbread made from teff,^[23] wheat, or sorghum) and hilbet (paste made from legumes, mainly lentils and fava beans). Eritrean and Ethiopian cuisine (especially in the northern half) are very similar, given the shared history of the two countries.

Eritrean and Ethiopian food habits vary regionally. In the highlands, injera is the staple diet and is eaten daily among the Tigrinya. Injera is made out of teff, wheat, barley, sorghum or corn, and resembles a spongy, slightly sour pancake. When eating, diners generally share food from a large tray placed in the center of a low dining table. Many injera are layered on this tray and topped with various spicy stews. Diners then break into the section of injera in front of them, tearing off pieces and dipping them into the stews.

In the lowlands, the main dish is akelet, a porridge-like dish made from wheat flour dough. A ladle is used to scoop out the top, which is filled with berbere and butter sauce and surrounded by milk or yoghurt. A small piece of dough is broken and then used to scoop up the sauce.

Typical Ethiopian and Eritrean cuisine: Injera (pancake-like bread) and several kinds of wat (stew)

The best known Ethiopian/Eritrean cuisine consists of various vegetable or meat side dishes and entrées, usually a wat, or thick stew, served atop injera, a large sourdough flatbread made of teff flour. One does not eat with utensils, but instead uses injera to scoop up the entrées and side dishes.

Tihlo, prepared from roasted barley flour, is very popular in Amhara, Agame, and Awlaelo (Tigray). Traditional Ethiopian cuisine employs no pork or shellfish of any kind, as they are forbidden in the Jewish and Ethiopian Orthodox Christian faiths. It is also very common to eat from the same dish in the center of the table with a group of people.

Xalwo, the Somali version of halva, is a festive dish in Somali cuisine.

Somali cuisine varies from region to region and consists of an exotic mixture of diverse culinary influences. It is the product of Somalia's rich tradition of trade and commerce. Despite the variety, there remains one thing that unites the various regional cuisines: all food is served halal. There are therefore no pork dishes, alcohol is not served, nothing that died on its own is eaten, and no blood is incorporated. Qaddo or lunch is often elaborate.

Varieties of bariis (rice), the most popular being basmati, usually serve as the main dish. Spices like cumin, cardamom, cloves, cinnamon and sage are used to aromatize these different rice dishes. Somalis serve dinner as late as 9 pm. During Ramadan, dinner is often served after Tarawih prayers, sometimes as late as 11 pm.

Xalwo (halwo) or halva is a popular confection served during special occasions such as Eid celebrations or wedding receptions. It is made from sugar, cornstarch, cardamom powder, nutmeg powder, and ghee. Peanuts are also sometimes added to enhance texture and flavor.^[24] After meals, homes are traditionally perfumed using frankincense (lubaan) or incense (cuunsi), which is prepared inside an incense burner referred to as a dabqaad.

Food and nutrition security in East Africa (Rwanda, Burundi and South Sudan) is a significant issue. The region has been plagued by drought, conflict and economic instability since the 1990s. The current situation is characterized by low levels of food availability and high levels of malnutrition among young children. The solution proposed for this problem is to increase local food production. This would be achieved by increasing agricultural productivity by improving soil fertility and water management, which will help farmers grow more crops per year. This will also help reduce poverty in the region by providing more employment opportunities for local people.^[25]

North Africa

Հիմնական հոդված՝ North African cuisine

In a study of food loss and waste in North Africa, researchers found that the region was wasting about 30% of its food, which is likely to increase as the population continues to grow. This waste occurs for a variety of reasons, including lack of refrigeration and storage facilities. to solve that issue the people had to get creative with new dishes and creative new ways of storing food. The more we looked, the more we found that people were using all parts of the plant in some way—the leaves, stems, flowers, fruits and seeds. They also used every edible part of animals as well—from fat to bones for making broth or soup.^[26]

Fresh couscous with vegetables and chickpeas.

North Africa lies along the Mediterranean Sea and encompasses within its fold several nations, including Morocco, Algeria, Libya, Tunisia, Egypt and Sudan. The roots of North African cuisine can be traced back to the ancient empires of North Africa, particularly in Egypt, where many of the country's dishes and culinary traditions date back to African antiquity.

Over several centuries traders, travelers, invaders, migrants and immigrants all have influenced the cuisine of North Africa. The Phoenicians of the 1st century brought sausages, while the Carthaginians introduced wheat and its by-product, semolina. The Berbers adapted semolina into couscous, one of the main staple foods. Olives and olive oil were introduced before the arrival of the Romans.

From the 7th century onwards, the Arabs introduced a variety of spices, like saffron, nutmeg, cinnamon, ginger and cloves, which contributed and influenced the culinary culture of North Africa. The Ottoman Turks brought sweet pastries and other bakery products, and from the New World, North Africa got potatoes, tomatoes, zucchini and chili peppers.

Most of the North African countries have several similar dishes, sometimes almost the same dish with a different name (the Moroccan tangia and the Tunisian coucha are both essentially the same dish, a meat stew prepared in an urn and cooked overnight in a public oven), sometimes with a slight change in ingredients and cooking style. To add on, two completely different dishes may also share the same name (for example, a tajine dish is a slow-cooked stew in Morocco, whereas the Tunisian tajine is a baked omelette/quiche-like dish). There are noticeable differences between the cooking styles of different nations, from the sophisticated, full-bodied flavors of Moroccan palace cookery to the fiery dishes of Tunisian cuisine and the humbler, simpler cuisines of Egypt and Algeria.^[27]

Southern Africa

Traditional South African cuisine.

The cooking of the region of Southern Africa (not to be confused with the country of South Africa) is sometimes called "rainbow cuisine",^[28] as the food in this region is a blend of many cultures: indigenous African societies, European, and Asian. To understand indigenous African cuisine, it is important to understand the various native peoples of southern Africa. The indigenous Africans of Southern Africa were roughly divided into two groups and several subgroups.

The largest group consisted of the Bantu-speakers, whose descendants today may identify themselves by various subgroup names such as Ndebele (northern and southern), Shona, Venda, Zulu, Xhosa, Swazi, Sotho, Tswana, Pedi and Tsonga. They arrived in the region around 2,000 years ago, bringing crop cultivation, animal husbandry, and iron toolmaking with them. Hence the Bantu-speakers grew grain crops extensively and raised cattle, sheep and goats. They also grew and continue to grow pumpkins, beans, and leafy greens as vegetables.

A smaller group were the primeval residents of the region, the Khoisan, who some archaeologists believe had lived in the region for at least 10,000 years. Many descendants of the Khoisan people have now been incorporated into the population of South Africa. The Khoisan originally were hunter-gatherers (who came to be known as "San" by the Bantu-speakers and as "bushmen" by Europeans). After the arrival of the Bantu-speakers, however, some Khoisan adopted the Bantu-speakers' raising of cattle but did not grow crops. The Khoisan who raised cattle called themselves "Khoi-Khoi" and came to be known by Europeans as "Hottentots."

Potjiekos is a traditional African stew (popularised by Afrikaners) made with meat and vegetables and cooked over coals in cast-iron pots.

People were, in other words, defined to some extent by the kinds of food they ate. The Bantu-speakers ate dishes of grain, meat, milk and vegetables, as well as fermented grain and fermented milk products. While the Khoi-Khoi ate meat and milk and the San hunted wild animals and gathered wild tubers and vegetables. In many ways, the daily food of native South African families can be traced to the indigenous foods that their native African ancestors ate. The Khoisan and Bantu traditionally ate roasted meat, and they also dried meat for later use.

The influence of their diet is reflected in the universal Southern African love of barbecue (generally called in South Africa by its Afrikaans name, a "braai") and biltong (dried preserved meat). The traditional beer was ubiquitous in the southern African diet, and the fermentation added additional nutrients to the diet. It was a traditional obligation for any family to be able to offer a visitor copious amounts of beer. Beer brewing was done by women, and the status of a housewife in pre-colonial southern Africa depended significantly on her skill at brewing delicious beer.

A carton and glass of mageu, a traditional non-alcoholic drink made from fermented mealie pap that is popular among many of the Nguni people.

Milk was historically one of the most important components of the southern African diet. Cattle were considered a man's most important possession. In order to marry, a man had to compensate his prospective in-laws with a gift of cattle as a dowry for his bride. A married man was expected to provide a generous supply of milk to his wife and children, along with meat whenever he slaughtered cattle, sheep or goats. Because there was no refrigeration, most milks was soured into a kind of yogurt.

The young men of the family often took care of the cattle far away from the villages at "cattle posts," and they sent a steady stream of yogurt home on behalf of their fathers. Today, many South Africans of African origin enjoy drinking sour milk products that are sold in the supermarket, comparable to American buttermilk, yogurt, and sour cream. On weekends they will have a "braai", and the meal usually consists of "pap and vleis", which is maize porridge and grilled meat as has historically been done in the region.

The basic ingredients include seafood, meat products (including wild game), poultry, as well as grains, fresh fruits and vegetables. Fruits include apples, grapes, mangoes, bananas, papayas, avocado, oranges, peaches and apricots. Desserts may simply be fruit, but there are some more western-style puddings, such as malva pudding, reminiscent of sticky toffee pudding, which was inspired by both British cuisine and Dutch cuisine. Meat products include lamb, and game like venison, ostrich, and impala. The seafood includes crayfish, prawns, tuna, mussels, oysters, calamari, mackerel, and lobster. There are also several types of traditional and modern alcoholic beverages including many European-style beers.

Notable dishes

• Inyama yenhloko

Countries

• Botswana cuisine
• Cuisine of Eswatini
• Cuisine of Lesotho
• Namibian cuisine
• South African cuisine
• Zimbabwe cuisine
• Mozambican cuisine

West Africa

Հիմնական հոդված՝ West African cuisine

West African maafe or groundnut stew, prepared by a Senegalese cook.

A typical West African meal is made with starchy items and can contain meat, fish as well as various spices and herbs. A wide array of staples are eaten across the region, including fufu, banku, kenkey (originating from Ghana), foutou, couscous, tô, and garri, which are served alongside soups and stews. Fufu is often made from starchy root vegetables such as yams, cocoyams, or cassava, but also from cereal grains like millet, sorghum or plantains.

The staple grain or starch varies between regions and ethnic groups, although corn has gained significant ground as it is cheap, swells to greater volumes and creates a beautiful white final product that is greatly desired. Banku and kenkey are maize dough staples, and gari is made from dried grated cassavas. Rice dishes are also widely eaten in the region, especially in the dry Sahel belt inland. Examples of these include benachin from The Gambia and Jollof rice, a pan-West African rice dish similar to Arab kabsah.

Seeds of Guinea pepper (Aframomum melegueta, also called grains of paradise or melegueta pepper), a native West African plant, were used as a spice and even reached Europe, through North African middlemen, during the Middle Ages. Centuries before the influence of Europeans, West Africans were trading with the Arab world and spices like cinnamon, cloves, and mint were not unknown becoming part of the local flavorings. Centuries later, the Portuguese, French and British influenced the regional cuisines, but only to a limited extent.

Jollof rice is a popular dish throughout West Africa.

The local cuisine and recipes of West Africa continue to remain deeply entrenched in the local customs and traditions, with ingredients like native rice (Oryza glaberrima), rice, fonio, millet, sorghum, Bambara groundnuts and Hausa groundnuts, black-eyed peas, brown beans, and root vegetables such as yams, cocoyams, sweet potatoes, and cassava. Cooking techniques include roasting, baking, boiling, frying, mashing, and spicing. A range of sweets and savories are also prepared.

Klouikloui, rings of fried peanut butter as served in Benin.

Cooking techniques of West Africa are changing. In the past West Africans ate much less meat and used native oils (palm oil on the coast and shea butter in Sahelian regions). Baobob leaf and numerous local greens were everyday staples during certain times of the year. Today the diet is much heavier in meats, salt, and fats. Many dishes combine fish and meat, including dried and fermented fish. Flaked and dried fish is often fried in oil, and sometimes cooked in sauce made up with hot peppers, onions, tomatoes, various spices (such as soumbala), and water to prepare a highly flavored stew.

In some areas beef and mutton are preferred, and goat meat is the dominant red meat. Suya, a popular grilled spicy meat kebab flavored with peanuts and other spices, is sold by street vendors as a snack or evening meal and is typically made with beef or chicken. It is common to have a preponderance of seafood and the seafood, as earlier stated, is sometimes also mixed with other meat products. Guinea fowl eggs, eggs and chicken are also preferred.

With regard to beverages, water has a very strong ritual significance in many West African nations (particularly in dry areas) and water is often the first thing an African host will offer their guest. Palm wine is also a common beverage made from the fermented sap of various types of palm trees and is usually sold in sweet (less-fermented, retaining more of the sap's sugar) or sour (fermented longer, making it stronger and less sweet) varieties. Millet beer is another common beverage (Millet beer, also known as Bantu beer, is an alcoholic beverage made from malted millet.)^[29]

Countries

• Benin cuisine
• Burkinabé cuisine, Burkina Faso
• Gambian cuisine
• Ghanaian cuisine
• Cuisine of Guinea-Bissau
• Cuisine of Guinea
• Ivorian cuisine
• Liberian cuisine
• Malian cuisine
• Mauritanian cuisine
• Nigerian cuisine
• Cuisine of Niger
• Cuisine of Saint Helena
• Senegalese cuisine
• Cuisine of Sierra Leone
• Togolese cuisine

See also

Africa   Food

• AfroFoodtv.com
• List of African dishes
• Cuisine of Seychelles
• Tiep
• Swallow

References

1. Cusack, Igor (December 2000). «African cuisines: Recipes for nationbuilding?». Journal of African Cultural Studies (անգլերեն). 13 (2): 207–225. doi:10.1080/713674313. ISSN 1369-6815. S2CID 145320645.
2. School Foodservice Journal. American School Food Service Association. 1977. էջ 36. Վերցված է 30 November 2017-ին.
3. Neo-Africanism: The New Ideology for a New Africa. Trafford Publishing. 2008. էջ 505. ISBN 978-1-4251-7678-5. Վերցված է 30 November 2017-ին.
4. «Food». African Fest USA (անգլերեն). Արխիվացված է օրիգինալից 20 September 2020-ին. Վերցված է 24 May 2020-ին.
5. «Food Alive and Well». Carifika Canada (ամերիկյան անգլերեն). Վերցված է 27 May 2020-ին.(չաշխատող հղում)
6. Njogu, K.; Ngeta, K.; Wanjau, M. (2010). Ethnic Diversity in Eastern Africa: Opportunities and Challenges. Twaweza Communications. էջեր 78–79. ISBN 978-9966-7244-8-9. Վերցված է 30 November 2017-ին.
7. «Ancient Egyptian Agriculture | Food and Agriculture Organization of the United Nations». www.fao.org. Վերցված է 15 May 2022-ին.
8. «Atlas of African agriculture research and development: Revealing agriculture's place in Africa». ebrary.ifpri.org (անգլերեն). doi:10.2499/9780896298460. Վերցված է 2023-04-27-ին.
9. Cherniwchan, Jevan; Moreno-Cruz, Juan (1 January 2019). «Maize and precolonial Africa». Journal of Development Economics (անգլերեն). 136: 137–150. doi:10.1016/j.jdeveco.2018.10.008. ISSN 0304-3878. S2CID 158678745.
10. Freedman, P., Chaplin, J.E., & Albala, K. (2014). Food in Time and Place: The American Historical Association Companion to Food History. Berkeley: University of California Press.
11. Coquery-Vidrovitch, Catherine; Mésnard, Éric (2013). L'esclavage intégré en Afrique (fin du xviiie-xixe siècle). Cahiers Libres.
12. Thronton, John (1981). «Early Kongo-Portuguese Relations: A New Interpretation». History in Africa. VIII (I): 22.
13. Albala, Ken, ed. (2011). Food Cultures of the World Encyclopedia: Africa and the Middle East. Vol. 1 (1 ed.). © ABC-Clio Inc. doi:10.5040/9781474208642. ISBN 978-1-4742-0864-2.
14. Newton, A. (1994). Central Africa: a travel survival kit. Lonely Planet travel survival kit. Lonely Planet. էջ 77. ISBN 978-0-86442-138-8. Վերցված է 30 November 2017-ին.
15. Huchzermeyer, F.W. (2003). Crocodiles: Biology, Husbandry and Diseases. CABI. էջ 130. ISBN 978-0-85199-798-8. Վերցված է 30 November 2017-ին.
16. Elephant meat trade in Central Africa : Republic of Congo case study. Iucn. էջ 36. ISBN 978-2-8317-1419-6. Վերցված է 30 November 2017-ին.
17. Stiles, D. (2011). Elephant Meat Trade in Central Africa: Summary Report. IUCN. էջ 25. ISBN 978-2-8317-1393-9. Վերցված է 30 November 2017-ին.
18. Whitford, J. (1877). Trading Life in Western and Central Africa. "Porcupine" Office. էջ 212. Վերցված է 30 November 2017-ին.
19. Gibbons, A.S.H. (1898). Exploration and Hunting in Central Africa 1895-96. Methuen & Company. էջ 223. Վերցված է 30 November 2017-ին.
20. «'A cow is as good as a man - or better.' African Initiatives in Tanzania». The Big Issue. 7 August 2017. Վերցված է 30 November 2017-ին.
21. «livestock farming | Definition, Methods, Breeds, & Facts | Britannica». www.britannica.com (անգլերեն). Վերցված է 15 May 2022-ին.
22. «Africa». Issuu (անգլերեն). Վերցված է 27 May 2020-ին.
23. "Eritrean Food Practices." Webcitation.org Արխիվացված 12 Նոյեմբեր 2017 Wayback Machine. Accessed July 2011.
24. Barlin Ali, Somali Cuisine, (AuthorHouse: 2007), p.79
25. Lokuruka, Michael N. I. (2020-12-09). «Food and Nutrition Security in East Africa (Rwanda, Burundi and South Sudan): Status, Challenges and Prospects». Food Security in Africa (անգլերեն). IntechOpen. doi:10.5772/intechopen.95037. ISBN 978-1-78985-734-4. S2CID 230576924.(չաշխատող հղում)
26. El Bilali, Hamid (2018-04-04). «Research on food losses and waste in North Africa». The North African Journal of Food and Nutrition Research. 2 (3): 51–58. doi:10.51745/najfnr.2.3.51-58. ISSN 2588-1582.
27. Wolfert, Paula. «The Dishes of North Africa». National Association for the Specialty Food Trade, Inc. Արխիվացված է օրիգինալից 21 October 2007-ին.
28. Osseo-Asare, F. (2005). Food Culture in Sub-Saharan Africa. Food culture around the world. Greenwood Press. էջ 59. ISBN 978-0-313-32488-8. Վերցված է 13 August 2017-ին.
29. «The Oxford Companion to Beer Definition of millet». Craft Beer & Brewing (անգլերեն). Վերցված է 2022-10-11-ին.

Further reading

• McCann, James C. (2009). Stirring the Pot: A History of African Cuisine. Athens, Ohio: Ohio University Press. ISBN 9780896802728. Վերցված է 30 October 2016-ին.

Կաղապար:Cuisine of Africa Կաղապար:Africa topics Կաղապար:Cuisine